Nominowani 2025 r.

Nominacje do nagrody Osobowość Roku Polonii Świata 2025 r.

Gratulujemy wszystkim

Agnieszka Juniewicz

to osoba, która od lat angażuje się w życie Polonii na Costa Blanca. Jako założyciel oraz Prezes Stowarzyszenia kulturalnego Hispola, zaangażowana w integrację, rozwój i promocję polskiej kultury w Hiszpanii. Jako wielki pasjonat swojej ojczyzny, nie tylko dba o utrzymanie więzi między Polakami na tym terenie, ale także aktywnie wspiera wydarzenia kulturalne, edukacyjne i społeczne. Dzięki bliskiej przyjaźni z Konsulatem RP, władzami lokalnymi i Museo del Mar w Santa Pola i nie tylko, którą udało się Agnieszce wypracować, w ciągu ostatnich 3 lat zorganizowała szereg ważnych wydarzeń, które nie tylko wzbogaciły życie Polonii na Costa Blanca, ale także przyczyniły się do zbliżenia różnych kultur.

Wśród jej osiągnięć warto wymienić: Koncert muzyki klasycznej z udziałem hiszpańskiej śpiewaczki operowej i pianisty ku czci polskich wybitnych kompozytorów Chopina i Moniuszki, który przyciągnął liczną publiczność i cieszył się głębokim uznaniem wśród widzów i słuchaczy.

Wystawę malarstwa współczesnego, która dała polskim artystom szansę zaprezentowania swoich prac szerszej publiczności, a także stworzyła przestrzeń do wymiany artystycznych doświadczeń i inspiracji. Konkurs fotograficzny „Polak na Costa Blanca”, który również cieszył się ogromnym zainteresowaniem wśród polonijnej społeczności.

Koncert kolęd i świątecznych piosenek, który rozgrzał serca uczestników i dał możliwość wspólnego przeżywania tych wyjątkowych chwil, nawet z dala od rodzinnych stron. Imprezę karnawałową, podczas której Polacy nie tylko uczestniczyli w grach i zabawach tanecznych, ale także nawiązywali relacje w przyjaznej atmosferze.

Skupiając się również na Jej działalności patriotycznej należy wymienić: Coroczny Piknik Niepodległościowy, który stał się ważnym wydarzeniem w kalendarzu Polonii na Costa Blanca, gromadząc setki osób na wspólnej celebracji polskiej niepodległości i promując wartości patriotyczne wśród wszystkich pokoleń.

Stworzenie komisji wyborczych podczas wyborów do Sejmu i Senatu w 2023 r. oraz do Unii Europejskiej w 2024 r. Dyżury konsularne, organizowane 2 razy do roku w Santa Pola, w Jej prywatnym lokalu za darmo, dając rodakom możliwość załatwienia spraw urzędowych bez konieczności wyjazdu do Barcelony. Międzynarodowe targi w Javea, na których promuje naszą piękną ojczyznę, jej walory i historię.

Oraz wiele, wiele więcej…

Nie jest możliwe zdefiniowanie pomocy, którą niesie ludziom każdego dnia. Służąc radą i wsparciem na pierwszym etapie życia w Hiszpanii, swoimi kontaktami np. pomagając w znalezieniu pracy, czy wspierając polskich przedsiębiorców podczas stawiania pierwszych kroków na obczyźnie, językiem – reprezentując kogoś jako tłumacz w swoim prywatnym czasie. Agnieszka Juniewicz to osoba o niezwykłej energii, pasji i zaangażowaniu, która nie tylko dba o kulturę polską, ale także aktywnie wspiera integrację Polaków z Hiszpanami. Dzięki jej pracy, Polonia na Costa Blanca ma przestrzeń do rozwoju, a jej działania przyczyniają się do wzmacniania więzi między narodami. Z pełnym przekonaniem rekomenduję Agnieszkę Juniewicz na tytuł Osobowości Roku Polonii Świata 2025. Jej działalność zasługuje na szerokie uznanie i docenienie, gdyż stanowi przykład pozytywnego wpływu Polonii na życie kulturalne, społeczne i edukacyjne w Hiszpanii.

Jacek Rozmiarek

to artysta malarz, którego twórczość i działalność społeczna zasługują na uznanie i wyróżnienie w konkursie „Osobowość Roku”. Jego pasja, zaangażowanie i wkład w promocję sztuki nie tylko w Polsce, ale i na arenie międzynarodowej, czynią go wyjątkową postacią w świecie kultury i sztuki współczesnej. Rozmiarek, pochodzący z Poznania, od lat związany jest z Wiedniem, gdzie swoją sztuką przyciąga uwagę zarówno krytyków, jak i miłośników malarstwa. Jego prace, inspirowane bogactwem krajobrazu i światła, a także fascynującą kulturą, wyróżniają się niezwykłą głębią emocjonalną i symboliką. Artysta posługuje się również techniką akrylową, tworząc obrazy pełne dynamiki i ekspresji.

Oprócz działalności artystycznej, Jacek Rozmiarek jest również inicjatorem i organizatorem projektu „Vienna Dream” – cyklu artystycznych spotkań przy kawie, które gromadzą twórców z różnych dziedzin sztuki i krajów. Dzięki jego zaangażowaniu wydarzenia te zdobyły międzynarodowe uznanie i przyczyniły się do nawiązywania licznych kontaktów.

Jego działalność integruje środowisko artystyczne i promuje kulturę polską poza granicami kraju. Jego obrazy były wielokrotnie prezentowane na wystawach indywidualnych i zbiorowych w Austrii, Polsce i Włoszech, a także zyskały liczne nagrody oraz wyróżnienia. Artysta posługuje się głębokim językiem kolorów i symboli. W swoich działaniach łączy sztukę z głębszym przekazem emocjonalnym i humanistycznym.

Nominacja Jacka Rozmiarka w konkursie „Osobowość Roku” jest w pełni uzasadniona – to artysta, który nie tylko kreuje wyjątkowe dzieła, ale także inspiruje innych swoją pasją i zaangażowaniem na sztukę, idee wolności twórczej oraz promocję polskiego malarstwa i poezji za granicą zasługując na najwyższe uznanie i wyróżnienie.

Sylvia Gładkowska

z wielką przyjemnością nominuję Sylvię Gładkowską w konkursie na Osobowość Roku Polonii Świata. Sylvia to wyjątkowa liderka, która swoim zaangażowaniem, pasją i wizją nieustannie wzmacnia polską społeczność za granicą, szczególnie w Arizonie, gdzie od 2021 roku pełni funkcję Prezesa Kongresu Polonii Amerykańskiej (KPA). Jej praca na rzecz Polonii, zarówno wśród młodzieży, jak i starszych pokoleń, a także jej wkład w promocję polskiej kultury i dobroczynność, czynią ją idealną kandydatką do tego prestiżowego wyróżnienia.

Jednym z kluczowych osiągnięć Sylvii jako prezesa KPA jest dynamiczny rozwój tej organizacji, że szczególnym naciskiem na młode pokolenie. Jako pierwsza osoba w USA stworzyła sekcję młodzieżową Kongresu Polonii Amerykańskiej: KPA Youth, dając młodzieży szansę na samodzielne działanie. Młodzi ludzie sami wybierają zarząd i planują inicjatywy, co buduje ich tożsamość narodową i poczucie wspólnoty. Dzięki temu, KPA stało się miejscem, gdzie tradycja spotyka się z nowoczesnością. Sylvia podniosła także rangę Balu Dziedzictwa, organizowanego od 50 lat przez KPA. Pod jej kierownictwem wydarzenie to osiągnęło najwyższy poziom w Stanach Zjednoczonych: jest eleganckie, profesjonalne i napawa dumą każdego Polaka. Jej zdolności organizacyjne przełożyły się również na sukces imprez charytatywnych KPA, które dzięki jej nadzorowi generują znacznie większe środki na konkretne cele społeczne. Sylvia nie poprzestała na pracy w ramach KPA.

Założyła organizację Polskie Anioły w Arizonie, która mobilizuje członków Polonii do pomocy najbardziej potrzebującym. To inicjatywa pokazuje jej wrażliwość na ludzkie potrzeby i umiejętność jednoczenia ludzi wokół szlachetnych celów. Polskie Anioły stały się symbolem solidarności i wsparcia, niosąc pomoc tam, gdzie jest ona niezbędna. Kolejnym dowodem na jej niezwykłe zaangażowanie jest stworzenie Polskiego Festiwalu w Arizonie. Sylvia odegrała kluczową rolę w jego organizacji, przekształcając go w wydarzenie o ogromnej skali. Obecnie przyciąga około 20 tysięcy amerykańskich gości. Festiwal ten nie tylko promuje polską kulturę, muzykę i kuchnię, ale także buduje mosty między Polonią a lokalną społecznością, wzmacniając pozytywny wizerunek Polski w USA. To osiągnięcie świadczy o jej wizji, determinacji i zdolnościach organizacyjnych na najwyższym poziomie. Sylvia Gładkowska to osoba, która całym sercem oddaje się pracy na rzecz Polonii.

Jej przywództwo w KPA, działalność charytatywna poprzez Polskie Anioły oraz sukces Polskiego Festiwalu pokazują, jak wielki wpływ może mieć jedna osoba na budowanie wspólnoty i promowanie polskiego dziedzictwa. Jest inspiracją dla innych i prawdziwym ambasadorem Polski za granicą.

Głos na Sylvię to uhonorowanie jej dotychczasowych dokonań i wsparcie dla dalszego rozwoju Polonii na świecie. Z całego serca polecam jej kandydaturę na Osobowość Roku Polonii Świata!

Dr Simon Selby

to wyjątkowa osoba, której działalność na rzecz Polonii w Wielkiej Brytanii zasługuje na najwyższe uznanie. Wpływ na podjętą przez niego polsko-brytyjską współpracę miały nie tylko czynniki zawodowe, ale także osobiste.

Podczas pełnienia służby w Avon & Somerset Constabulary rozpoczął swoją aktywność na rzecz Polonii. W lutym 2009 r. zorganizował wymianę dla polskich funkcjonariuszy policji, której efektem było dzielenie się wiedzą oraz doświadczeniem przedstawicieli obu krajów. Od ponad 10 lat organizuje cotygodniowe spotkania w polskiej parafii w Trowbridge. Ta wyjątkowa inicjatywa pozwala Polakom otrzymać bezpośrednią pomoc w sprawach urzędowych, prawnych oraz socjalnych. Od 2021 r. dr Simon Selby pełni funkcję Konsula Honorowego Rzeczypospolitej Polskiej w Wiltshire, Somerset, Dorset oraz południowo-zachodniej Anglii. Reprezentuje nie tylko interesy Polski, ale również aktywnie wspiera i integruje lokalną społeczność.

Angażuje się w liczne inicjatywy mające na celu zachowanie i promowanie polskiej historii, kultury oraz dziedzictwa w Wielkiej Brytanii. Współpracuje m. in. z polsko-brytyjską organizacją 307 Squadron Project, promującą i badającą historię Dywizjonu 307. Bierze udział w licznych uroczystościach organizowanych przez parafię, polskie szkoły sobotnie, Związek Harcerstwa Polskiego, klub seniora. Aktywnie promuje i wspiera polskie biznesy i organizacje charytatywne. Dba o skuteczną komunikację zarówno w przekazywaniu głosu Polaków do Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie, jak i informowaniu społeczności o kluczowych decyzjach i zmianach administracyjnych. W 2024 r. został prezesem najstarszej brytyjsko-polskiej organizacji działającej w Wielkiej Brytanii – The Anglo Polish Society.

Jest pomysłodawcą budowy repliki polskiego Spitfire’a w Spitfire Park Trowbridge (projekt inspirowany dziedzictwem polskich lotników w RAF) oraz rozszerzenia polskiej sekcji w Miejskim Muzeum w Trowbridge przy współpracy z lokalną społecznością i pasjonatami historii. Za swoją wolontariacką pracę na rzecz polskiej społeczności w regionie otrzymał prestiżową nagrodę High Sheriff’s Award. Obecnie intensywnie uczy się języka polskiego, aby lepiej zrozumieć potrzeby Polaków i móc komunikować się w ich ojczystym języku.

Dr Simon Selby jest życzliwą, otwartą oraz zaangażowaną osobą, która nieustannie wspiera innych. Jego działania na rzecz polskiej społeczności przyczyniają się do integracji Polaków i promowania pozytywnego wizerunku Polski w Wielkiej Brytanii. Informacje na temat działalności dr. Simona Selby dostępne są w poniższym linku: LINK

Agnieszka Mikulec

dorobek kandydatki to różnorodny zbiór działań w skali krajowej i międzynarodowej. Jest nauczycielką skierowaną przez ORPEG, pracuje w Uzbekistanie już 9 lat, wcześniej 2 lata pracowała w Mołdawii. Jest też lektorką na Uniwersytecie Ekonomicznym w Taszkencie z ramienia NAWA- współtworzyła wraz z Ambasadą RP Centrum Języka i Kultury Polskiej na wymienionym uniwersytecie. Wysoko oceniam jakość nauczania kandydatki, realizację autorskich projektów dydaktycznych, przedsięwzięć, współpracy międzynarodowej.

Wybrane przykłady: wymiana młodzieży polsko-mołdawskiej; 12 tysięcy kilometrów do Wolności. Śladami Armii Andersa w 80. rocznicę bitwy o Monte Cassino – projekt realizowany we współpracy z Fundacją Ormiańską (wielkoformatowa gra planszowa „Monte Cassino”, lekcja żywej historii z wykorzystaniem wirtualnej rzeczywistości filmu VR); Wdraża innowacyjne przedsięwzięcia, promuje Polskę poprzez wydarzenia kulturalne, takie jak spektakle (np. widowisko plenerowe „Skąd nasz ród”), gry terenowe (np. gra miejska śladami poloników), koncerty (np. związane z rocznicą urodzin Anny German), wystawy (np. Polski regionalizm zawsze modny w ramach Międzynarodowego Festiwalu Sztuki i Rzemiosła w Taszkencie ).

Stara się „zanurzać” uczniów w polskości poprzez obcowanie z różnymi aspektami kultury polskiej mającymi na celu podtrzymywanie polskiej tożsamości narodowej np. festiwale kultury polskiej, spotkania z ekspertami (np. z Łukaszem Wierzbickim, który przedstawił historię misia Wojtka związanego z Armią gen. Andersa formowaną w Uzbekistanie, Jerzym Zelnikiem, który wspominał m.in. „Faraona”, którego częściowo kręcono w Uzbekistanie, Małgorzatą Niechaj- kustoszki Muzeum Historycznego Krzysztofory), szeroko pojętą gamifikację. Współpracuje, m.in. poszukując funduszy na działania promujące polskość poprzez pisanie z sukcesem i realizację projektów, np. do DWPPG, Ambasady i Konsulatu RP, Attache Obrony przy Ambasadzie RP w Taszkencie, Fundacji Pomoc Polakom na Wschodzie, Fundacji Ormiańskiej, MISTiA, Stowarzyszenia Odra-Niemen.

Praca Agnieszki Mikulec przynosi wymierne korzyści w postaci nagród, podziękowań i sukcesów. Otrzymała wyróżnienie od Minister Edukacji Narodowej. Z nadania Centrum Kultury Polskiej w Uzbekistanie „Świetlica Polska” uzyskała Krzyż Pamięci Szlaku Nadziei. Odebrała, z rąk Ambasadora RP w Taszkencie, Medal KEN za wyróżniającą się działalność na polu dydaktycznym i szczególne zasługi dla oświaty i promocji Polski. Pomagała organizatorom przy wydarzeniu na Uniwersytecie Ekonomicznym w Taszkencie, jakim było Forum Rekotrów, współorganizowała wraz z Ambasadą RP Targi edukacyjne dla młodzieży polonijnej i uzbeckiej, na których gościły m.in. uczelnie z Polski.

Odnalazła w Mołdawii zapomniany i schowany w garażu jednego mieszkańca historyczny pomnik Polki – Wiktorii Wiśniewskiej i doprowadziła, dzięki współpracy z fundacją MOSTY, firmą „Plastics” i MKiDN, do jego renowacji, a w konsekwencji nadania imienia Wiśniewskiej szkole w Gagauzji w Mołdawii. Współredagowała teksty do mołdawskiej gazety „Jutrzenka”. Systematycznie redaguje artykuły, które następnie zamieszczane są na stronach internetowych czy social mediach, np. PAI, ORPEG,NAWA, Ambasady RP w Taszkencie, na kanale yt, np. Polski Uniwersytet Na Obczyźnie, Szkoła Języka i Kultury UŚ.

Systematycznie realizowała działania charytatywne poprzez wolontariat. Kilkakrotnie wraz z uczniami odwiedzała dzieci w Szpitalu Onkologicznym (przygotowanie spektakli, zdobywanie funduszy od sponsorów, aby obdarowywać małych pacjentów prezentami z okazji mikołajek, święta Nawruz, Bożego Narodzenia). W pracy prezentuje podejście międzykulturowe poprzez płynne włączanie historii, kultury, tradycji Uzbekistanu, by łączyć polskość z lokalnością, np. studenci prezentują uzbeckie dania i przepisy kulinarne w polskiej wersji językowej; tworzą prezentacje multimedialne nt. walorów turystycznych Uzbekistanu dla polskiego turysty, przedstawiają po polsku uzbeckie legendy, nagrywając filmiki.

Ma na swoim koncie publikacje, które zostały też nagradzane w różnych konkursach, np. film animowany „Smok wawelski” w 7. edycji projektu „Teczka Rocznicowa” rozsyłana do środowisk polonijnych, mapa „Polskie ślady w Taszkencie” – publikacja sfinansowana przez DWPPG, scenariusz dla uczniów polonijnych Trzej generałowie: Anders, Maczek i Sosabowski… (zwycięstwo w konkursie dla nauczycieli zorganizowanym przez Zakład Dydaktyki Polonijnej w Londynie). Zaproszono ją do napisania 2 artykułów do jubileuszowych publikacji wydaniach przez ORPEG „Spotkałem Dobrych Ludzi…” (o Mołdawii) , „Spotkałem Dobrych Ludzi…cz. II” (o Uzbekistanie). Jest też autorką artykułów do czasopisma „Poznaj Świat”.

