Nominowani 2024

Życzymy wszystkim powodzenia

Bogdan Dmowski

mieszka w Niemczech od 40 lat (Wuppertal, Goerlitz ). Od samego początku angażował się w działalność polonijną. Była to Polska Misja Katolicka w Wuppertalu, w ramach której był członkiem chóru BENEDICTUS, Zespołu Folklorystycznego POLSKIE KWIATY i Polskiego Klubu (współzałożyciel ).

W tym czasie zainteresował się poezją. Uczestniczył w wielu projektach poetyckich jako interpretator wierszy: Restauracja Gdańska” w Oberhausen, Klub PIAST w Essen i inne.

Brał udział w Projektach Poetyckich w Wielkiej Brytani, Irlandi, Belgi, a także w Polsce.

Od 12 lat jest aktywny Facebooku i YouTube. Jego kanał na Youtube ma ponad 1,9 mln wyświetleń, 6,7 tys. Subskrybentów. Bogdan Dmowski propaguje piękno i czystość języka polskiego.

Nagrywa wiersze poetów (z kraju i zagranicy) piszących do szuflady. Daje im wiarę w to co piszą: że to jest dobre, cenne dla innych i żeby dalej pisali, dzielili się swoimi przeżyciami.

Swoim specyficznym głosem ( ciepłym, magicznym, przyjemnym na ucha) daje wierszom nowe życie. Mieszkając w Görlitz, mieście granicznym ze Zgorzelcem, ma okazję tworzyć w dwóch językach: popularyzując twórczość polskich poetów, których wiersze są przetłumaczone na język niemiecki. Jest osobowością w tym co robi i jak to robi.

Jest rozpoznawalny na całym świecie. Jego twórczość jest znana także w Japonii, Australii, Kanadzie, USA.

Katarzyna Michlic

Mam na imię Małgorzata i chciałabym przedstawić moja kandydatkę Katarzynę Michlic.

Katarzynę poznałam 4 lata temu przypadkiem gdy szukałam pomocy odnośnie mojego problemu zdrowotnego. Ku mojemu zaskoczeniu Kasia okazała się Człowiekiem Aniołem służąca zawsze pomocą nie tylko Mi ale również całej Polonii i nie tylko Polonii mieszkającej w Irlandii o czym było głośno w niejednej gazecie w Irlandii i w Polsce.

Po krotce chciałabym opisać jedno z wielu zdarzeń które miały miejsce. Kasia jadąc do domu zauważyła wypadek w którym ucierpiał motocyklista, gdy inni się przyglądali Kasia z zawodu ratownik medyczny bez wahania zatrzymała auto i zaczęła udzielać pomocy medycznej mężczyźnie który nie oddychał. Kasia do przyjazdu służb ratunkowych cały czas prowadziła resuscytacje gdy inni biernie się przyglądali. LINK

Kolejna sytuacja zdarzyła się gdy Kasia wyjechała z rodzina na wakacje do Turcji udzieliła pomocy medycznej na pokładzie samolotu oraz w hotelu gdzie doszło do zatrzymania krążenia u jednej z wczasowiczek. Takich sytuacji zdarzeń było bardzo dużo i chciałabym podkreślić że Kasia za każdym razem bez i bez wahania próbowała ratować ludzkie życie i zdrowie.

Chciałabym również nadmienić iż Kasia bierze udział w akcjach podziel się, uświadamia i pokazuje innym ze warto pomagać i dzielić się dobrocią gdyż dobroć zawsze wraca.

Według mnie i innych ludzi którzy mieli z Kasia styczność ,którzy na pewno zgodzą się ze mną że jeśli ktoś zasługuje na uznanie Osobowość Polonia Roku, to jest to właśnie Katarzyna Michlic.

Kasia prowadzi swój salon Plasma Med Dublin i każdy kto zna Kasie wie że udzieli pomocy o każdej godzinie w dzień czy w nocy. Jest Aniołem o wielkim sercu.

Marcin Rudzki

dobrego człowieka może charakteryzować wiele cech. Niektóre z nich wydają się oczywiste, wręcz prozaiczne, jak szlachetność, prawdomówność czy koleżeństwo. Taki opis jednak może nie być wystarczający, aby w pełni zaprezentować osobę wybijającą się ponad przeciętny obraz dobrego człowieka. Powodem często jest wrodzona skromność i unikanie zbędnego splendoru. Warto jednak rzucić nieco światła na ludzi, którzy poświęcają własne życie, aby budować szczęście innych. Nawet jeżeli osoby rozsiewające dobro wokół siebie nigdy nie oczekiwały niczego w zamian, my jako obserwatorzy z przyjemnością okazujemy głęboki szacunek i wdzięczność, aby dobro mogło podążać dalej – nieustannie.

Zgłaszam kandydaturę Marcina Rudzkiego w konkursie Osobowość Polonijna Roku im. Edyty Felsztyńskiej, ponieważ zasługuje on na ten doniosły tytuł. Historię warto rozpocząć od przyjazdu do Szkocji prawie dwie dekady temu. Był to czas, kiedy wiele polskich rodzin związało swoje życie z Wielką Brytanią. Dla większości z nich był to nowy i jeszcze nie poznany świat pełen wyzwań i porażek.

Emigracyjne życie mimo swojej materialnej strony, miało także inne oblicza. Jednym z nich była tęsknota za ojczyzną, rodziną, tradycją ale też możliwością porozmawiania w

ojczystym języku. Już wtedy Marcin Rudzki wraz ze swoją żoną Wiolą zaczęli zastanawiać się w jaki sposób mogliby pomóc nie tylko rodakom, ale przede wszystkim ludziom w potrzebie. Ich wielkie serca oraz wizjonerskie umysły zrodziły pomysł utworzenia grupy umożliwiającej Polakom kontakt oraz wsparcie.

Sukces tego przedsięwzięcia skutecznie nakreślił dalszą ścieżkę kariery oraz sposób życia. Tlące się wcześniej w sercach małżonków pragnienie niesienia pomocy, zapłonęło aby dać początek nowemu rozdziałowi w historii lokalnej Polonii. Jednocześnie zdawali oni sobie sprawę, że kluczowym elementem ich działalności musi być szerzenie kultury, ponieważ tam gdzie jest kultura, tam żyje naród.

Ważne było stworzenie miejsca, w którym ludzie mogliby się jednoczyć i dzielić tożsamością narodową. Dzięki odwadze, uporowi i wytrwałości powstało Centrum Edukacyjne Bajka, którego misją przewodnią jest pełnienie funkcji ośrodka kultury zrzeszającego Polaków mieszkających w Szkocji. Od początku priorytetem stały się dzieci oraz młodzież. Marcin za jeden zgłównych