Jest zapraszana na międzynarodowe konferencje, prezentując dorobek polskiej diaspory w Uzbekistanie i działania na rzecz polskości. Ostatnio znalazła się w wybranym gronie stypendystów IRJP. Wypowiedź pisemna Attaché Obrony przy Ambasadzie RP w Taszkencie płk Tomasza Kuczki: Agnieszka Mikulec jest nie tylko nauczycielką, ale także mentorką dla wielu członków Polonii w Uzbekistanie, którzy dzięki niej dostrzegają wagę polskiej historii i kultury w życiu codziennym. Jej praca wykracza daleko poza standardy nauczycielskie, ponieważ łączy nauczanie z prawdziwą pasją do przekazywania wiedzy o Polsce i jej historycznym dziedzictwie. Wypowiedź pisemna byłego Ambasadora RP w Taszkencie Piotra Iwaszkiewicza:

Pani Agnieszka Mikulec jest wyróżniającą się, kreatywną i zaangażowaną w pracę nauczycielką. Jest osobą odpowiedzialną i rzetelnie wykonującą powierzone zadania. Jej działania przynoszą realne korzyści podmiotom z nią współpracującym. Ambasada RP w Taszkencie wyraża chęć dalszej współpracy z Agnieszką Mikulec w charakterze konsultanta ds. spraw języka polskiego i oświaty polonijnej przy Ambasadzie RP w Taszkencie.

Krystyna Koziewicz

to kobieta, dla której słowo ma ogromną moc. Jej pióro jest nie tylko narzędziem pracy, ale także mostem łączącym tysiące Polek i Polaków w Niemczech z ich ojczyzną, historią i sobą nawzajem. Od lat dokumentuje, opisuje i promuje życie polonijne w Berlinie, sprawiając, że społeczność polska czuje się bardziej zauważona.

Wyjechała z Opola do Berlina pod koniec lat 80., już po upadku Muru Berlińskiego, była w Opolu dyrektorką przedszkola i radną miejską. Wyjechała nie przez ekonomię i nie przez politykę, tylko dla miłości. Od ponad 30 lat mieszka w Berlinie. W tym czasie stała się prawdziwą kronikarką życia Polaków na obczyźnie, dziennikarką, działaczką społeczną i blogerką, która swoją działalnością daje poczucie, że nie są sami. Przez lata współpracowała z redakcjami „Kurier Polonica”, „Akcenty”, „Kontakty” czy „Polonez”.

Jest współautorką wystawy fotograficznej i albumu „Polonia w obiektywie Stefana Dybowskiego”, a także leksykonu „Ludzie mediów polonijnych w Berlinie”. To ona od wielu lat pisze o wydarzeniach polonijnych, wspiera inicjatywy kulturalne i społeczne, a jej artykuły są istotnym głosem w dyskusji o tożsamości Polaków na emigracji. Jednak jej działalność nie ogranicza się tylko do pracy dziennikarskiej.

Przez lata była aktywną wolontariuszką w Stowarzyszeniu Partnerstwo Miast Kreuzberg- Friedrichshain – Szczecin, gdzie angażowała się w zbliżenie dwóch społeczności, niemieckiej i polskiej. Jest członkinią Związku Dziennikarzy Polskich w Niemczech oraz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za Granicą, współpracując z takimi mediami jak np.: „Magazyn Polonia”. Przez niemal dekadę współorganizowała Finały Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Berlinie razem z Andrzejem Pakułą, a od kilku lat wspiera także Wiesława Fiszbacha i jego Galerię Na Kole, promując polską sztukę w Niemczech.

Od wielu lat prowadzi ceniony blog Polonia (blog-polonia.pl), który dokumentuje życie Polaków i Polonii w Niemczech. Jej teksty są nie tylko informacyjne, ale także stanowią przestrzeń do refleksji nad kondycją polskiej emigracji, dając Polakom poczucie wspólnoty i zrozumienia. Wspiera także bloga ewamaria.blog, a wraz z Joanną Trümner współtworzyła książkę „Śladami Berlińskiego Muru”, wydaną w języku polskim i niemieckim – ważny dokument historii Berlina i Polaków na emigracji. Przez ostatnie lata Krystyna współpracuje z Elą Kargol i Ewą Marią Slaską w tworzeniu grupy literackiej „My” (My Trzy), która organizuje spotkania literackie w Polskiej Kafejce Językowej w Berlinie. Te wydarzenia stały się wyjątkową przestrzenią dla osób poszukujących refleksji nad polską literaturą, kulturą i tożsamością.

Krystyna Koziewicz nie tylko dokumentuje wydarzenia, ale także je tworzy. Jest inspiracją dla wielu, nie tylko dzięki swojej pracy, ale także dzięki pasji i zaangażowaniu, które wkłada w każdą inicjatywę. Dzięki niej Polacy w Niemczech mogą czuć się częścią wspólnoty, mając poczucie, że ich tradycja, język i kultura są cenione i doceniane. Jej działalność wykracza także poza media – angażuje się w akcje ekologiczne, takie jak sadzenie polonijnych drzewek w Berlinie, pozostawiając po sobie trwały ślad w przestrzeni miasta. Jej praca wykracza daleko poza granice mediów – jest przykładem, jak jedno serce pełne zaangażowania może odmienić życie całej społeczności. Za swoją działalność na rzecz Polonii i polskiej kultury w Niemczech Krystyna była wielokrotnie nagradzana. Jest laureatką III nagrody Światowego Forum Mediów Polonijnych, prestiżowej nagrody Złotej Sowy Polonii (Austria) oraz wyróżnienia Pegaz w konkursie literackim w Opolu. Otrzymała także tytuł „Najlepsza z Najlepszych” przyznany przez Polską Radę w Berlinie. Jej historia to nie tylko opowieść o kobiecie z pasją.

Dlaczego zgłaszam Krystynę do tytułu „Osobowość Polonijna Świata 2025”? Bo jest nie tylko kronikarką, ale i sercem polskiej społeczności w Niemczech. Bo dzięki niej Polacy w Berlinie mają głos i przestrzeń, by czuć się częścią czegoś większego. Bo swoją działalnością pokazuje, że Polonia to nie tylko emigracja, ale także siła, która buduje mosty między krajami, kulturami i pokoleniami. Krystyna Koziewicz to osobowość, która nie szuka rozgłosu, ale jej praca mówi sama za siebie. Jest symbolem zaangażowania, empatii i oddania sprawie Polaków na emigracji.

Jej historia dowodzi, jak jedna osoba może zmienić życie wielu.

Bogusław Pacyno

Jestem studentem Filii Uniwersytetu w Białymstoku W Wilnie, a swoje korzenie mam w polskiej rodzinie na Litwie. Od najmłodszych lat jestem silnie związany z kulturą i tradycją polską, które staram się nie tylko pielęgnować, ale też przekazywać innym – zarówno poprzez działanie społeczne, jak i zaangażowanie kulturalne.

Ukończyłem Gimnazjum im. Szymona Konarskiego w Wilnie – szkołę, która odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu polskiej tożsamości na Litwie. Byłem tam nie tylko aktywnym i zdolnym uczniem, ale również uczestnikiem wielu konkursów i wydarzeń edukacyjnych. Brałem udział w konkursach chemicznych, fizycznych i informatycznych. W tym ostatnim zdobyłem I miejsce w konkursie informatycznym organizowanym przez Filię Uniwersytetu w Białymstoku w Wilnie. Startowałem również w konkursie poezji religijnej, gdzie mogłem wyrazić swoje emocje i duchowość poprzez słowo. Moje życie od lat jest silnie związane z harcerstwem na Litwie, w którym działałem przez 13 lat. Harcerstwo ukształtowało mnie jako osobę – nauczyło dyscypliny, odwagi, pracy zespołowej i miłości do Ojczyzny.

Uczestniczyłem w wielu wydarzeniach patriotycznych i edukacyjnych: rajdach rowerowych, obchodach świąt narodowych, a także w wielkiej Sztafecie Niepodległości ze Lwowa do Wilna – symbolicznym wydarzeniu ku czci Niepodległości Polski. Razem z harcerzami oddawałem hołd Powstańcom Warszawskim, żołnierzom Armii Krajowej oraz wybitnym postaciom z historii Polski i Litwy. Była to dla mnie nie tylko lekcja historii, ale i żywe doświadczenie wspólnoty, odpowiedzialności i pamięci. Obecnie jako student pełnię funkcję przewodniczącego Samorządu Studenckiego w mojej uczelni. To dla mnie wielki zaszczyt i odpowiedzialność. Mam codzienny kontakt ze studentami zarówno z Polski, jak i z zagranicy, co daje mi szansę na szerzenie kultury polskiej i budowanie mostów między różnymi środowiskami. Staram się być nie tylko liderem, ale i przyjacielem – osobą, która wspiera, słucha i działa.

Moim sposobem na rozwijanie się i wyrażanie miłości do Polski jest także taniec ludowy. Należę do zespołu folklorystycznego „Hałas”, w którym uczę się i prezentuję polskie tańce ludowe. Dla mnie to forma żywego kontaktu z tradycją – sposób na przekazywanie dziedzictwa i budowanie wspólnoty poprzez sztukę. Zgłaszam swoją kandydaturę do konkursu „Osobowość Roku Polonii Świata”, ponieważ wierzę, że warto działać z pasją i sercem. Jestem dumny z tego, że mogę być częścią polskiej społeczności na Litwie i w Polsce, i że swoją pracą mogę przyczyniać się do jej rozwoju. Polskość to dla mnie więcej niż pochodzenie – to zobowiązanie do działania, pielęgnowania tradycji i inspirowania innych.

Teresa Prokopowisz -Saurek

Pani mgr. Teresa Prokopowicz – Saurek, 20 – letnia przewodnicząca Polskiego Stowarzyszenia Klubu Polonia w Macedonii Północnej znana nam jest wszystkim ze swojej wyjątkowej energii i aktywności w imieniu polskiej diaspory.

Wybitnie wykształcona – Zdobyła dyplom Uniwersytetu Św. Cyryla i Metodego w Skopje. Wydział języków narodów południowo- słowiańskich oraz uzyskała dyplom pedagoga muzycznego ukończywszy Akademię Muzyczno – Pedagogiczną w Macedonii Północnej. Swoją polonijną działalnością prezentowała społeczności macedońskiej polskich wybitnych pisarzy, szczególnie polskich noblistów oraz polskich poetów, laureatów zdobywców najwyższej macedońskiej nagrody Złotego Wieńca w Strudze.

Organizowała przez 20 lat szkółki polonijne w Macedonii Pln., koncerty muzyczne polskich kompozytorów oraz zapraszała malarzy na plenery malarskie odbywających się w Macedonii. Na rzecz intensywnej pracy polonijnej została odznaczona Medalem Komisji Edukacji Narodowej RP w roku 2013 oraz odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej od Prezydenta Rzeczypospolitej, Andrzeja Dudy w 2021 roku.

Klub POLONIA którym przewodniczy jest członkiem Europejskiej Unii Wspólnot Polonijnych EUWP od 2002 roku który jest obecny na Polonijnych Zjazdach i spotkaniach w całej Europie. Celem Klubu Polonia jest prezentacja polskiej kultury, nauki, zwyczajów i polskiej tradycji. Miało to swój wyraz również w macedońskich mediach, szczególnie w macedońskiej Radio-Telewizji, gdzie pani Teresa pracowała jako redaktor muzyki poważnej i ilustrator sztuk dramatyczno-muzycznych. Jest laureatka dwóch nagród na Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Dramatycznych we Włoszech i w Słowenii.

W Macedońskim Radio prezentowała piękno i bogactwo ziemi polskiej – Jeziora Mazurskie, parki narodowe, Kopalnie Soli w Wieliczce, prezentowała polska Stolice Warszawę z Uniwersytetem Warszawskim, przepiękny Kraków i najstarszy Uniwersytet oraz jego absolwentów dzieci polskich rodzin z Macedonii. Z jej inicjatywy młodzież polonijna uczestniczyła na Igrzyskach polonijnych w Polsce oraz organizowała jako Prezes Klubu Polonia wyjazdy dzieci na kolonie polonijne organizowane przez Stowarzyszenie Wspólnota Polska.

Polskie Stowarzyszenie Klub Polonia w Macedonii Północnej znane jest ze swojej bardzo aktywnej działalności polonijnej i aby ta działalność była możliwa dla upamiętnienia działalności dla szerszego kręgu społeczeństwa Pani Teresa jest autorem 20 letniej Monografii o Klubie Polonia.

Jacek Jaszczyk

jest poetą, dziennikarzem, animatorem kultury, inicjatorem i organizatorem wydarzeń kulturalnych. Od 20 lat, czyli od początku swojego pobytu w Irlandii wszystkie swoje działania realizuje z czystej pracy społecznej (wolontariacko, non-profit) na rzecz tworzenia kulturalnych pomostów między Polską a Irlandią.

Jest inicjatorem, animatorem oraz organizatorem wielu wydarzeń kulturalnych oraz wydarzeń promujących działalność polskich artystów w Irlandii, np. spotkań w ramach Dublińskiego Salonu Literackiego, którego jest założycielem (jednym z gości był m.in. Jacek Podsiadło, laureat wielu literackich nagród w tym m.in. Nagrody Literackiej „Nike”). Od wielu lat członek jury kapituły konkursów poetyckich organizowanych w Domu Polskim w Dublinie oraz w Polskiej Bibliotece Biblary. Jest także członkiem Grupy Literycznej Na Krechę, działającej pod patronatem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz członkiem Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego w Dublinie.

– Laureat konkursu „Wybitny Polak” w Irlandii 2019 – Fundacji Polskiego Godła Promocyjnego „Teraz Polska” w kategorii Osobowość.

– Laureat XX Światowego Dnia Poezji ustanowionego przez UNESCO (World Poetry Day UNESCO Award) za oryginalną twórczość poetycką.

– W ramach przyznanej nagrody UNESCO uhonorowany „Błękitnym Pucharem w Srebrze”.

– Podczas XV Festiwalu Poezji Słowiańskiej uhonorowany Medalem im. Barbary Jurkowskiej za wkład w organizację i promocję literatury polskiej na forum międzynarodowym.

– Dwukrotnie nominowany przez Kapituły Redakcji „Gazety Pomorskiej”, „Expressu Bydgoskiego” i „Nowości Dziennika Toruńskiego” do tytułu „Osobowość Roku” w kategorii Kultura.

– Uhonorowany wyróżnieniem w światowym konkursie „Osobowość Polonijna Roku im. Edyty Felsztyńskiej” za działalność polonijną i propagowanie Polski poza granicami kraju.

– Twórca i autor pierwszego polskiego programu radiowego w Irlandii realizowanego na antenach Radia Sunrise, Anna Livia Dublin City FM oraz Dublin City FM.

– Współtwórca, współzałożyciel i redaktor naczelny polskiego radia dla Polonii w Irlandii m.in. Radia PLka, PLK FM i Radia PL.

– Autor pierwszej polskiej kultowej audycji radiowej „120 Na Godzinę” nadawanej przez ponad 8 lat w irlandzkim eterze.

– Twórca, założyciel i redaktor naczelny pierwszej telewizji internetowej NTV oraz iTVe dla Polonii na Zielonej Wyspie.

– Twórca Dublińskiego Salonu Literackiego, skupiającego środowiska literackie i kulturalne w Irlandii.

– Honorowy Korespondent TVP Polonia.

– Za liczne zasługi na rzecz Szkolnego Punktu Konsultacyjnego przy Ambasadzie RP w Dublinie uhonorowany tytułem „Przyjaciel Szkoły”.

– Gospodarz i prowadzący, nieprzerwanie od dwudziestu lat, Finały Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Dublinie, a więc od pierwszego Finału WOŚP w stolicy Irlandii, za co został

uhonorowany statuetką „Przyjaciel WOŚP”.

Jacek Jaszczyk jest godnym ambasadorem swojego kraju oraz Polonii w Irlandii, radiowcem, a od 2022 roku redaktorem naczelnym pisma „Poezja dzisiaj”. Przedstawiciel Polonii w Irlandii podczas licznych wydarzeń literackich w kraju, a także na Zielonej Wyspie, m.in. jako jeden z gości specjalnych podczas Festiwalu Literackiego O’Czytani w Dublinie.

Coroczny uczestnik międzynarodowych Festiwali Poezji Słowiańskiej oraz Światowych Dni Poezji UNESCO, jak również jeden ze współorganizatorów obu wydarzeń, podczas których promowana jest poezja polska, w tym również literatura tworzona na emigracji. Oba wydarzenia na międzynarodowej kulturalnej mapie posiadają status wysoce prestiżowych, w których biorą udział zaproszeni znani i nagradzani literaci z całej Europy, a nawet świata.

Jacek Jaszczyk od początku swojego pobytu w Irlandii (20 lat) nieprzerwanie poświęca się m.in. promocji polskiej kultury na emigracji w Irlandii, będąc wielokrotnie jej ambasadorem na forum międzynarodowym oraz jest wielce zaangażowany w życie kulturalne na emigracji. Obok dziennikarstwa i poezji jest czynnie działającym na rzecz Polonii społecznikiem, biorącym udział w wielu polonijnych eventach. Podczas ostatniej edycji Festiwalu Poezji Słowiańskiej w Warszawie miała miejsce również 50.

Warszawska Jesień Poezji, którą otworzyła ogólnopolska wystawa „Twarze współczesnych poetów polskich”. Wystawa składa się z portretów znanych, uznanych i wybitnych poetów polskich, takich jak Aleksander Nawrocki, Adam Zagajewski, czy Uta Przyboś, którzy gościli na okładkach prestiżowego Kwartalnika Literacko Kulturalnego „LiryDram”. Wśród wystawionych prac można oglądać także portret przedstawiający Jacka Jaszczyka, który został twarzą okładki jubileuszowego 30. numeru „LiryDram”, dołączając tym samym do grona wybitnych poetów polskich. Portret ten można było oglądać m.in. w Klubie Kultury MCK Jedynka w Gorzowie Wielkopolskim, w Warszawskim Domu Literatury oraz w Suchedniowskim Ośrodku Kultury „Kuźnica”.

Aktualnie ekspozycja przebywa w holu głównym gmachu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w Warszawie. Autorem prac jest dr hab. Robert Manowski – rektor Wyższej Szkoły Artystycznej w Warszawie. Wystawie towarzyszył specjalnie wydany album „Twarze współczesnych poetów polskich”, który zawiera prezentowane na ekspozycji portrety, biografie, zdjęcia oraz obszerne rozmowy z poetami. Jacek Jaszczyk od wielu lat regularnie publikuje w ogólnopolskich czasopismach literackich w kraju, m.in. „Salonie Literackim”, „Wydawnictwie J”, „Obszarach Przepisanych”, „Akancie”, „Migotaniach”, „LiryDramie”, „Autografie”, „Piśmie Literackim Epea”, „Poezji Dzisiaj”, „Toposie”, „Afroncie”, „Wyspie”, „Akcencie” „Fabulariach”, „Post Scriptum”, „Odrze”. Jego wiersze znalazły się w kilkudziesięciu krajowych i międzynarodowych antologiach, publikacjach oraz czasopismach literackich wydawanych za granicą.

Tłumaczony na język włoski, białoruski, ukraiński, rosyjski, niemiecki, grecki oraz angielski. Autor książek poetyckich „Tańczą w nas życia geniusze” oraz „pomiędzy/between”. Jest autorem obszernego cyklu poetyckiego „Listy z emigracji” kontynuowanego od ponad pięciu lat na łamach ogólnopolskiego czasopisma „Akant”. Jak powiedział redaktor działu poezji Miesięcznika Literackiego „Akant” Marek S. Podborski: „Jacek Jaszczyk jest inspiracją i filarem z ważnego cyklu wierszy emigracyjnych, który ukazuje się na naszych łamach, a z którego jestem niezwykle dumny. Autor, który rośnie poetycko i jest kulturalną chlubą wyspiarskiej emigracji”.

Jacek Jaszczyk pomimo wielkich sukcesów pozostaje wciąż skromnym i oddanym pracy wolontariackiej człowiekiem, na co dzień jest mocno zaangażowany m.in. w życie kulturalne Polonii oraz jej integrację na Szmaragdowej Wyspie, starając się jak najszerzej i jak najlepiej promować w Irlandii swoją Ojczyznę – Polskę.

Elisabeth Duda

jest aktorką polsko-francuską, pisarką, reżyserką i tłumaczką. Urodzona w Paryżu, ukończyła studia aktorskie w łódzkiej szkole filmowej jako pierwszy obcokrajowiec w historii szkoły na tym wydziale z najlepszymi wynikami na roku. Otrzymała Złotego Lwa na Kargowskim Festiwalu za najlepszą kreację aktorską w filmie “Biegnij chłopcze biegnij”. Dostała również nagrodę za najlepszą drugą rolę żeńską na 44-ym Festiwalu Teatru w Kaliszu oraz za najlepszą drugą rolę żeńską na 22-im Festiwalu Szkól Teatralnych w Łodzi. Ukończyła szkołę z najlepszymi wynikami na roku.

Otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki w Polsce za wybitną rolę w filmie „Biegnij bez oglądania się za siebie” Pepe Danquarta. Zdobyła również nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej na 44. Festiwalu Teatralnym w Kaliszu oraz na 22. Festiwalu Szkół Teatralnych w Polsce. Dziennikarka i uczestniczka różnych programów telewizji polskiej („Europa da się lubić”, „Taniec z Gwiazdami”, „Goście goście”, „Projekt Plaża”), pisarka i autorka czterech książek, tłumaczka kilku sztuk teatralnych, kuratorka kilku wystaw i organizatorka 3 wielkich festiwali dla Polonii (w tym tydzień Polski pod Paryżem z okazji 100 lecia odzyskania Niepodległości Polski dla 6000 osób lub koncert zespołu De Mono z okazji stulecia emigracji Polaków do Francji), przyznano jej nagrodę Piękniejszej Polski przez Ministra Kultury, tytuł Francuskiej Obecności za granicą przez Francuski Senat, tytuł „Wybitnej Polki we Francji w dziedzinie kultury” w 2022 r. oraz „Kawalerką Orderu Sztuki i Literatury” przez francuskiego Ministra Kultury w 2023 r.

Elisabeth zagrała w licznych filmach długo, jak i krótko metrażowych, wcielając się między innymi w rolach Cosimy Wagner czy Marii Skłodowskiej-Curie. Pasjonatka życia słynnej podwójnej noblistki, była dyrektorem artystycznym wystawy Marii Skłodowskiej-Curie w Panteonie w 2017 roku. Na scenie krytycy bardzo entuzjastycznie przyjęli jej występ w „Ifigenii na Taurydzie” Johanna Wolfganga von Goethego w Théâtre de Ménilmontant w Paryżu, a następnie na Edinburgh Fringe Festival. W 2021 roku wykonała słynną rolę Klary w „Deux sur la Balançoire” w Théâtre du Gymnase w Paryżu, w reżyserii Gabriela Szapiro. Jest autorką adaptacji francuskiego tłumaczenia „Ślubów Panieńskich”, Aleksandra Fredro, przedstawieniu, w którym również zagrała Klarę w 2023 roku.

Elisabeth mieszka i pracuje między Paryżem a Warszawą. Mówi i gra w 6 językach w serialach i filmach dla Netflix, Gaumont, OCS, Canal Plus, Amazon czy TVN Polska, Polsat i Das Erste w Niemczech. Współpracowała z Olivier Dahan, Rebecca Zlotowski, Nicolas Bedos, Grand Corps Malade, Michel Ocelot, Frédéric Hazan, Julien Maury, Alexandre Bustillo, Pepe Danquart, Martin Werner, Philippe Lacheau, Fabrice Eboué, Krzysztof Rogulski, Waldemar Modestwicz, Aleksander Pietrzak, Makary Janowski, Paweł Figurski, Kordian Piwowarski, Genc Permeti, Olivier Ducray, Wilfried Méance, Aleksandra Trepinska, Zbigniew Brzoza, Andrzej Bart, etc.

Od niedawna pracuje jako scenarzystka i reżyserka. Od czasu lockdownu wyreżyserowała sto filmów krótkometrażowych oraz mini-serial o życiu Marii Skłodowskiej-Curie w Paryżu (Le Paris de Marie – Paryż Marii Skłodowskiej-Curie), który zdobył nagrodę za najlepszy serial edukacyjny dla muzeum w Polsce, Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie. Od 2024 roku, Elisabeth stworzyła własną fundację (Fundacja Elisabeth Duda), dzięki której i z pomocą Ambasady RP w Paryżu zorganizowała kilka ważnych wydarzeń kulturowych : to były przede wszystkim i między innymi koncerty lub wieczory poetyckie ku pamięci stulecia polskiej emigracji do Francji, o tematyce ponad trzystuletniej obecności polskiej we Francji (cytując poetów, pisarzy czy też Marie Skłodowską-Curie oraz wieczór promujący poezji Czesława Miłosza. Z okazji 20-lecia śmierci Noblisty Literatury, Fundacja Elisabeth Duda wraz z krakowskim wydawnictwem Austeria wydali Dwujęzyczny polsko – francuski tomik 20 wierszy Czesława Miłosza w tłumaczeniu Erika Veaux’a. Każdemu wierszowi towarzyszy kod QR, po sczytaniu którego można odsłuchać wiersze w wykonaniu Elisabeth Dudy w obu wersjach językowych. Towarzyszą tekstu ilustracje Jana Lebensteina i muzyka Mieczysława Weinberga.

Najbliższe projekty Elisabeth Dudy, to pełnometrażowy film o Emigracji Polaków do Francji w latach 20-ch oraz dwujęzyczna książka o pobycie Marii Skłodowskiej-Curie w Szczukach, jako guwernantka przed wyjazdem do Francji, opartym na jeszcze nigdy dotąd nie wydanych listach Podwójnej Noblistki. Wystawa o tej tematyce będzie po książce kolejnym krokiem. Generalnie pisząc Elisabeth Duda odwiedza i wspiera aktywnie polskie stowarzyszenia we Francji, w Belgii, w Niemczech, w Szwajcarii i w Danii, instytucje kulturowe, polonijne związki, szkoły, księgarnie i Biblioteki, zęby promować kulturę polską na najwyższym szczeblu. Uważa tę rolę za rolę życia i czystą odpowiedzialność artystyczną, niczym prawdziwą misją.

Józef Zieliński

wśród Polonii mieszkającej w Hanowerze i okolicach trudno znaleźć́ osobę̨ bardziej zaangażowaną̨ w działalność́ charytatywną i społeczną niż̇ Józef. Jego niezwykła energia, determinacja oraz wrażliwość́ na potrzeby innych sprawiają̨, że od lat jednoczy rodaków do wspólnego działania na rzecz potrzebujących.

Jednym z takich momentów w jego działalności była organizacja pomocy dla ofiar powodzi w Nordhein Westfalen. Gdy żywioł zniszczył domy i dobytek wielu rodzin, Józef nie pozostał obojętny. Zdołał zmobilizować Polonię mieszkającą w Hanowerze i okolicach, organizując zbiórki darów, a następnie osobiście dostarczał je poszkodowanym. Przez wiele dni przemierzał tereny dotknięte kataklizmem, docierając tam, gdzie pomoc była najbardziej potrzebna.

Podobnie działał w czasie tragicznego trzęsienia ziemi, które dotknęło Turcję i Syrię – dzięki jego inicjatywie, udało się zorganizować transport niezbędnych artykułów dla poszkodowanych. Nie zapomniał również o powodzi w Kotlinie Kłodzkiej, gdzie wraz z rodziną i grupą wolontariuszy przeprowadził ogromną zbiórkę, a następnie, nie czekając na oficjalne wsparcie, osobiście udał się w rejony objęte klęską. Wraz ze swoimi synami, Damianem i Ksawerym, nie tylko dostarczał dary, ale także fizycznie pomagał w usuwaniu skutków powodzi, docierając na miejsce już trzy dni po opadnięciu wody.

Józef to także nieoceniony organizator wydarzeń kulturalnych i charytatywnych. Mimo trudności związanych z pandemią COVID, podjął się zadania koordynowania 30. finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, który jako jedyny w Niemczech odbył się na scenie. Jego determinacja i zaangażowanie sprawiły, że kolejne edycje – 31., 32. i 33. finał – również przebiegły z ogromnym sukcesem. Ponadto od lat angażuje się w organizację polonijnych wydarzeń integracyjnych, takich jak piknik sportowy SC Polonia czy coroczne „Pożegnanie Lata” na terenie obiektu SC Polonia, które prowadzi wraz z Emilem Fiszem. To wydarzenie stało się już tradycją, przyciągającą całe rodziny i oferującą liczne atrakcje dla dzieci.

Serce Józefa bije także dla tych, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów. Po wybuchu wojny na Ukrainie aktywnie zaangażował się w pomoc uchodźcom. Wiele rodzin znalazło tymczasowe schronienie pod jego dachem, zanim udało się im znaleźć długoterminowe zakwaterowanie. Współpracując z Hrubieszowem, zorganizował systemową pomoc dla uchodźców, dzięki czemu wsparcie trafiało do najbardziej potrzebujących. Nie jest to jedyna inicjatywa, w którą się angażuje. Regularnie organizuje grupy wolontariuszy do pomocy podczas maratonu w Hanowerze oraz spotkania dla dzieci w ramach akcji „Cała Polska czyta dzieciom” na terenie Wunstorf. Dzięki jego staraniom najmłodsi mogą brać udział w wydarzeniach kulturalnych i artystycznych, rozwijając swoje zainteresowania i umiejętności.

Józef to osoba niezwykle skromna, unikająca rozgłosu, mimo, że jego działalność ma ogromny wpływ na życie wielu ludzi. Nieustannie planuje kolejne inicjatywy – obecnie angażuje się w organizację Nocy Kupały w Brunszwiku oraz przygotowuje kolejne wydarzenia dla dzieci.

Zawsze uśmiechnięty, pełen pozytywnej energii i gotowy nieść pomoc tam, gdzie jest ona potrzebna. Działa nie dla uznania, lecz z autentycznej potrzeby serca. Właśnie tacy ludzie sprawiają, że świat staje się lepszym miejscem. Jeśli chcesz skontaktować się w sprawie działalności pomocy Ukrainie, możesz skontaktować się z Edytą, która pomagała Józefofi skoordynować pomoc, pod numerem: 0048 888 814 640.

Kinga Antonina Eysturland

jest wybitną przedstawicielką polskiej diaspory, która poprzez swoje działania kulturalne, literackie oraz zawodowe wnosi nieoceniony wkład w promocję polskiej kultury, tradycji oraz wartości w skali międzynarodowej, a szczególnie wśród Polonii zamieszkującej Wyspy Owcze i Urugwaj. Jako absolwentka studiów skandynawistycznych, od lat łączy swoje głębokie zrozumienie kultur Północy z miłością do Polski. Jej zaangażowanie w promocję polskiego dziedzictwa objawia się w wielu wymiarach – od inicjowania projektów literackich, przez aktywność w branży turystycznej, po pracę na rzecz integracji i wsparcia polskiej społeczności na emigracji. Od 2019 roku jest członkinią Klubu Polek na Obczyźnie, w ramach którego pisze felietony oraz tworzy polonijne treści internetowe.

Jednym z najbardziej znamiennych dokonań Kingi jest jej twórczość literacka i translatorska, która nie tylko zdobywa uznanie krytyków, ale przede wszystkim buduje mosty pomiędzy kulturami. Jest autorką i współautorką czterech książek oraz pierwszego w historii przekładu literackiego z języka farerskiego na polski. Kinga wykazuje się również wyjątkowym zaangażowaniem w działania na rzecz polskiej społeczności za granicą. Wielokrotnie udzielała pomocy rodakom, występowała w mediach, była gościnią podcastów i wywiadów, bohaterką filmów dokumentalnych, a także korespondentką polskich kanałów. Słuchając rozmów z nią, nie sposób nie zwrócić uwagi na jej bogatą i poprawną polszczyznę. Swój polonistyczny warsztat Kinga wykorzystywała także jako współprowadząca podcast „Wyspy Owcze bez tajemnic”.

Pomimo wielu lat spędzonych za granicą, Kinga wciąż angażuje się w kampanie krajowe, takie jak ogólnopolska akcja „Kobiety na wybory”, zachęcająca Polki do oddania głosu w wyborach parlamentarnych. Jest także stałą prelegentką polskich wydarzeń kulturalnych, takich jak np. Nordic Talking Festival. Prywatnie jest osobą niezwykle ciepłą, empatyczną, inteligentną i zabawną. Jej umiejętność łączenia różnych ról – literatki, organizatorki, liderki – zasługuje na najwyższe uznanie. Jest także wspaniałą matką, która swoim córkom zaszczepia polskość w najlepszym wydaniu.

O swojej tożsamości sama Kinga tak oto wyraziła się w wywiadzie dla portalu Onet: „Chociaż na razie nie planuję powrotu do Polski, zawsze będę związana z tym krajem oraz językiem polskim. Czytam i piszę głównie po polsku, staram się być na bieżąco z polskimi filmami oraz muzyką, co jest stosunkowo łatwe w dzisiejszym cyfrowym świecie. Uczę polskiego moją córkę i z dumą mogę powiedzieć, że na tę chwilę jest to jej pierwszy język. Nie odcinam się od Polski, ilekroć mogę, biorę udział w wyborach i inicjatywach polonijnych. Z każdym krajem, w którym mieszkałam dłuższy lub krótszy czas wiążą mnie jakieś wspomnienia i sentymenty. Tożsamościowo identyfikuję się jako Polka, więc ilekroć pojawiają się pytania o moje pochodzenie, bez wahania odpowiadam, że jestem z kraju nad Wisłą.”

Podsumowując, Kinga Eysturland jest wzorem współczesnej Polki za granicą, która poprzez swoje działania inspiruje innych i przyczynia się do budowania pozytywnego wizerunku Polski na arenie międzynarodowej. Jej wkład w promocję polskiej kultury, literatury i nauki, a także wsparcie polonii za granicą, czyni ją idealną kandydatką do tej prestiżowej nagrody.

Violetta Niklas

jest prawnikiem, adwokatem i nowo wykwalikowanym notariuszem, aktywnie wspierającym Polaków na terenie Wielkiej Brytanii. Violetta jest profesjonalistą z głęboką wiedzą prawną oraz wyjątkową wrażliwością na potrzeby osób, które napotykają trudności. Specjalizuje się w pomocy prawnej, oferując pomoc Polakom mieszkającym w Wielkiej Brytanii w zakresie prawa imigracyjnego, cywilnego oraz rodzinnego. Co więcej, regularnie organizuje darmowe kliniki prawne, w których pomaga nie tylko Polakom, ale także innym osobom ze społeczności migrantów.

Oprócz tego, Violettę cechuje szerokie doświadczenie w doradztwie biznesowym, wspierając klientów w rozwijaniu umiejętności zarządzania, prowadzenia działalności gospodarczej oraz strategii biznesowych. Dzięki indywidualnemu podejściu do każdej sprawy, każdy może liczyć na rzetelną pomoc prawną oraz wsparcie w zakresie mentoringu, co pozwala na osiąganie sukcesów zarówno w sferze zawodowej, jak i osobistej. Violetta angażuje się w pomoc ofiarom przemocy domowej, współpracując z organizacjami, które oferują wsparcie psychologiczne oraz materialne dla osób dotkniętych przemocą. Jej podejście do pracy jest pełne empatii i zrozumienia, a każda osoba, która trafia pod jej opiekę, może liczyć na profesjonalne doradztwo i pomoc dostosowaną do jej indywidualnej sytuacji.

Ogromnym atutem Violetty jest jej bieżąca chęć poszerzania wiedzy i umiejętności zawodowych. Regularnie uczestniczy w kursach i szkoleniach, co pozwala jej na bieżąco śledzić zmiany w prawie i oferować swoim klientom aktualne oraz profesjonalne porady. Jej dążenie do ciągłego rozwoju zawodowego sprawia, że staje się ekspertem w wielu dziedzinach prawa, co stanowi gwarancję wysokiej jakości świadczonych usług. W pracy prawniczej wyróżnia się także biegłą znajomością wielu języków obcych. Violetta płynnie posługuje się językiem angielskim, polskim, rosyjskim, słowackim, bułgarskim oraz francuskim, co pozwala jej na skuteczną komunikację z szerokim kręgiem klientów pochodzących z różnych krajów. Dzięki tej wielojęzyczności potrafi dotrzeć do osób z różnorodnych środowisk, co czyni ja wyjątkowym profesjonalistą wśród prawników wspierających mieszkańców Wielkiej Brytanii.

Jej praca jest świadectwem oddania i pasji w pomaganiu innym, a jej działania są doceniane przez całą społeczność, której członkowie czują się bezpieczni i zrozumiani w trudnych życiowych sytuacjach. Violetta nie tylko angażuje się w pomoc prawną, ale również wykazuje się nieustannym zaangażowaniem w działania charytatywne. Jej praca nie kończy się na doradztwie prawnym – aktywnie wspiera organizacje charytatywne, które pomagają osobom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej, w tym osobom bez funduszy do życia. Regularnie organizuje i dostarcza żywność oraz najważniejsze potrzeby dla dorosłych i dzieci w potrzebie. Jej pomoc nie ogranicza się do zapewnienia podstawowych dóbr, ale obejmuje także wsparcie w zakresie integracji i adaptacji osób z różnych środowisk do funkcjonowania w Wielkiej Brytanii.

Zaangażowanie Violetty w organizację pomocy dla ludzi w potrzebie stało się nieodłączną częścią jej życia zawodowego i osobistego. Regularnie organizuje i dostarcza paczki żywnościowe oraz niezbędne artykuły higieniczne do rodzin i osób, które nie mają dostępu do podstawowych zasobów. Jej działania w ramach tej organizacji przyciągają uwagę wolontariuszy, którzy również angażują się w pomoc, inspirując innych do działania na rzecz osób w kryzysie.

Violetta, mimo swojego napiętego grafiku, nie zapomina o własnym rozwoju zawodowym. Jej podejście do nauki i doskonalenia zawodowego jest przykładem nieustannej determinacji. Jej zaangażowanie w pomoc innym jest obecne w każdej chwili życia, a chęć niesienia pomocy wykracza poza formalne obowiązki. Niezależnie od tego, gdzie się znajduje — czy to podczas jazdy pociągiem, czy na spotkaniach prywatnych — zawsze ma oczy otwarte na potrzeby innych. Jej pomoc nigdy nie jest ograniczona do godzin pracy czy zleceń. Dla Violetty, pomaganie to styl życia. Bez względu na okoliczności, zawsze stara się, by jej działania miały pozytywny wpływ na tych, którzy potrzebują wsparcia. Taki sposób myślenia nie tylko czyni ja wyjątkowym prawnikiem, ale również wspaniałym człowiekiem, który stara się czynić świat lepszym na każdym kroku, nawet w drobnych, codziennych sytuacjach.

Violetta łączy w sobie dwie pozornie skrajne cechy – waleczność na sali sądowej i niezwykłą empatię poza nią, wobec swoich klientów. W trakcie rozpraw jest bezkompromisowa i precyzyjna, nieustępliwie broniąc interesów swoich klientów. Poza salą sądowa, wyróżnia ją wyjątkowa wrażliwość i zrozumienie dla ludzi, których reprezentuje. Potrafi wsłuchać sie w ich potrzeby, zapewniając im wsparcie i poczucie bezpieczeństwa w trudnych chwilach. Jej klienci nie tylko otrzymują doskonałą obronę na sali sądowej i poza nią, ale także czują, że ktoś naprawdę stoi po ich stronie.

Magdalena Nilsson

to działająca od 2008 roku na rynku sztuki i kultury organizatorka wydarzeń kulturalnych, producentka projektów artystycznych (m.in. konkursów i wystaw zbiorowych), dziennikarka, kuratorka i założycielka Royal Blue Visual Arts Gallery w Sztokholmie. Aktywnie promuje polską sztukę oraz wspiera polonijnych twórców, budując międzynarodowe mosty między artystami, kolekcjonerami i instytucjami kultury. Jej działalność przyczynia się do wzmacniania polskiej obecności na światowej scenie artystycznej.

Jeszcze mieszkając w Polsce angażowała się w rozwój środowiska artystycznego, wspierając polskich i polonijnych twórców oraz promując rodzimą kulturę. Jako redaktor naczelna portalu Art Imperium i twórczyni inicjatywy Power of Art (2012 – 2022) wpływała na popularyzację wydarzeń kulturalnych oraz promocję polskich artystów w kraju i za granicą. Dzięki jej zaangażowaniu liczne wystawy, konkursy i projekty interdyscyplinarne zyskały szeroką widoczność, a twórcy nowe możliwości rozwoju. Pisze o rynku sztuki i artystach nie tylko dla mediów w Polsce, ale także w Szwecji, Wielkiej Brytanii i Irlandii.

Jej działalność została doceniona m.in. Dyplomem za Zasługi Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP (2019). Po przeprowadzce do Szwecji od 2020 roku początkowo organizowała Spotkania Fotograficzne, zaangażowała się we współpracę z magazynem DESIGNER i działała w polonijnych inicjatywach. Po dwóch latach otworzyła Royal Blue Visual Arts Gallery – przestrzeń otwartą również dla artystów polonijnych. Organizując wystawy, konkursy i wydarzenia, stworzyła dynamiczną platformę wymiany doświadczeń, promującą sztukę polskich i międzynarodowych twórców. W galerii, w duchu zrównoważonego rozwoju, prezentowane są dzieła malarzy, fotografów, designerów, rzeźbiarzy i rękodzielników, którzy dzięki temu zyskują uznanie oraz dostęp do międzynarodowego rynku sztuki.

W 2023 roku wydała książkę HIQU Art & Photo – Strategia Sprzedaży i Marketingu dla Artystów i Fotografów. Publikacja ukazała się w języku polskim i angielskim, szybko stając się bestsellerem w kilku kategoriach branżowych. Ten poradnik był zapowiedzią kursów na platformie HIQU Art & Foto, wspierających twórców w rozwoju kariery na międzynarodowym rynku sztuki. Najnowszym przedsięwzięciem Mag Nilsson jest autorski projekt Pol Art Design Impact Culture (PADIC), tworzony wraz z Haliną Rosa. Koncept ten to przełomowa inicjatywa budowania globalnej polonijnej wspólnoty artystycznej. PADIC wspiera artystów polonijnych, promuje ich twórczość oraz propaguje polskie dziedzictwo i kulturę na świecie.

Jednym z kluczowych aktualnych celów jest uhonorowanie 2025 Roku Wojciecha Jerzego Hasa m.in. poprzez organizację Polonijnego Interdyscyplinarnego Ogólnoświatowego Konkursu: Has – Surreal Wszechczasów. Do współpracy zaproszono wybitne osobowości polonijne, a jurorami honorowymi zostali mistrz realizmu fantastycznego Wojciech Siudmak (Francja) oraz producentka i reżyserka kina niezależnego, aktorka, a także pisarka Małga Kubiak (Szwecja–USA). Podcasty i artykuły o Wojciechu Hasie tworzą m.in. Tomasz Wybranowski (Irlandia) oraz Jerzy Trela (Francja–Szwecja). Do współpracy angażowane są także polonijne organizacje i media z całego świata.

Jej motto to: Razem możemy więcej! Magdalena Nilsson, znana także jako Mag Blue, ma na swoim koncie ponad 250 projektów artystycznych na całym świecie – jako organizatorka, współorganizatorka, artystka, designerka, performerka i fotografka. Regularnie angażuje się również w działalność charytatywną.

Dzięki jej wiedzy, doświadczeniu i zaangażowaniu polonijni artyści otrzymują realne wsparcie, a polska sztuka zyskuje większą widoczność na arenie międzynarodowej. Mag Nilsson nie tylko tworzy przestrzeń dla twórców, ale także buduje globalną sieć kontaktów i partnerstw, przyczyniając się do promocji polskiej kultury. W 2025 roku jej działalność doceniono w Wielkiej Brytanii – została finalistką Women Changing The World Awards w trzech kategoriach: Migrant Leadership Award, Cultural Diversity and Inclusion Award oraz Woman in Creative Industries Award. Patronką honorową konkursu jest Sarah, księżna Yorku (Sarah Ferguson). Gala Finałowa odbędzie się 3 kwietnia w Londynie.

„Osobowość Polonijna Roku” – to cenne wyróżnienie niewątpliwie będzie kamieniem milowym do silniejszego rozwoju współpracy, integracji organizacji i środowisk polonijnych, a przede wszystkim skutecznym środkiem dotarcia do jeszcze większego grona twórców polonijnych na całym świecie zwiększając możliwości rozwoju ich karier i globalnej promocji. – Mag Nilsson

W telegraficznym skrócie: LINK

Pełne BIO: LINK

Grażyna Czogala

ur. w Raciborzu w 1970 roku. Z wykształcenia filolog (j. angielski) i plastyk. Mieszkam we Włoszech od 25 lat. Decyzja o emigracji zmusiła mnie do rezygnacji z pracy w polskim szkolnictwie, ale we Włoszech z powodzeniem wykorzystuje umiejętności i zdolności np. w animacji życia polonijnego w moim mieście zamieszkania na Sycylii – w Syrakuzach, oraz promocji włoskiej kultury w Polsce.

Od lat jestem związana z czasopismem kulturalnym wychodzącym w moim rodzinnym Raciborzu o tytule „Almanach”, w którym zamieszczam felietony dotyczące historii i kultury Sycylii, obecności polskiej kultury na tej wyspie (w przygotowaniu obszerny tekst na temat właśnie trwającej wielkiej wystawy rzeźb Igora Mitoraja w Syrakuzach). Interesują mnie ślady wielkich Polaków na Sycylii i jako prezes Polsko-Włoskiego Stowarzyszenia Kulturalnego TRISKELES, mam w dorobku zorganizowanie, we współpracy z Ambasadą RP w Rzymie, wystawy „Włoskie polonika. Śladami Polaków na Sycylii”. Tą wystawę przypomnieliśmy w listopadzie ubiegłego roku przy okazji obchodów XXX rocznicy wizyty duszpasterskiej w Syrakuzach Jana Pawła II.

W ramach Stowarzyszenia zorganizowałam na Sycylii w grudniu u.r. wieczór poezji i wystawę poświęconą Czesławowi Miłoszowi. Moja duma jest wydobycie na szerszą arenę niezwykłej historii polskiej sybiraczki i wychowanki polskiego sierocińca w Afryce (gen. Andersa), pani Teresy Bobrowskiej, która mieszkała w Syrakuzach. Łączyła nas wielka przyjaźń i cieszę się, że jej tułaczymi wspomnieniami udało mi się (razem ze stowarzyszeniem) zainteresować polską dyplomację we Włoszech. Tomik pani Bobrowskiej o tytule „Come la gru” został wznowiony w roku 2022 staraniem Ambasady RP w Rzymie.

Moją wielką pasją jest szuka – fotografia i malarstwo. Mieszkając na tak niezwykłej wyspie, jaka jest Sycylia, nie może być mowy o braku inspiracji. Inspiracje kolorystyczne znajdują odzwierciedlenie w akwarelach, wielokrotnie wystawianych zarówno w Polsce, jak i we Włoszech. W fotografii w centrum moich zainteresowań jest głownie świat archaicznych często rytów ludowych i obrzędów religijnych Sycylijczyków. Kilkakrotnie starałam się je przybliżyć polskim odbiorcom podczas organizowanych w kraju wystaw.

Na co dzień czerpię wiele satysfakcji z pracy przewodnika turystycznego po Sycylii. Posiadam licencję przewodnika od ponad dziesięciu lat i pracuję głownie z polskimi grupami, wplatając w opowieści o historii i sztuce zwiedzanych miejsc, ciekawostki dotyczące polskich akcentów na Sycylii i sycylijskich w polskiej kulturze.

Marian Żak

choreograf, nauczyciel, organizator, ukończył Państwową Szkołę Baletową w Warszawie. Otrzymał tytuł Magistra Inżyniera z Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki jak również Magistra Arts z New York University, USA. Żak był solistą w Operze Krakemaowskiej gdzie tańczył tytułowe role jako solista. Pracował w Operze Bytomskiej, gdzie był dyrektorem baletu i choreografem. Następnie wrócił do Krakowa i Założył Teatr Tańca Silva Rerum który odniósł wiele artystycznych sukcesów pod jego artystycznym kierownictwem. Między innymi choreografie Żaka do muzyki Wojciecha Kilara „Exodus” czy „Muzeum Człowieka „do muzyki Krzysztofa Pendereckiego są nagrane przez Telewizje Polską i wiele innych.

W 1988 roku wyemigrował do USA, gdzie pracował jako choreograf i nauczyciel tańca. Podejmuje prace w New Dance Group Arts Studio jako nauczyciel tańca a następnie Dyrektor tego studia. Po ukończeniu studiów na New York University w 1998 podejmuje prace jako nauczyciel w High School w Board of Education w New York.

W 1998 roku założył New York Dance & Arts Innovations (NYDAI) organizację niedochodową koncentrującą się na promocji sztuki międzynarodowej, a w szczególności polskiej poprzez organizowanie imprez kulturalnych. Marian Żak pełni funkcje prezesa organizacji. Przy współpracy Profesorów Suzanne Walther, Przemysław Moskal, Eric Walther i wielu współpracowników zorganizowaliśmy ponad 500 imprez artystycznych i 25 Międzynarodowe Festiwale „Chopin i Przyjaciele” w New York promujących kulturę polską do amerykańskiej publiczności jak również amerykańską kulturę do społeczności polskiej mieszkającej w Nowym Yorku. Koncerty i przedstawienia są organizowane między innymi w Konsulacie RP w Nowym Yorku, Fundacji Kościuszkowskiej, Centrum Polsko- Słowiańskim oraz w Sali Weill Recital Hall at Carnegie Hall czy też Kaufman Music Center. Festiwal ten jest celebracją sztuki. Za działalność artystyczną w Nowym Yorku Żak otrzymał wiele wyróżnień i nagród od polityków działających na terenie Nowy York. Przez siedem lat NYDAI wydaje Magazin. Art czarno-białe wydanie o artystycznych wydarzeniach. Do Magazin. Art piszą profesorowie amerykańscy i polscy dziennikarze.

Podczas tej 25 letniej działalności zaprasza artystów z różnych regionów Polaki. Z Krakowa i Piwnicy pod Baranami występują artyści tacy jak Leszek Długosz, Mieczysław Święcicki zaproszony trzykrotnie do New York czy Leszek Wojtowicz. Również zapraszamy plastyków np. Kazimierz Wilk czy Iwo Birkenmajer. Muzyków muzyki klasycznej np. na 25 Międzynarodowy Festiwal Chopin i Przyjaciele w 2023 roku zaproszeni z Krakowa byli pianiści: Katarzyna Vernet i Paweł Kubica. Również organizuje wystawy malarskie i fotograficzne.

Z Poznania Polski Teatr Tańca. Quartet Prima Vista z Konstantym Andrzejem Kulka z Warszawy, Teatr Ponopticum z Lublina itd. Zorganizował jako Prezes New York Dance & Arts Innovations 25 Festiwali Chopin i Przyjaciele w New York.

Od 2010 roku jest w Radzie Dyrektorów Centrum Polsko – Słowiańskiego największej organizacji niedochodowej w New York i pełni funkcję Vice – Prezesa. W grudniu 2019 roku zostaje wybrany przez Zarząd Centrum Prezesem tej organizacji. Od pierwszego zebrania Zarządu w styczniu 2021 roku postanawia z reformować Centrum Polsko- Słowiańskie na nowocześnie pracującą placówkę. Z członkami Zarządu zmienia administracje Centrum na wykształconych, młodych i ambitnych pracowników. Postanawia z Zarządem przeprowadzić konieczne remonty i poprowadzić Centrum, aby dalej przez wiele lat służyło społeczności polonijnej. Marian Żak w krótkim czasie zdobywa ponad milin dolarów dla Polish Slavic Center i następuje szybki rozwój tej zasłużonej organizacji. Natychmiast przeprowadził wiele prac remontowych, aby obchody 50- lecia tej organizacji przebiegły z radością dla członków organizacji których posiadamy około 42 tysiące. Obchody 50 – lecia Centrum Polsko-Słowiańskiego będą się odbyły na przełomie 2022/2023 roku z sukcesem.

Działalność społeczna dla naszej społeczności jest dla mnie wyzwaniem, które kultywuje i propaguje do młodszego pokolenia. Najważniejszym dla mnie przedsięwzięciem była i jest ciągle promocja kultury w szerokim tego słowa znaczeniu w tym polskiej.

Nadane ordery, odznaczenia i wyróżnienia:

Postanowieniem z dnia 13 października 2022 r. Pan Marian Maksymilian Żak odznaczony został KRZYŻEM OFICERSKIM ORDERU ZASŁUGI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ- President Rzeczypospolitej Polskiej -Andrzej Duda
Postanowieniem z dnia 2 czerwca 2009 r. Pan Marian Żak odznaczony został KRZYŻEM KAWALESKIM ORDERU ZASLUGI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ President Rzeczypospolitej Polskiej -Lech Kaczyński
Warszawa dnia 27 września, 2023 Pan Marian Żak otrzymuje SREBNY MEDAL ZASLUŻONY KULTURZE GLORIA ARTIS Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Piotr Gliński
List Gratulacyjny od Agata Kornhauser-Duda z okazji 25-lecia Międzynarodowego Festiwalu Chopin i Przyjaciele. Warszawa 16 listopada, 2023
Citation z biura od President Borough of Brooklyn, Antonio Reynoso, City of New York 20-go października, 2022.
III Międzynarodowy Konkurs ‘ Muzyczne Orły’ Kategorie Zagraniczne DYPLOM STATUETKA w KATEGORII IX – Wydarzenie Muzyczne otrzymuje NEW YORK DANCE AND ARTS INNOVATIONS Inc. Marian Żak -President i zarząd.
Laureat Złotej Księgi POLITECHNIKI KRAKOWSKIEJ Im. Tadeusza Kościuszki
Członek RADY Polonii Przy Konsulacie Polskim w Nowym Jorku
Medal 200-lecia Baletu Polskiego
Medal 60-Lecia Polonia Technika – Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Polskich w Zjednoczonych Ameryki
Office of The President Borough of Brooklyn City of New York – Proclamation -2005
The Council City of New York – Proclamation by David Yassky -2004
The Council City of New York – Proclamation by Kenneth K. Fisher -2000
Grant of the British Council, London, U.K. 1987

Monika Walsh

jest nauczycielką. W poprzednich latach nauczała też dzieci języka polskiego i dbała o dobra narodowe. Dzięki jej zaangażowaniu uroczystości organizowane z dziećmi miały charakter polski.

Monika była uczestnikiem Top Model UK i aktorką w filmie Irlandzkim i amerykańskim filmie stacji Hallmark.

Zwiększyło to jej możliwości promowania kultury polskiej. Od czasu wygrania konkursu zajęła się uczeniem rozpoznawania red flag w związkach i jak przygotowaniem ofiar do opuszczenia toksycznej relacji. Monika zapytania i zgłoszenia ofiar przemocy otrzymuje codziennie. Odpowiada na nie z wielkim zaangażowaniem i poświęceniem, ponieważ wie, że kobiety są zastraszane i mają barierę językową. Monika odpowiadając na emaile daje ciepło i słowa wsparcia, zdając sobie sprawę, że może być ona jedyną zaufaną osobą, do której zwróciła się ofiara. Często otrzymuje zdjęcia kobiet i musi znaleźć siłę w by pokierować je w bezpieczne miejsce i wspierać do końca, aby się nie poddawały i odzyskały wolność od przemocy.

Monika potrafi nawet opuścić stół wigilijny, aby pomóc następnej Polce, która potrzebuje jej pomocy. Na podstawie wiedzy i doświadczenia Monika napisała książkę – Take me out.

Książka opisuje historie kobiet i jest drogowskazem dla ofiar przemocy. Sophiu Duches była pod wrażeniem okładki książki, gdzie Monika wykazała niesamowitą odwagę publikując swoje zdjęcie.

Monikę wspiera wiele światowych gwiazd :Toya Jackon, Kci ochrony kobiet i Kristen Dust czy ojciec Angeliny Jolie. Dzięki takiemu wsparciu Monika jeszcze bardziej zwiększyła możliwości promowania polskości.

Monika Walsh jest pierwszą Polką, która reprezentowała Irlandie w konkursie międzynarodowym w Chinach i pierwsza Polka, która brała udział w uroczystościach irlandzkich i na czerwonych dywanach. Zaproszenia na London Fshion czy Cannes Film jeszcze bardziej zwiększyły jej zasięgi, co pozwala jej robić zbiórki na rzecz ofiar przemocy i bezpieczne domy dla Polek.
Monika jest lubiana i szanowana przez swoje środowisko, za to, co robi dla ofiar przemocy.
Anna Barnett

jest akredytowanym psychoterapeutą oraz superwizorem klinicznym z wieloletnim doświadczeniem w pracy z dziećmi i dorosłymi. Na tle wielu osób, wyróżnia ją to, że swoją pracę wykonuje z sercem i zaangażowaniem , a w szczególności na rzecz ofiar przemocy domowej. Anna jest osobą życzliwą i otwartą na ludzkie problemy. Jest ceniona i lubiana przez polską społeczność. W pracy jest szanowana przez współpracowników za profesjonalizm i zaangażowanie, ale też za wsparcie jakie udziela młodszym stażem koleżankom.

Anna Barnet od 2020 roku związana jest z Organizacją Opoka, która wspiera ofiary przemocy domowej w Wielkiej Brytania. W 2023 objęła stanowisko Service Manager, co pozwala jej jeszcze skuteczniej działać na rzecz tych, którzy potrzebują wsparcia. Ma ogromną pasję do swojej pracy, szczególnie gdy może pomagać osobom bezbronnym – kobietom i dzieciom. Jako akredytowany szkoleniowiec programów Freedom i Healing Together angażuje się w rozwój osób, które przeszły przez trudne doświadczenia.

Anna jest nie tylko wsparciem dla polskiego społeczeństwa na terenie Wielkiej Brytanii, ale też wspaniałą matką, która mówi:

“ Jestem również mamą czwórki fantastycznych dzieci, co dodaje mi energii i motywacji do działania. Jako mama, doskonale rozumiem wyzwania, przed którymi stają rodziny. Pasjonuję się rozwojem osobistym i angażuję się w pomoc tym, którzy najbardziej tego potrzebują. Wierzę, że każdy zasługuje na wsparcie i możliwość rozwoju, niezależnie od trudności, z jakimi się zmaga. Kocham to, co robię, a wyzwania traktuję jako szansę na rozwój osobisty i zawodowy. Uważam, że stały rozwój i doskonalenie umiejętności są kluczowe w mojej pracy, dlatego nieustannie poszukuję nowych możliwości nauki i rozwoju. Moim marzeniem jest, aby żyć w świecie wolnym od przemocy.”

Marianna i Andrzej Klon

*Budowniczowie Polskiej Wspólnoty w Berlinie

To wyjątkowe małżeństwo, które od ponad trzech dekad aktywnie i nieprzerwanie kształtuje życie Polonii w Berlinie, budując mosty międzykulturowe i umacniając więzi między rodakami na emigracji. Ich nieustanne zaangażowanie to nie tylko praca – to pasja, misja, która przekształciła życie tysięcy Polaków, dając im poczucie przynależności i wsparcia. To dzięki ich determinacji Polonia berlińska stała się silną, zintegrowaną wspólnotą, w której każdy Polak może poczuć się jak w domu, bez względu na odległość czy trudności życia na obczyźnie. Dzięki ich pracy powstała potężna platforma wsparcia i integracji

Największym osiągnięciem Klonów było stworzenie i prowadzenie miesięcznika „Kontakty”, który przez ponad 30 lat pełni rolę serca polskiej wspólnoty w Berlinie. To nie tylko czasopismo, ale prawdziwa platforma dla Polaków na emigracji – źródło rzetelnych informacji o życiu Polonii, wydarzeniach kulturalnych, kwestiach prawnych oraz możliwościach rozwoju zawodowego i społecznego. Dzięki „Kontaktom” Polacy mogą nie tylko znaleźć informacje, ale poczuć się częścią czegoś większego – wspólnoty, która nie zapomina o swoich członkach.

*Pionierzy polskiego handlu spożywczego w Berlinie – z pasją do Polaków

W 1995 roku Marianna Klon otworzyła pierwszy polski sklep spożywczy w Berlinie, co było przełomowym momentem w historii Polonii niemieckiej. Odpowiadając na rosnące potrzeby polskich emigrantów, stworzyła miejsce, które stało się czymś więcej niż tylko sklepem – stało się centrum spotkań, przestrzenią wymiany informacji i wsparcia. To właśnie tam Polacy w Berlinie mogli poczuć się jak w domu, otoczeni znajomymi produktami, smakiem ojczyzny i – co najważniejsze – poczuciem wspólnoty.

* Most między kulturami – promowanie polskiego dziedzictwa

Działalność Klonów to także nieoceniony wkład w promowanie polskiej kultury w Niemczech. Dzięki ich inicjatywom Polonia berlińska może w pełni przeżywać polskie tradycje, uczestniczyć w koncertach, festiwalach, wystawach, które przybliżają nie tylko rodakom, ale i niemieckiej społeczności polską kulturę i dziedzictwo. Ich działania mają ogromne znaczenie dla integracji Polaków w niemieckim społeczeństwie, umożliwiając wzajemne zrozumienie i szacunek. Klonowie zawsze byli nie tylko organizatorami wydarzeń, ale także ambasadorami polskiej tożsamości, która w Berlinie stała się widoczna i ceniona.

* Coroczny Bal Polonii – symbol integracji i wspólnego świętowania

Jednym z ważniejszych wydarzeń organizowanych przez Klonów jest coroczny Bal Polonii, który stał się nieodłącznym elementem życia kulturalnego Polaków w Berlinie. Bal ten nie jest tylko okazją do zabawy, ale także do integracji, budowania więzi oraz pielęgnowania polskich tradycji i kultury. Dla wielu osób to niezwykła szansa, by poczuć się częścią silnej wspólnoty, świętować swoje dziedzictwo i jednocześnie zbliżyć się do innych Polaków w Niemczech. Jest to także doskonała okazja do zbierania funduszy na wspieranie polonijnych inicjatyw i organizacji, co dodatkowo umacnia więzi w społeczności.

*Rodzinna pasja, która zmieniała życie społeczności

To, co wyróżnia Klonów, to ich głębokie, rodzinne zaangażowanie w życie Polonii. Ich praca nie była tylko działalnością gospodarczą, ale misją, której celem było wzmocnienie więzi, zbudowanie zaufania i zapewnienie Polakom poczucia wspólnoty na emigracji. Ich wieloletnie zaangażowanie nie ograniczało się do biznesu – stało się częścią życia każdego Polaka w Berlinie, który mógł liczyć na wsparcie, pomoc i poczucie, że nie jest sam. Co więcej, Marianna i Andrzej zaangażowali w swoją działalność także swoje dzieci – Tomka i Izę, którzy od najmłodszych lat byli świadkami, a potem aktywnymi uczestnikami ich pracy na rzecz Polonii. Przekazując im swoje pasje, wartości i misję, uczynili z rodziny prawdziwy fundament wspólnoty, która nieustannie rośnie i umacnia się.

Ich wkład w rozwój Polonii to nie tylko działalność w mediach i handlu, ale także aktywność w organizacjach polonijnych. Ich obecność w wielu wydarzeniach była symbolem zaangażowania, które od lat jest podstawą budowania silnej i zintegrowanej polskiej wspólnoty w Niemczech.

*Podsumowanie: Niezastąpione w sercach Polonii*

Marianna i Andrzej Klon to osoby, które swoją działalnością na stałe wpisały się w historię Polonii w Berlinie. Ich ogromny wkład w rozwój polskich mediów, handlu, kultury i życia społecznego jest nieoceniony. Dzięki nim Polacy na emigracji zyskali dostęp do informacji, wsparcia, kultury i poczucia przynależności do silnej wspólnoty. Ich nieustanne dążenie do integracji Polonii, budowania mostów międzykulturowych oraz niesienie pomocy swoim rodakom, sprawiają, że zasługują na najwyższe uznanie.

Dlatego z pełnym przekonaniem zgłaszam Mariannę i Andrzeja Klonów do tytułu Osobowości Roku Polonii Świata 2025. Ich życie to przykład prawdziwego poświęcenia i oddania sprawom Polonii, które inspirowało i inspirować będzie kolejne pokolenia, a ich rodzinna pasja i zaangażowanie są fundamentem dla przyszłych pokoleń Polonii w Niemczech.

Kontakty LINK

Monika Swiechowicz

Szanowni Państwo,

otrzymałam od mojego kraju, Polski, wspaniale wykształcenie muzyczne. Ukończyłam wszystkie szczeble kształcenia artystycznego z wyróżnieniem.

W Szkole Muzycznej I st. w Rabce, Liceum Muzyczne w Krakowie oraz Akademię Muzyczną w Warszawie – co ciekawe wszystkie szkoły nosiły imię Fryderyka Chopina. Byłam stypendystką Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci, oraz Ministra Kultury i Sztuki. W 1994 roku przyjechałam do Hanoweru, w zasadzie tylko na pogłębienie studiów w Solistenklasse. Po roku dołączył do mnie maź, założyliśmy zespól Harmonia Classica, z którym wygrywaliśmy konkursy międzynarodowe i koncertowaliśmy, także w Konsulacie Generalnym w Hamburgu.

W 1999 roku nagraliśmy płytę. Była to pierwsza płyta akordeonowa na polskim rynku. Zawsze mieliśmy w repertuarze polskie utwory i planowaliśmy powrót do ojczyzny. Naszym marzeniem wtedy było objęcie jednej z klas akordeonu w kraju i kształcenie młodych muzyków w oparciu o nasze badania w czasie studiów w Niemczech. Niestety z powodów ciężkiej choroby naszego syna zdecydowaliśmy się pozostać w Niemczech. Musieliśmy odnaleźć się w tej rzeczywistości i rozpoczęliśmy nauczanie prywatne – przede wszystkim wśród Polonii, oraz w Szkole Muzycznej w Bremie, gdzie do tej pory uczymy. Moi niemieccy uczniowie znają utwory Chopina, ale także np. Poloneza Ogińskiego „Pożegnanie ojczyzny”. Znają także kontekst historyczny w którym powstał ten utwór. Bardzo dużo dyskutujemy na temat naszej historii.

W Niemczech uczy się historii bardzo powierzchownie i uczniowie ( niemieccy) słyszą ode mnie o wielu ważnych wydarzeniach z naszej wspólnej przeszłości pierwszy raz (np. Powstanie Warszawskie). Z moimi polskimi uczniami mówię zawsze po polsku, uczniowie występowali wielokrotnie na Koncercie Młodych Talentów Polonijnych w Hanowerze. Często występowaliśmy z uczniami na uroczystościach z okazji 3 Maja albo 11 Listopada, 15 Sierpnia. Jestem także od wielu, wielu lat organistką w Polskiej Misji Katolickiej w Hanowerze uświetniamy rodzinnie ( nasza córka także jest muzykiem) święta narodowe, różne rocznice, np. 70 lecie PKM w Niemczech we Frankfurcie przed kilku laty, oraz inne uroczystości polonijne.

Bardzo często braliśmy udział w koncertach charytatywnych na rzecz poszkodowanych w różnych kataklizmach. Od kilku lat współorganizuję pod względem artystycznym Koncert „Polskie Bożenarodzeniowe” Oficjum e.V. (wraz z panem A.M. Grandtem). Bardzo dozo naszej energii poświęciliśmy wychowaniu dzieci w poszanowaniu do tradycji naszych przodków. Córka uczęszczała na język polski do szkółki przy parafialnej, ale także w gimnazjum. W wieku 15 lat wyjechała ona do Krakowa, aby dalej kształcić się muzycznie w tym samym liceum, do którego uczęszczałam przed 30 laty. Później studiowała 4 lata w Poznaniu. Z córką i innymi uczniami polonijnymi tworzyliśmy przedstawienia patriotyczne z okazji 11 listopada ( odbywały się w PMK w Hanowerze).

Wielokrotnie organizowałam przyjazdy młodych muzyków z Polski na koncerty w Niemczech, czy to do Hanoweru, czy Kolonii. Zawsze pamiętamy o polskich utworach w programie, ponieważ mamy wielu wspaniałych kompozytorów, którzy nie są tutaj znani ( np. Grażyna Bacewicz, Roman Palester, Andrzej Krzynowski ). Przed kilku laty w Laatzen ( miejscowość, w której mieszkam ) zorganizowałam prawykonanie utworu polskiego kompozytora- Wojciecha Laskowskiego. Zainicjowałam i nagrałam z młodymi muzykami z Polski i artystami polonijnymi płytę z polskimi kolędami ( brał w tym przedsięwzięciu udział także mój maź i córka, która nie tylko grała na skrzypcach, ale wykonała aranże wszystkich kolęd).

Od kilku lat pracuje także jako Kantor w kościele niemieckim ( ukończyłam 2 lata temu studia Muzyki Kościelnej w Hanowerze). Z chórem planujemy trasę koncertowo- krajoznawczą po Polsce z polskim repertuarem. Tak jak już pisałam, otrzymałam od mojej ojczyzny bardzo dużo i staram się ten dług w miarę moich możliwości spłacać. Niestety wciąż ma się ten niedosyt, że to wszystko za mało. Mamy bardzo duże ograniczenia w działalności spowodowane chorobą syna. Gdyby nie wsparcie mojego męża, który poświecił się opiece nad dzieckiem, nie mogłabym nic zdziałać. Jest to taki cichy bohater tych wszystkich przedsięwzięć.

Pozdrawiam serdecznie!!!

Monika Swiechowicz

Małgorzata Orłowska-Smith

bezinteresownie oddaje kawałek swojego serca każdej osobie, której pomaga. Tworzy lepszą przyszłość dla dzieci i młodzieży w Balbriggan, Irlandii i na całym świecie. Każdy kto spotkał ją choćby na godzinę wie jak bardzo pasjonuje ją praca z najmłodszym pokoleniem. Jej działalność łączy edukację z przygodą, kształtując młodych ludzi w duchu współpracy, odpowiedzialności i samodzielności.

Nie ma dla niej rzeczy niemożliwych – z niesamowitą iskrą podejmuje się organizacji wielu wydarzeń i działań społecznych. Jej energia i zapał udzielają się każdemu w jej otoczeniu i motywują do tego, aby pomagać innym. Gosia jest sercem i duszą lokalnej społeczności. Jest współwłaścicielką kilku przedszkoli w Balbriggan, a pracę łączy z wychowaniem trójki dzieci. Jej pasją są podróże (a kalendarz wypełniony z przynajmniej rocznym wyprzedzeniem!). W 2019 roku założyła polskie harcerstwo w Balbriggan, a obecnie pełni role drużynowej gromadki skrzatowej, drużynowej gromady zuchowej oraz opiekunki instruktorki drużyny harcerskiej. Jako szczepowa polskiego szczepu Ad Astra Balbriggan, koordynuje i prowadzi wszystkie drużyny do sukcesu i harmonijnego rozwoju.

Założyła również harcerski zespół muzyczny. Jako wolontariuszka organizuje biwaki, zimowiska, obozy, akcje charytatywne, które nie tylko edukują, ale i kształtują przyszłe pokolenia. Na poziomie Irlandii, Gosia pełni funkcję Komendantki Chorągwi Harcerek, przewodząc wszystkim drużynom harcerek w kraju. Na poziomie światowym, Gosia jest Referentką Skrzatową przy Głównej Kwaterze. Jest odpowiedzialna za rozwój polonijnych skrzatów w krajach takich jak Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Kanada, Australia, Argentyna, Irlandia, Austria, Francja i Hiszpania. Działa w dwóch światowych komisjach regulaminowych (zuchowej i harcerskiej). Pisze programy, aktualizuje sprawności i regulaminy, które następnie są wdrażane na całym świecie.

Cytując Gosię: “Harcerstwo to jest styl życia. To nie jest zajęcie pozalekcyjne. To wychowywanie młodzieży, powołanie, chęć zmienienia świata na lepszy, pokazanie dzieciom, że można spędzać czas w inny sposób niż przed komputerem, danie szansy, żeby poznali inne rzeczy niż to co mają w domu. Ogromną satysfakcję daje obserwowanie ich rozwoju i tego jak uczą się wszystkiego od podstaw, a następnie sami podejmują działania i szerzą dobro. Harcerstwo to organizacja wychowawcza, kształtująca charaktery młodzieży, aby wyrośli na dobrych, samodzielnych, kreatywnych ludzi.”

To nie koniec jej działań – we wcześniejszych latach, Gosia była aktywnie zaangażowana w organizację działań WOŚP w Balbriggan, gdzie lokalni wolontariusze i darczyńcy przyczynili się do sukcesu tej akcji charytatywnej i jej popularyzacji w szerszej lokalnej społeczności międzynarodowej. Gosia jest również wolontariuszką w Polish Folk Dance Group Koniczyna, gdzie prezentuje polskie tańce i śpiew występując wraz z grupą dorosłą, a także prowadzi zajęcia najmłodszej grupy dziecięcej Koniczyny ucząc dzieci polskich tańców, śpiewu i zabaw oraz przekazując im piękno polskiej kultury. Wzorując się jej wartościami i wyobraźnią dzieci i młodzież rozwijają swoje talenty, aspiracje, umiejętności społeczne i życiowe. Gosia jest nie tylko mentorką, ale i przykładem do naśladowania, który inspiruje do działania na rzecz innych.

Z sukcesem skupia rodziców wolontariuszy wokół działań wspomnianych organizacji. Kształtuje młodych ludzi na ciekawych świata, odpowiedzialnych społecznie liderów przyszłości. Jej wpływ na dzieci i młodzież jest niezaprzeczalny, a jej praca stanowi fundament silnej i zjednoczonej społeczności. Nominacja do Nagrody dla Osobowości Polonijnej Roku 2025 jest wyrazem wdzięczności i podziwu dla jej wyjątkowej działalności.

Gosiu, świat potrzebuje więcej osób takich jak Ty

LINK , LINK, LINK

Marzena Ryczek

to 36 letnia mieszkanka Stanów Zjednoczonych. Mila, sympatyczna z sercem na dłoni żona i mama 2 córeczek, która od 5 lat prowadzi charytatywna grupę “Razem Dla”. Grupa ta składa się z kilku kobiet, które od 5 lat charytatywnie pomagają ciężko chorym dzieciom, często jest to pomoc ratująca życie tych właśnie dzieci. Głównie są to dzieci z Polski, ale nie tylko grupa miała okazje pomóc też dwójce dzieci z USA.W przeciągu tych 5 lat Marzena wraz z całą grupą pomogła 18 dzieciom z rożnymi schorzeniami. W tej chwili grupa pomaga 19mu dziecku właśnie z Polski.

Kwoty jakie są potrzebne na leczenie danego dziecka są ogromne, nie raz było potrzeba kilka milionów złotych by uratować dane dziecko. I grupie udało się tego dokonać!Ostatnia zbiorka była na kosztowne leczenie dziewczynki ze złośliwym nowotworem mózgu.Dziewczynom udało się zebrać blisko 150 tys., dolarów. Co było ogromnym sukcesem. Marzena wraz ze swoimi dziewczynami mówi “To co robimy jest naszą pasją… robimy to charytatywnie z dobroci serca. Każda zakończona zbiorka i słowa “udało się” to miód na nasze uszy.Marzena prowadzi licytacje internetowe z których osoby wygrywające wpłacają pieniądze bezpośrednio na konto chorego dziecka. Grupa organizuje bankiety, imprezy taneczne, live sprzedażowy, Kegel Magiel (grupowa impreza dla kobiet), kiermasze.Całkowity dochód z wszystkich wydarzeń grupa przekazuje na leczenie podopiecznego.

Alina Obolewicz

(ur. 1975 r.) – była liderką w Związku Harcerstwa Polskiego na Litwie (ZHPnL), członkinią i prezesem Polskiego Klubu Dyskusyjnego w Wilnie. Obecnie jest licencjonowaną przewodniczką po Wilnie i całej Litwie oraz aktywną członkinią Społecznego Komitetu Opieki nad Starą Rossą.

Alina Obolewicz jest doskonałym przykładem przewodniczki, której profesjonalizm i pasja podkreślają piękno wielokulturowości Wilna. Jej praca jako przewodnika jest głęboko związana z szacunkiem dla różnorodności narodowej oraz zrozumieniem historii miasta jako miejsca harmonijnego współistnienia ludzi różnych wyznań i języków.

Dzięki studiom historycznym, które ukończyła, zdobyła wiedzę umożliwiającą zgłębianie fenomenu wielokulturowości Wilna. Jej zaangażowanie w pokazanie miasta jako „tygla narodów” odzwierciedla niezwykłą umiejętność dostosowania się do potrzeb różnych grup turystycznych, w tym pielgrzymów, którzy stanowią znaczną część jej klientów. Kobieta dzieli się nie tylko wiedzą, ale także miłością do Wilna, ukazując bogatą kulturę, która wyrosła na fundamencie różnorodności.

To osoba, która angażuje się w działalność społeczną, inspirując innych do niesienia bezinteresownej pomocy. Jej zaangażowanie jako wolontariuszki, szczególnie w odnowę i porządkowanie klasztoru franciszkanów w Wilnie, zasługuje na wyróżnienie i podziw. Organizując akcje takie jak „Wielkie Sprzątanie Klasztoru Franciszkanów” w 2017 r., Alina wykazała nie tylko inicjatywę, ale również umiejętność motywowania i gromadzenia ludzi z różnych środowisk.

Dzięki jej determinacji, ogłoszeniom w mediach społecznościowych oraz osobistemu przykładowi, dziesiątki osób włączyły się w pomoc, wnosząc wkład w odnowę tego historycznego miejsca. Alina swoim przykładem pokazuje, że praca na rzecz wspólnoty może być nie tylko satysfakcjonująca, ale również inspirująca dla innych.

Kandydatka jest pełna empatii i zrozumienia dla tych, którzy znajdują się w trudnej sytuacji. Jej zaangażowanie we wspieranie białoruskiej opozycji oraz pomoc narodowi ukraińskiemu świadczy o głębokich zasadach moralnych oraz miłości do Ojczyzny.

Organizując bezpłatne wycieczki po Wilnie dla przedstawicieli białoruskiej opozycji i uchodźców wojennych z Ukrainy, Alina nie tylko okazywała solidarność, ale również starała się przybliżyć im historię i kulturę Wilna jako miejsca wielokulturowego. Jej działania to wyjątkowy przykład postawy łączącej zrozumienie, wsparcie i dbałość o dobro wspólne. Jej postawa i odwaga w obliczu trudnych decyzji, takich jak wycofanie się ze współpracy z grupami turystów z Rosji w obliczu aneksji Krymu, pokazują jej silny charakter i zaangażowanie w obronę wartości demokratycznych.

Alina jest przykładem osoby zaangażowanej w ochronę dziedzictwa kulturowego oraz w promowanie jego zrozumienia. Jej działania w kontekście odnawiania Kaplicy Ostrobramskiej w Wilnie w latach 2018–2019 pokazują, jak ważne jest wsparcie społeczeństwa oraz troska o historyczne miejsca kultu.

Alina Obolewicz otwarcie wyrażała swoje zdanie i zrozumienie i wobec obaw mieszkańców Wilna, dla których Kaplica Ostrobramska jest nie tylko miejscem historycznym, ale również duchowym. Jej apele o większą przejrzystość planów renowacji ze strony wileńskiej kurii podkreślają jej zaangażowanie w zapewnienie społeczności informacji, które budują zaufanie i pozwalają zrozumieć cel oraz zakres prac. Dzięki swoim działaniom Alina zwraca uwagę na kluczowe kwestie związane z zachowaniem miejsc kultu, tradycji i dziedzictwa dla przyszłych pokoleń.

Społeczniczka aktywnie angażuje się w ochronę wartości duchowych i kulturowych, jednocześnie wykazując wrażliwość na potrzeby społeczności. W 2023 r., inicjując petycję i zbierając podpisy od mieszkańców Wilna przeciwko użyciu petard dymnych w historycznej części miasta, Alina podjęła działania w obronie godności miejsca o wyjątkowym znaczeniu religijnym i kulturowym. Jej krytyczne spojrzenie na zachowanie pielgrzymów, którzy swoim postępowaniem naruszali powagę Ostrej Bramy, pokazuje odwagę w występowaniu przeciwko nieodpowiednim praktykom, nawet jeśli mogłyby one zostać odebrane jako kontrowersyjne.

Alina zwróciła uwagę na znaczenie przestrzegania norm i szacunku wobec miejsc wpisanych na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Poprzez swoje działania nie tylko wyraziła troskę o zachowanie dziedzictwa kulturowego, ale również wskazała na potrzebę dialogu międzykulturowego i poprawy stosunków polsko-litewskich.

Dzielna aktywistka już w 2008 r., jeszcze przed przystąpieniem do Społecznego Komitetu Opieki nad Starą Rossą, z własnej inicjatywy zaczęła dystrybuować pocztówki (tak zwane cegiełki) wśród turystów, z których dochód przeznaczony był na renowację historycznych nagrobków.

Obecnie jest jedną z liderek w tej dziedzinie, osiągającą imponujące wyniki w liczbie rozprowadzanych pocztówek każdego roku. Ponadto aktywnie uczestniczy w pracach porządkowych na zabytkowych nekropoliach Wilna wiosną i jesienią, a 1 listopada zapala znicze na Starej Rossie, zbiera wypalone znicze, a także liczy datki pieniężne w trakcie akcji organizowanych przez stowarzyszenie „Pomnikom Rossy”.

Poświęcenie Aliny Obolewicz dla ochrony i promocji dziedzictwa kulturalnego Wilna zasługuje na najwyższe uznanie. Działania Polki urodzonej na Litwie są przykładem zaangażowania, empatii i odpowiedzialności za przyszłe pokolenia. Jej gotowość poświęcenia swojego czasu i wysiłku na rzecz działań wspólnotowych odzwierciedla wyjątkowy charakter, czyniąc Alinę Obolewicz idealną kandydatką do wyróżnienia w konkursie „Osobowość Polonijna Roku”.

Andżelika Kostryca

Pochodzi z Wrocławia, na emigracji od 10 lat, obecnie mieszka w Kettering w Anglii, gdzie razem z mamą prowadzi polską restaurację „Gospoda”. Ukończyła liceum ogólnokształcące na profilu teatralnym oraz szkoły policealne zdobywając kwalifikacje technika florysty oraz technika masażysty.

Dzięki zasięgom restauracji, Andżelika angażuje się w wiele akcji charytatywnych oraz wspiera polską kulturę na obczyźnie. Między innymi, była współorganizatorką Balu Charytatywnego na rzecz Opoka CIO, organizowała zbiórki dla powodzian, dla domu dziecka oraz co roku wspiera WOŚP jako sponsor sztabu Corby. Wspiera również lokalne grupy, Wagonik Integracyjny- grupa wsparcia z elementami terapii, Kółko i Krzyżyk- polska grupa Wellingborough oraz Boardgame Land Club-miłośników gier planszowych. Jako nastolatka Andżelika, brała udział w wielu konkursach recytatorskich oraz poezji śpiewanej, nie tylko w języku polskim ale również po niemiecku i francusku, zdobywając wiele nagród. Poezja, muzyka, sztuka i kultura polska nadal jest bliska jej sercu, dlatego angażuje się w życie kulturalne w Anglii.

Organizowała wieczorki poetyckie, koncert promujący płytę „Krople rosy” (Isa Conar i Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz), była jednym ze sponsorów wydarzenia The Sunday sound of Remi Juśkiewicz organizowanym w POSK w Londynie oraz patronowała antologię „Poezja półcieni”. Jednym z ostatnich jej sukcesów osobistych, było nagranie piosenki do wiersza Agnieszki Kuchnia-Wołosiewicz razem z Remi Juśkiewicz pod tytułem „Sny”, na tym jednak nie poprzestaje, ponieważ jest w trakcie nagrywania kolejnego utworu do wiersza Beaty Kubiak „Taniec Wolności”.

Iwona Pniewska

Polska Szkoła Sobotnia ma przyjemność nominować Panią Iwonę Pniewską do nagrody osobowość polonijna roku.

Iwona Pniewska jest obywatelką Polski, która przeprowadziła się do Welwyn GC 15 lat temu. Była nauczycielką w Polsce i chociaż nie mogła kontynuować kariery nauczycielskiej zaraz po przeprowadzce do Wielkiej Brytanii, jej pasja do nauczania zawsze była w jej sercu. Jako mama zaangażowała się w organizację zajęć dla dzieci w lokalnym ‘children centre’, gdzie prowadziła zajęcia dla polskich rodziców i dzieci.

Iwona była również zaangażowana w Welwyn Hatfield Polish Forum (WHPF). WHPF zostało założone, aby promować polską kulturę i pomagać migrantom z Europy Wschodniej w integracji z lokalną społecznością. Iwona zawsze była integralną częścią tej sieci. Zawsze chętnie prowadziła, koordynowała i wspierała wiele działań I projektów.

Pasja uczenia i zaangażowanie sprawiły, że Iwona wraz z kilkoma innymi rodzicami małych dzieci założyła Polską Szkołę Sobotnią w 2013 roku. Była ona otwarta dla dzieci obywateli polskich, którzy chcieli wychowywać swoje dzieci w dwujęzyczności i dać im dar umiejętności posługiwania się językiem polskim jako dziedziczonym.

Iwona została wybrana na dyrektora placówki i prowadzi ją do dziś. Szkoła działa jako organizacja wolontaryjna, skupia ponad 20 nauczycieli i asystentów, którzy uczą dzieci przez 32 soboty w roku. Jest ona miejscem edukacji dla ponad 140 dzieci. Przywództwo i zaangażowanie Iwony jest godne naśladowania. Poświęca nieskończoną ilość godzin na organizację życia szkoły, starając się jak najlepiej zapewnić uczniom doświadczenie edukacyjne na najwyższym poziomie. Poświęca swój czas, aby pomóc dzieciom osiągnąć ich pełny potencjał, pomóc im wzmocnić ich dziedzictwo jak również budować mosty z szerszą, różnorodną społecznością lokalną. Jej praca ukierunkowana jest na nawiązywanie trwałych i skutecznych partnerstw z innymi lokalnymi agencjami, organizacjami charytatywnymi lub władzami lokalnymi.

Była zaangażowana w wiele działań organizowanych dla i ze społecznością (np. wydarzenie Big Gig, Przygody z Językiem Polskim, Dni Sportu). Brała również udział w innych wydarzeniach o zasięgu ogólnokrajowym, takich jak: Międzynarodowy Dzień Migrantów. Wiele z tych wydarzeń, projektów i działań odbyło się dzięki determinacji i chęci Iwony do wprowadzania prawdziwych zmian.

Polska Sobotnia Szkoła współpracuje z lokalnymi organizacjami, które chętnie uczestniczą w działalności placówki, a także jest zarodkiem polskiej społeczności. Z całą pewnością dzięki działaniom szkoły, polska społeczność jest szeroko znana w środowisku lokalnym.

Iwona, jako nauczyciel wychowania fizycznego, zawsze dba, aby uczniowie mieli zajęcia urozmaicone i wzbogacone o różnego rodzaju zajęcia sportowe. Sport i zajęcia ruchowe przyczyniły się do specjalnego wyróżnienia, które nasza szkoła otrzymała w styczniu tego roku od High Sheriff of Hertfordshire – ‘outstanding achievement award for the use of sport in raising educational standards’.

Szkoła chętnie współpracuje z lokalną parafią, gdzie dzięki księdzu, odbywa się coroczna polsko-angielska msza, a po mszy jest już słynne spotkanie dla wszystkich z polskim jedzeniem, muzyką i tańcem. W zeszłym roku Iwona poprowadziła poloneza na rozpoczęciu tej imprezy.

Iwona jest pomysłodawczynią i inicjatorką chóru, który powstał w tamtym roku i już może się poszczycić wieloma występami, a do tego chór śpiewa w lokalnej parafii na niedzielnych mszach.

Angażuje ona szkołę w różnego rodzaju akcje pomagania innym. Często są organizowane zbiórki na potrzebujących lub dołączamy do innych akcji jak na przykład Iwona wraz z nauczycielami wzięła udział w ‘muddy run’ dla Cancer Research. W grudniu zeszłego roku polska szkoła zorganizowała koncert polskich kolęd, a dochód ze zbiórki był przeznaczony na pomoc dla rodziny, jednej z naszych uczennic, u której niedługo przed świętami zdiagnozowano ciężką chorobę.

Dzięki jej wrodzonej łatwości komunikacji i nawiązywania kontaktów, dociera do szerszych kręgów społeczeństwa wielokulturowego lokalnie, aby pomóc Polakom poznać i włączyć się w życie brytyjskiej społeczności.

Pani Pniewska jest świetnym liderem z dużymi umiejętnościami budowania zespołu. Jej poświęcenie w służbie lokalnej społeczności przez tyle lat jest inspirujące. Zespół szkoły nie wyobraża sobie szkoły bez niej, a jej entuzjazm i pasja są zaraźliwe. 11 lat poświęcenia dla szkoły i edukacji sprawiło, że stała się ważną postacią w lokalnej społeczności.

Stanisława i Stanisław Rynkiewiczowie

to wyjątkowe postacie, które od wielu lat, od ponad pięciu pokoleń, z niezwykłym zaangażowaniem kultywują i propagują tradycję wicia palm wileńskich – unikalnego elementu dziedzictwa kulturowego Wileńszczyzny. Ich nieoceniona praca, zarówno na Litwie, w Polsce, jak i na arenie międzynarodowej, stanowi istotny wkład w zachowanie polskiej tożsamości narodowej oraz w przekazywanie bogactwa tradycji kolejnym pokoleniom.

* Strażnicy Tradycji od Pokoleń

Tradycja wicia palm wileńskich w rodzinie państwa Rynkiewiczów sięga 1861 roku. Dzięki staraniom państwa Stanisławy i Stanisława oraz ich córek – Aliny i Renaty Rynkiewicz – ta piękna sztuka przetrwała próbę czasu i nabrała nowego blasku. Wicia palm pani Stanisława nauczyła się od swojej mamy, Weroniki Markowskiej oraz babci Marii Wiszniewskiej, czerpiąc wiedzę z doświadczenia kolejnych pokoleń kobiet. Mąż zawsze pomaga w przygotowaniu kwiatów. Dzięki ich pracy tradycja ta wciąż żyje, rozwija się i jest przekazywana nie tylko członkom rodziny, ale także szerokiej społeczności polskiej na świecie.

* Ambasadorzy Polskiej Kultury na Świecie

Palmy wileńskie autorstwa państwa Rynkiewiczów były prezentowane w wielu krajach, m.in. w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Niemczech i Indiach. Ich dzieła trafiły również do rąk prezydentów Polski oraz Litwy, a nawet zostały wręczone Papieżowi Janowi Pawłowi II podczas pielgrzymki. Dwumetrowa palma w formie korony św. Kazimierza, stworzona z okazji Dnia Radcy Prawnego w 2023 roku Palma Wileńska jest przykładem mistrzowskiego kunsztu i symbolicznego nawiązania do polskiej tradycji.

* Działalność Edukacyjna i Społeczna

Państwo Rynkiewiczowie aktywnie działają na rzecz edukacji młodego pokolenia, prowadząc liczne warsztaty i szkolenia. Uczą dzieci, młodzież oraz dorosłych, jak z miłością i szacunkiem tworzyć palmy wileńskie, jednocześnie przekazując wiedzę o znaczeniu ziół i symbolice tego wyjątkowego rzemiosła. Ich działalność w zakresie ochrony dziedzictwa kulturowego stanowi cenny wkład w kształtowanie świadomości narodowej i dumy z polskich korzeni. Ostatnio rodzina założyła Stowarzyszenie ,,Arystokracja Palm”.

* Niezwykła Pasja i Poświęcenie

W swojej pracy państwo Rynkiewiczowie łączą tradycyjne techniki z nowoczesnymi formami artystycznymi. Każda palma powstaje z ogromnym zaangażowaniem i dbałością o detale. Państwo Rynkiewiczowie osobiście zajmują się hodowlą i zbieraniem roślin, farbowaniem ich oraz dbają o ich odpowiednie przechowywanie, by móc tworzyć dzieła zachwycające zarówno estetyką, jak i autentycznością.

* Uzasadnienie Kandydatury

Państwo Stanisława i Stanisław Rynkiewiczowie to nie tylko mistrzowie sztuki wicia palm wileńskich, ale również nieocenieni ambasadorzy polskiej kultury, którzy z pełnym poświęceniem przekazują wiedzę i umiejętności następnym pokoleniom. Ich praca integruje społeczność polonijną na świecie, wzmacniając tożsamość narodową i kształtując poczucie dumy z polskiego dziedzictwa.

Dzięki swojej pasji, wytrwałości i nieustającemu zaangażowaniu w zachowanie tradycji, państwo Stanisława i Stanisław Rynkiewiczowie zasługują na najwyższe uznanie i tytuł „Osobowość Roku Polonii Świata 2025”.

Dr Kamila Schöll-Mazurek

bada, sieciuje, włącza, reprezentuje tematy, które z zasady są trudne, czasami niewygodne, a jednocześnie ludzkie i tak bardzo bliskie Polonii. Jest działaczką, aktywistką, mentorką, ekspertką – jednym słowem profesjonalną i zawsze uśmiechniętą wizytówką Polski w Niemczech.

Jest wspólnym mianownikiem społeczeństwa polskiego i niemieckiego w Niemczech. Mieszka od 2009 roku w Niemczech, w Berlinie; jest mamą Leonarda, żoną Clemensa. Teoretycznie jakże typowa konstelacja polsko-niemiecka. A jednak, to małżeństwo i ta rodzina są nie tylko swoistą platformą obywatelskiej inicjatywności dla lepszego zrozumienia kodów kulturowych. Są także modelowym przykładem polsko-niemieckiego projektu, który podlega, jak na naukowczyni przystało nieustannej ewaluacji.

Dr. Schöll-Mazurek już w Polsce badała relacje polsko-niemieckie, m.in. w swojej rozprawie doktorskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim; od 2009 łączy pracę naukową z doradczą w Polskiej Radzie Socjalnej w Berlinie. Stworzyła Polską Sieć Federalną ds. Socjalnych i Partycypacji, sieć która zrzesza ponad 30 organizacji polonijnych z 14 Bundeslandów. Kamila Schöll-Mazurek zna nie tylko organizacje i stojące za nimi osoby – Polonię – Kamila zna ich potrzeby i problemy, co więcej wie jak pomóc i pomaga, nie ogląda się na utarte struktury czy stereotypy, doradza, pisze projekty, zasiada w gremiach niemieckich, polskich i europejskich. Ekspertyza Kamili Schöll-Mazurek rozpościera się od tematów socjalnych w tym bezdomności, partycypacji, integracji, języka polskiego i wreszcie antyslawizmu i kwestii tożsamosciowych. Schöll-Mazurek jest absolwentką Polonijnej Szkoły Liderów, wiedzę w niej zdobytą oddaje i przekuwa w praktykę w powołanym przez siebie polskim Centrum Kompetencyjnym, a obecnie w Międzykulturowej Poradni Pierwszego Kontaktu w Berlinie.

Mieszka w Berlinie, jednak to nie Berlin wyznacza granice i sfery jej zaangażowania, a kreowanie dobrego wizerunku Polski w Niemczech i Niemiec w Polsce, tym samym pracuje w licznych gremiach np. Komisji Międzyrządowych, w Berlinie i innych Bundeslandach oraz w Polsce. Kamila Schöll-Mazurek:

• wspiera organizacje i inicjatywy polonijne w Niemczech,

• doradza dla organizacji w zakresie pozyskiwania środków finansowych,

• mentorka, szkoleniowiec

• bada potrzeby i problemy Polek i Polaków na emigracji (np. ekspertyza na zlecenie Senatu RP)

• bada polityki polonijne w praktyce – książka wydana w 2018 “Między polityką polonijną a integracyjną”

• jest stypendystką Polsko-Niemieckiej Fundacji na rzecz Nauki, badania nad skutecznością Trójkąta Weimarskiego, transferem kultury i języka w przypadku polskich dzieci w Niemczech,

• wybitne i unikalne badania na rzecz zachowania języka polskiego przez polskie dzieci mieszkające w Niemczech

• angażuje się na rzecz praw człowieka i równego traktowania ludzi bez względu na pochodzenie w Niemczech

• jest współautorką strategii rozwoju Biura Polonii (z 2022 roku)

Jeżeli Kamila nie zna jakiegoś działania polonijnego, to znaczy, że takowe jeszcze się nie narodziło!

Katarina Lavmel

Poetka, animatorka kultury. Organizatorka i pomysłodawczyni dwóch edycji Biesiady Poetyckiej w Kobylnicy oraz siedmiu edycji konkursu poetyckiego dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych ze Słupska i powiatu słupskiego. Z wykształcenia filolog języka polskiego, bibliotekoznawca ze specjalizacją informacja naukowa. Autorka czterech tomików poetyckich: Żona Beduina( Bydgoszcz 2011), Szept i Przestrzeń( Warszawa, 2014), Anturaż (Poznań, 2019), Siedem lombów i cztery strony świata (cykl azorski)”/As sete lombas e os quarto cantos do Mundo(ciclo acoriano) (Warszawa, 2025).

Jej wiersze znajdują się w almanachach pokonkursowych, antologiach polskich i międzynarodowych.

Publikowała w czasopismach kulturalnych i społecznych na terenie Polski i Europy. Stypendystka prezydenta Miasta Słupska w dziedzinie kultury w 2011 roku, trzykrotna stypendystka Starosty Słupskiego: 2020 rok – wydanie antologii poezji polsko portugalskiej pt.: Azulejo chabrem ubrane/Azulejo vestido com centaureas( Warszawa 2020 ), 2021r.- wydanie antologii polsko- hiszpańskiej Logos ,z dedykacją dla kobiet zmagających się z nowotworem piersi, 2023- wydanie antologii polsko-peruwiańskiej: Ulepione z gliny i słońca/Hechas de barro y sol z dedykacją dla ludzi z depresją, 2025 – stypendium na wydanie polsko-portugalskiej książki dla dzieci. Jej twórczość jest tłumaczona na angielski, rosyjski, portugalski, hiszpański, białoruski, francuski, włoski. Otrzymała Brązowy Medal Senatu RP za działalność na rzecz kultury w Polsce 2013 r.

Za budowanie mostów poetyckich Polska-Portugalia otrzymała w 2021 roku prestiżową nagrodę Starosty Słupskiego Biały Bocian, a w 2024 roku Nagrodę specjalną Starosty Słupskiego za promowanie poezji polskiej w Europie i Ameryce Południowej( antologiczny projekt polsko peruwiański, który zainicjowała, stworzyła i prezentowała w Hiszpanii, Peru i krajach Ameryki Pd).

Laureatka 2 miejsca w 2024 roku w konkursie Polak Roku we Włoszech i na Świecie, w kategorii Działalność kulturalna, zorganizowanym przez Stowarzyszenie Polaków w Kalabrii. Tomik Anturaż, wydany po polsku, angielsku i częściowo po portugalsku, miał swoją promocję w Portugalii we wrześniu 2019 w Tavirze, w Portugalii, w Olhao (Portugalia), w Porto, Lizbonie, Madrycie, Sewilli, Ponta Delgada (Azory).

Podobnie projekt polsko portuglko-azorski z 2025 roku „Siedem lombów i cztery strony świata” jest promowany jako polsko i portugalskojęzyczny w wielu miastach Portugalii (Lizbona, Porto, Tavira), a także na wyspie Porto Santo – Archipelag Madery i na wyspach Azory, na Sao Miguel.

Uczestniczyła wielu spotkaniach twórców, polskich i międzynarodowych festiwalach literackich, m.in.: Festiwal Poezji Słowiańskiej w Warszawie (2012-2013), Międzynarodowy Festiwal Poezji w Olhao w Portugalia (2019-2021), Festiwal Poetas en Mayo w Hiszpanii (2020), festiwal w Meksyku (2022), Festiwal Edita w Hiszpanii(2022), Biała Lokomotywa, Polska (2020-2022). Członkini Gdańskiego Klubu Poetów i Grupy Literycznej Na Krechę, Grupy „Poeci znad Słupi”.

Od 2021 roku jest prezeską Stowarzyszenia Polsko-Iberyjskiego Arendi Cultural w Portugalii. Internetowa strona Katariny Lavmel w języku polskim, portugalskim, hiszpańskim, rosyjskim, angielskim i białoruskim LINK, prezentuje jej autorską poezję oraz projekty literackie, które poetka organizuje lub których jest gościem, uczestnikiem.

Wraz ze Stowarzyszeniem Polsko-Iberyjskim Arendi Culural w Portugalii, zorganizowała konkurs poetycki o zasięgu międzynarodowym dla poetów z Portugalii i krajów portugalskojęzycznych (Brazylia, Angola, Mozambik, Cabo Verde); 2013 rok z okazji jubileuszu 100- lecia urodzin polskiej laureatki Nagrody Nobla, Wisławy Szymborskiej a w 2024 roku z okazji 100-lecia narodzin cenionego polskiego poety Zbigniewa Herberta. Współpracuje z przedstawicielami placówek dyplomatycznych celem upowszechniania polskiej kultury na świecie i kultur innych krajów w Polsce, co czyni ją ambasadorką kultur.

Współpracuje z Ambasadą Peru w Polsce, Ambasadą Polski w Portugalii (Lizbonie), z Instytutem Polskim w Madrycie, polonijnymi stowarzyszeniami w Portugalii, Hiszpanii, a także klubami literackimi, celem organizowania nocy poetyckich na skalę międzynarodową, jak to było w listopadzie 2023r. w Madrycie. Uczestniczka wielu audycji radiowych, poświęconych kulturze polskiej i międzynarodowej, m. inn. audycjach w Radio Nowy Świat o projekcie polsko-hiszpańskim i polsko peruwiańskim, zredagowanym przez Katarinę Lavmel. W programie „Wyczytane do Białości” Darii Danuty Lisieckiej- o projekcie polsko-portugalskim, polsko-peruwiańskim, polsko-hiszpańskim, o poecie z Azorów Pedro Gomesie i poezji azorskiej tłumaczonej przez Katarine Lavmel na język polski, o poecie z Alzacji w Algarve -Fransua Luis Blanc– z tłumaczeniem wierszy przez Katarinę Lavmel na język polski.

Renata Gröger-Kania

jest polonistką, bibliotekarką, aktywną działaczką i autorką mieszkającą od 35 lat w Brunszwiku. Przez wszystkie lata aktywnie działała i promowała w różny sposób Polskę, jej kulturę i język polski. Za swą działalność otrzymała w 2016 roku honorową odznakę działacza miasta Brunszwiku (Ehrenamtskarte).

W roku 2022 Uniwersytet Warszawski przyznał jej honorowe wyróżnienie Polonicum za wybitne osiągnięcia w krzewieniu języka polskiego i kultury polskiej za granicą. Jej wsze stronna działalność można podzielić na kilka grup.

Jako: Zawodowo

– przez ponad dwadzieścia lat jako bibliotekarka specjalistycznej biblioteki Leibniz Instytutu dla Edukacyjnych Mediów gromadziła, opracowywała podręczniki świata, ze szczególnym uwzględnieniem polskiego księgozbioru, który na różny sposób promowała. Charytatywnie – organizatorka i wiele lat prowadzącą amatorską Międzynarodową Bibliotekę przy Domu Kultur w Brunszwiku (Haus der Kulturen).

– Inicjatorka i prowadząca co miesiąc przez ponad dwadzieścia lat dyskusyjną grupę literacką Literackie Herbatki. Organizowała i najczęściej prowadziła promocję polskiej literatury poprzez organizację spotkań literackich, m.in. z Olgą Tokarczuk (2000), Stefanem Chwinem (2001) Katarzyna Krenz (2015), Magdaleną Parys (2017) i wielu innych. Uczestniczka wydarzeń propagujących literaturę, czytając mieszkańcom Brunszwiku po polsku m.in twórczość Tokarczuk, Szymborskiej, Grassa, Lessinga. Pomaga Polakom w pokonywaniu trudności i barier przy załatwianiu spraw w Urzędzie zatrudnienia, spraw zdrowotnych

Jest tłumaczką na potrzeby miasta Brunszwiku w różnych urzędach miasta m.in Jugendamtu, szkół i przedszkoli. Działaczka społeczna: aktywna członkini organizacji polonijnych (Kulturverein, Polsko-Niemiecka Organizacja Pomocy POLDEH) oraz organizacji międzynarodowych (Międzynarodowy Frauen Kreis, FrauenBunt). Uczestnika i organizatorka spotkań z ciekawymi ludźmi, wystaw, czytania literatury dla dorosłych i dzieci…

Dziennikarka: Autorka cyklu artykułów o tematyce polsko-niemieckiej w czasopiśmie liderów polskiej edukacji „Dialog i Edukacja„ . Służy pomocą i informacjami miejscowej prasy przy publikacjach materiałów o tematyce polskiej. Publikacja własnych tekstów w utworach innych autorów.

Publikacja trzech książek o książkach:

– Literackie przystanki (2021).

– Pomorskie przystanki literackie (2023).

– Chwilowo jeszcze w procesie przygotowania do publikacji

– Przeróżne przystanki literackie.

– Clara Schulte- książka w trakcie pisania

Marzena Panfil

człowiek orkiestra (tak ja określa rodzina z najbliżsi przyjaciele, ale także dalsi znajomi). Trudno ją zatrzymać, czasem lepiej nie ryzykować. Jej pozytywna energia emanuje, gdzie tylko się pojawi i zaraża swoim optymizmem. Od najmłodszych lat lubiła pomagać ( obciążenie genetyczne po rodzicach )…

Nauczona pokory i szacunku do drugiego człowieka. ,, Pomaganie to moja pasja ,to coś co daje mi energię. Nie pytaj co świat może dać Tobie, ale co Ty możesz zrobić dla świata „

– tak Marzena najprościej mówi o sobie.

W Irlandii mieszka od 17 lat, na co dzień żona, mama dwójki dorosłych dzieci, ekonomista, pedagog specjalny, terapeuta SI, pracuje w szkole specjalnej jako special needs assistant z dziećmi ze spektrum. ” Praca trudna, ale ją kocham… Chyba dlatego, że tam czuję się spełniona. Mogę pomagać i próbować osiągać małe a zarazem wielkie sukcesy z dziećmi z dysfunkcjami”.

Marzena jest także druhną w Szczepie ZHP Lumina oraz członkiem Sztabu Dublin WOŚP. Od kilku lat koordynuje program edukacyjny Ratujemy i Uczymy Ratować w polskich szkołach w Irlandii. Nie potrafi być obojętna na ludzkie krzywdy, czasem potrzebuje wręcz chwili, aby ogarnąć zbiórkę/ akcje charytatywną. „Kiedyś mój serdeczny przyjaciel nauczył mnie fajnego tekstu : rzeczy niemożliwe realizujemy od ręki, na cuda potrzebujemy kilku dni… I ja się pod tym podpisuje „.

Wszystko co robi jest bezinteresowne, podyktowane jej wielkim sercem i zawsze znajdzie „ jakieś wyjście ” bo najgorzej to nie zrobić nic . Z uwagi na harcerskiego ducha kieruje się mottem założyciela scoutingu na świecie Roberta Baden Powella ” Zostawcie ten świat lepszym niż go zastaliście ” Promuje polskość na Zielonej Wyspie, kilka lat uczyła geografii w polskiej szkole SEN – dzięki niej dzieci oraz młodzież poznawały piękno Polski, krajobrazy, tradycje, gwarę. Organizatorka i współorganizatorka wielu eventów, Olimpiady Polonijne, Webinary, spotkania / warsztaty z aktorami, sportowcami, dziennikarzami z Polski.

Od wielu lat współpracuje ze szkołami polonijnymi w Irlandii, wspiera ich działalność w zakresie edukacji oraz pomaga w organizacji różnorakich eventów. Dzięki przynależności do ZHP wpaja młodemu pokoleniu Polaków odpowiednie wartości którymi warto kierować się w życiu, pomaga w szukaniu tożsamości z czym często boryka się młodzież na emigracji.

Dzięki przynależności do ZHP wpaja młodemu pokoleniu Polaków odpowiednie wartości którymi warto kierować się w życiu, pomaga w szukaniu tożsamości z czym często boryka się młodzież na emigracji.

Katarzyna Tołstych

to charyzmatyczna i zaangażowana liderka polonijna, psycholog oraz założycielka Polonijnego Centrum Przedsiębiorczości, Integracji i Rozwoju, które od ponad czterech lat prężnie działa na rzecz Polonii w urokliwym miasteczku Emmeriach am Rhein w Niemczech.

Dzięki jej pasji i oddaniu społeczności polonijnej powstało miejsce, które integruje, wspiera oraz promuje polską kulturę i tradycję poza granicami kraju. Pod jej kierownictwem Katarzyny – Centrum stało się przestrzenią, gdzie Polacy mogą rozwijać swoje pasje, zdobywać nowe umiejętności oraz pielęgnować polskie dziedzictwo. Jednym z największych sukcesów Katarzyny jak również wszystkich aktywnych członków naszego Centrum – jest organizacja corocznego Polonijnego Dnia Dziecka – w zeszłym roku liczba naszych odbiorów była powyżej 1 tysiąca – a cały rodzinny piknik organizował team 35 osobowy. Nasze Pikniki rodzinne stanowią nie tylko okazję do wspólnej zabawy, ale także wzmacnia więzi społeczne i buduje poczucie wspólnoty.

Kolejną istotną inicjatywą w oparciu o zeszły był Piknik charytatywny, który nie tylko zintegrował Polonię, ale także niósł realną pomoc potrzebującym – w tym przypadku ofiarom powodzi. Wydarzenie połączyło w sobie radość wspólnego spędzania czasu z misją wsparcia i solidarności. Zespół Polonijnego Centrum organizuje także coroczne zabawy Andrzejkowe, Mikołajki oraz Karnawał dla dzieci polonijnych, dbając o to, by najmłodsi mieli dostęp do polskich tradycji i kultury. Szczególną rolę w tym zakresie odgrywa Klub Małolata, działający systematycznie co dwa tygodnie w soboty, oferujący dzieciom bogaty program edukacyjno-rozrywkowy. Poz.n działaniami skierowanymi do najmłodszych, Katarzyna Tołstych aktywnie wspiera dorosłych członków społeczności polonijnej. Organizowane przez nią warsztaty psychologiczne pomagają Polakom odnaleźć się na emigracji, radzić sobie z trudnościami i dbać o zdrowie psychiczne. Z myślą o kobietach, co roku organizowane są inspirujące obchody Dnia Kobiet, stanowiące okazję do integracji i wzajemnego wsparcia. Centrum oferuje również kursy językowe, umożliwiające Polakom doskonalenie swoich umiejętności

i zwiększenie szans na rynku pracy.

Katarzyna Tołstych nie zapomina także o wsparciu polskich przedsiębiorców. Polonijne Centrum Przedsiębiorczości, Integracji i Rozwoju aktywnie promuje lokalne polskie firmy,

tworząc przestrzeń do ich rozwoju i współpracy. Szczególnym wyrazem tej działalności jest współorganizowanie wielkiego finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, który każdego roku mobilizuje Polonię do wspólnego działania na rzecz potrzebujących. Dzięki swojej determinacji, ogromnemu sercu i nieustającej pracy Katarzyna Tołstych stała się nie tylko liderką polonijną, ale także inspiracją dla innych. Jej działania realnie wpływają na jakość życia Polaków na emigracji, wzmacniają ich tożsamość narodową i tworzą trwałe więzi społeczne. Jej zaangażowanie i pasja sprawiają, że zasługuje na miano Osobowości

Roku Polonii Świata.

Prywatnie Katarzyna Tołstych to osoba pełna ciepła i energii, która ponad wszystko ceni czas spędzony z rodziną i przyjaciółmi. Jej największą pasją są także podróże, które pozwalają jej odkrywać nowe kultury, czerpać inspiracje i rozwijać swoje horyzonty. To właśnie bliscy oraz pasja do poznawania świata stanowią dla niej największą motywację do działania.

Magdalena Ewa Waldhaus

Jej historia na przestrzeni wielu lat w Belgii, to działalność społeczna, ale i zawodowa. Na co dzień jest terapeutką ze specjalizacją – resocjalizacja. Jako Prezes organizacji Help Brigade a.s.b.l prowadzi projekt „Terapeuta w Brukseli”, oraz zarządza logistycznie i wspiera programowo projekt Centrum Wszechświata z Help Centre Belgium a.s.b.l – będąc stałym wolontariuszem organizacji. Jest matką dorosłej córki Gabrieli i zięcia Antoniego, babcią Mihaeli, żoną Jacka od 27 lat.

Opis:

Jako rodzina odbudowaliśmy perłę brukselskiej secesji : Hotel Cohn Donnay, zwany kultowym De Ultieme Hallucinatie. #MojaPracaSpołeczna

Działalność społeczna w Belgii to przede wszystkim integracja poprzez pomoc potrzebującym. Zarówno osobom bezdomnym w kryzysie pandemii, rodzinom, działalność na rzecz demokracji czy wsparcie powodzianom w roku 2021. Największa akcja pomocy humanitarnej Ukrainie w Brukseli i Vilvoorde, od pierwszych godzin agresji Rosji w roku 2022. To także trzy lata budowy największego polskiego wydarzenia w Brukseli, czyli Polish Day in Brussels.

Działalność na rzecz budowy społeczeństwa obywatelskiego, ale także łączenie różnych nacji i środowisk na rzecz wspólnoty mieszkańców Brukseli.

Od początku mojego pobytu w Belgii, dzielnica Schaerbeek jest moim domem, z którym najbardziej się identyfikuje. Tu dorastała nasza córka, i tu ma możliwość spędzać swój czas z dziadkami nasza wnuczka. Wsparcie różnych środowisk w celu lepszej przyszłości, jest dla mnie naturalnym odruchem społecznym.

Rodzina:

Przyjechaliśmy do Belgii w roku 2002 z naszą 4-letnią córką Gabrielą, a naszą pierwszą, ale i obecną dzielnicą był Schaerbeek. Pierwsza szkołą w życiu 4-letniej Gabrieli był Institut Saint-Augustin Primaire. Przeszliśmy wszystkie ścieżki kariery w życiu, kończąc na renowacji rodzinnie najbardziej znanego zabytku w Brukseli – Hotel Cohn Donnay – De Ultieme Hallucinatie. Dziś jesteśmy większą rodziną i społecznością, ponieważ dołączyła do nas wielka i wspaniała rodzina Antoniego, będącego społecznością Aramejską oraz w 2023 roku nasza wnuczka Mihaela. Wszyscy spełniamy się zawodowo w naszych działalnościach gospodarczych, ale przede wszystkim od roku 2020 jako społecznicy. Kultywujemy to w domu, przekazując z pokolenia na pokolenia, budując silne związki rodzinne, ale także integrując Polonię i Polaków w Belgii z Belgami. Help Brigade a.s.b.l: Jako Prezes organizacji pozarządowej Help Brigade a.s.b.l – Centrum Wszechświata tworzę od ponad 4 lat projekty pomocowo-kulturalne na terenie Brukseli. Od czterech lat w wolontariacie obsługuję infolinię pomocy terapeutycznej, psychologicznej, oraz tworzę projekt Terapeuta w Brukseli, Brukselski Dom Kultury,

oraz flagowy wraz z Help Centre Belgium a.s.b.l – Centrum Wszechświata.

Zarządzam nim na poziomie logistycznym, organizacyjnym, tworząc m.in. przestrzeń mojego gabinetu terapeutycznego oraz dziesiątek działań społecznych ze Sztabkami. Przez parę lat tworzyłam część sztabu WOSP Bruksela, a obecnie czwartą już edycję Polish Day in Brussels. Jako współzałożycielka Centrum Wszechświata – Centrum Wolontariatu, posiadam osobisty wkład w jego powstanie, od pierwszego dnia do dzisiaj. Jesteśmy przekonani, że to najlepsza z możliwych kandydatur na Osobowość Roku Polonii Świata, gdyż wszystko co robi, robi dla całej Polonii nie tylko w Belgii, ale i na świecie.

Bożena Wróblewska

jest od roku 2007 założycielką i prezesem zarządu Stowarzyszenia Kulturalnego lnsieme w Rocca di Papa (RM) IT. Stowarzyszenie realizuje liczne projekty dla Polonii włoskiej oraz dla Włochów.

Są to wydarzenia

– koncerty, wieczornice, prelekcje,

– honorujące patronów jubileuszy ogłaszanych przez Senat Rzeczypospolitej Polskiej, jak na przykład, St. Rok Moniuszki, Rok W. Szymborskiej, Rok K. Komedy, Rok Papieża Jana Pawła li, W. Hr. Zamoyskiego

– upamiętniające dziedzictwo historyczne, patriotyczne i kulturowe Polski jak przypomnienie Bitwy Warszawskiej, Wieczornica „Czuwaj” poświęcona patriotycznemu etosów i harcerzy polskich, upamiętnienie 80 . Rocznicy Powstania Warszawskiego etc.

– projekty edukacyjne wzmacniające potencjał Polonii we Włoszech w ramach wymiany z Polonia europejska jak Erasmus+ (z udziałem organizacji i z takich krajów jak Włochy/ Polska/ Niemcy/ Belgia, Węgry)

– podtrzymywanie wśród Polonii tradycji wspólnego świętowania spotkań opłatkowych, święcenia jaj wielkanocnych, wieczorów „Andrzejkowych”, polskiego karnawału itp.

Przez wiele lat, do wybuchu pandemii, koordynowała życie Polonii organizując coroczne Forum Integracyjne Polonii Europejskiej na które przyjeżdżało po kilkaset osób z różnych krajów. Aktualnie, w ścisłej współpracy z polską fundacją Pokolenia Pokoleniom oraz Związkiem lekarzy i Psychologów Polskich we Włoszech Stowarzyszenie lnsieme wdrożyło stały cykl spotkań doradczych z udziałem polskojęzycznych lekarzy i Polonii w celu szerzenia profilaktyki zdrowia oraz ułatwienia Polonii i dostępu do usług medycznych. Jest to zgodne z wytycznymi Senatu RP, który rok 2025 ogłosił Rokiem Profilaktyki Zdrowia.

Jest również delegatką Comuna di Rocca di Papa do projektow włoskich i europejskich.

Uważam, że z uwagi na ogromne zaangażowanie w prace społeczna oraz szerokie spektrum podejmowanych działań, pani Bożena Wróblewska zasługuje na tytuł Osobowość Roku Polonii Świata 2025.

Edyta Mitki-Matejko

Szanowni Państwo,

Z ogromną radością chciałabym złożyć kandydaturę pani Edyty Mitki-Matejko o przyznanie nagrody Osobistość Polonijna Roku. Chciałbym podkreślić, dlaczego uważam, że osoba zasugerowana do uhonorowania, zasługuje na to wyróżnienie. Pani Edyta jest od lat nieodłączną częścią Szkoły Polskiej im. Fryderyka Chopina przy Konsulacie Generalnym RP w Monachium z siedzibą w Remseck. Od 2009 r. pracuje jako nauczyciel języka polskiego w szkole podstawowej i w liceum, a dodatkowo od 4,5 lat pełni funkcję dyrektora szkoły. Posiada wykształcenie wyższe magisterskie z przygotowaniem pedagogicznym oraz stopień nauczyciela mianowanego. W czasie swojej długoletniej pracy włożyła ogrom serca i energii w edukację, naukę języka polskiego, rozwijanie polskiej kultury oraz podnoszenie poziomu życia kulturalnego naszej społeczności. Pragnę podać kilka istotnych informacji, które przybliżą sylwetkę kandydatki, i które moim zdaniem uzasadniają nadanie jej

tej prestiżowej nagrody.

Pani Edyta Mitka-Matejko ukończyła na Uniwersytecie Wrocławskim pięcioletnie studia magisterskie na kierunku Filozofia oraz studia podyplomowe z zakresu Filologii Polskiej.

Od 2009 roku pani Edyta Mitka-Matejko pracuje jako polonistka w Szkole Polskiej im. Fryderyka Chopina w Remseck. Od 2020 roku pełniła funkcję kierownika szkoły, a od 2022 roku – dyrektora szkoły. Od dwudziestu lat jest nauczycielem języka polskiego jako obcego w Volkshochschule Unteres Remstal, Schorndorf i

Winnenden, a jej kursy cieszą się dużym powodzeniem.

1. Działalność społeczna:

Od 2004 do 2009 roku pani Matejko była nauczycielką języka polskiego w Chrześcijańskim Centrum Krzewienia Kultury, Tradycji i Języka Polskiego w Stuttgarcie, gdzie prowadziła szkółkę języka polskiego dla dzieci. Przez dość długi czas pisywała także o nowinkach kulturalnych ze Stuttgartu do polskiego magazynu

„Moje Miasto”, wydawanego w Monachium.

2. Zaangażowanie w promocję języka polskiego:

promocja nauki języka polskiego jest dla naszej kandydatki bardzo ważna. Dlatego jest inicjatorką różnorodnych szkolnych konkursów literackich,takich jak „100 wierszy na stulecie odzyskania niepodległości” w 2018 roku, czy konkursu literackiego „O nutę patrona szkoły” w 2025 roku. Ponadto co roku organizuje w naszej szkole „Narodowe Czytanie”. W roku 2023 brała udział w „Narodowym Czytaniu” dyrektorów szkół Ośrodka Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą, a w 2020 roku – grupy nauczycieli polonijnych z całego świata. Uczniowie pani Edyty Mtiki-Matejko zdobywali różnorodne nagrody i wyróżnienia w prestiżowych konkursach, m.in. uczennica pani Edyty Mitki-Matejko została w 2017 roku laureatką konkursu „Być Polakiem”, a w 2019 i 2021 roku jej uczniowie zdobyli w tym prestiżowym konkursie wyróżnienia. W 2023 roku uczennica pani Edyty Mitki-Matejko wygrała Międzynarodowy Konkurs Recytatorski „Słowem-Polska”, organizowanego przez panią prezydentową. W 2013 roku uczennica pani Edyty Mitki-Matejko zdobyła drugie miejsce w konkursie „Mam talent”.

3. Zaangażowanie w projekty kulturalne:

Osoba ta aktywnie uczestniczyła w organizacji i prowadzeniu różnorodnych projektów kulturalnych, które wpłynęły pozytywnie na naszą szkołę. Redaguje gazetkę szkolną, która ukazuje się regularnie kilka razy w roku. Jest inicjatorką projektów Robotnicy przymusowi w okolicach Stuttgartu oraz Pyza Podróżniczka. Od wielu lat pełni funkcję członka Komitetu Organizacyjnego Olimpiady Języka Polskiego w Niemczech, a olimpiada języka polskiego jest corocznym punktem w kalendarzu Szkoły Polskiej w Remseck.

4. Edukacja kulturalna:

Wiele z osiągnięć kandydatki dotyczy edukacji kulturalnej. Poprzez organizowanie wykładów, prelekcji czy spotkań z ekspertami, przyczynia się do zwiększenia świadomości kulturalnej uczniów, oraz rozwijania ich zainteresowań artystycznych. Uczniowie szkoły mieli okazję poznać pana profesora Jana Miodka podczas lekcji online, zorganizowanej z inicjatywy pani Edyty Mitki-Matejko w naszej szkole.

5. Współpraca z instytucjami kulturalnymi:

Osoba ta aktywnie współpracuje z lokalnymi instytucjami kulturalnymi, co skutkuje organizacją wspólnych projektów, które wzmacniają pozycję naszej szkoły jako polonijnego centrum regionu. Szkoła współpracuje m.in. z panem Tadeuszem Rogalą ze stowarzyszenia przy Polskiej Parafii Katolickiej w Ludwigsburgu, z Polskim Stowarzyszeniem Społeczno-Kulturalnym w Badenii-Wirtembergii ze Stuttgartu, a także z Polską Parafią Katolicką w Stuttgarcie.

6. Nagrody i wyróżnienia:

Przez wiele lat, kandydatka oddawała się pracy na rzecz rozwoju języka polskiego. To długotrwałe zaangażowanie jest dowodem na autentyczność i oddanie sprawie kulturalnej szkoły. Jej praca została doceniona poprzez następujące odznaczenia:

*2020: Medal Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania.

*2024: Złoty Krzyż Zasługi za promowanie polskiej kultury za granicą oraz za działalność polonijną. Ponadto Edyta Mitka-Matejko została odznaczona w 2001 roku Odznaką Przyjaciel Dziecka za pracę dziennikarską dla dobra dzieci Towarzystwa Przyjaciół Dzieci oraz Dziennikarz-Przyjaciel Polskiego Czerwonego Krzyża.

Na podstawie powyższych powodów, głęboko wierzę, że przyznanie nagrody Osobistość Polonijna Roku dla Pani Edyty Mitki-Matejko jest jak najbardziej uzasadnione. Jej wkład w rozwój naszej szkoły przyczynił się do budowania więzi społecznych, inspiracji dla uczniów i wzrostu prestiżu naszej szkoły na mapie polonijnej. Pani Edyta Mitka-Matejko jest osobą niezwykle zaangażowaną w promowanie polskiej kultury i języka za granicą. Jej praca dydaktyczna i społeczna zasługuje na najwyższe uznanie i wyróżnienie. Obecnie Szkoła Polska w Remseck działa modelowo, Rada Rodziców angażuje się w różnorodne projekty, takie jak projekt i wykonanie sztandaru szkoły, prowadzenie bufetu śniadaniowego dla uczniów, dyżury rodzicielskie, biblioteka polska dla rodziców. Nie byłoby to możliwe bez udostępnienia Radzie Rodziców przez panią dyrektor pomieszczeń sekretariatu szkoły na świetlicę dla rodziców i wspieranie inicjatyw społeczności szkolnej.

Z wyrazami szacunku,

Małgorzata Koka, Wicedyrektor Szkoły Polskiej im. Fryderyka Chopina w Remseck

Szanowne Jury konkursu „Osobistość Polonijna Roku”,

z ogromną przyjemnością zgłaszamy kandydaturę Pani Edyty Mitki-Matejko, Dyrektor Polskiej Szkoły im. F. Chopina przy Konsulacie Generalnym Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium z siedzibą w Remseck do nagrody „Osobistość Polonijna Roku”. Pani Dyrektor od lat z wielkim zaangażowaniem i pasją działa na rzecz polskiej edukacji za granicą. Jej profesjonalizm, oddanie pedagoga i nieustające dążenie do podnoszenia jakości kształcenia sprawiają, że Szkoła Polska im F. Chopina w Remseck jest miejscem, w którym młode pokolenia Polonii mogą pielęgnować język, kulturę i tradycję ojczystą.

Dzięki Pani Dyrektor szkoła z powodzeniem realizuje misję podtrzymywania polskiej kultury, tradycji i języka wśród dzieci oraz młodzieży polonijnej. W gronie absolwentów szkoły są dzieci, które studiują na ESB Reutlingen i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Uczniowie szkoły co roku zostają laureatami międzynarodowych konkursów polonijnych oraz olimpiad z języka polskiego w Niemczech, o co Pani Dyrektor bardzo dba, zachęcając dzieci i młodzież do udziału w tego rodzaju konkursach.

Szczególne uznanie należy się Pani Dyrektor Edycie Mitce-Matejko za wzorową współpracę z Radą Rodziców, dzięki której szkoła rozwija swoją ofertę edukacyjną oraz organizuje liczne inicjatywy integrujące społeczność polonijną. To właśnie otwartość Pani Dyrektor i umiejętność budowania pozytywnych relacji spowodowały, że szkoła stała się miejscem nie tylko nauki, ale również wzajemnego wsparcia i inspiracji dla uczniów, nauczycieli oraz rodziców. Jako rodzice 210 dzieci uczęszczających do Szkoły Polskiej jesteśmy zadowoleni, że z inicjatywy Pani Dyrektor w maju 2024 roku powstał dodatkowo oddział dziecięcy dla 4- i 5-latków. Niezmiernie cieszymy się, że Pani Dyrektor z pasją dzieli się swoim doświadczeniem oraz wiedzą, a także motywuje do działania nasze dzieci oraz wspiera całą społeczność szkolną. Tym samym jesteśmy spokojni o rozwój naszych dzieci w tak pozytywnym środowisku polonijnym, gdzie podstawą są takie wartości jak szacunek do drugiego człowieka.

Jako społeczność Szkoły Polskiej jesteśmy dumni, że Pani Dyrektor Edyta Mitka -Matejko otrzymała od Prezydenta RP odznaczenie Złoty Krzyż Zasług za promowanie polskiej kultury za granicą oraz za działalność polonijną. Mając na uwadzę Jej liczne osiągnięcia, wkład w rozwój polskiej oświaty za granicą oraz zaangażowanie w działalność na rzecz Polonii, jesteśmy przekonani, że Pani Dyrektor w pełni zasługuje na tak prestiżowe wyróżnienie, jakim jest „Osobowość Polonijna Roku”.

Z wyrazami szacunku,

RADA RODZICOW

Reprezentujący:

Agata Sulz, Przewodnicząca Rady Rodziców Polskiej Szkoły im. F. Chopina przy Konsulacie Generalnym Rzeczypospolitej Polskiej w Monachium z siedzibą w Remseck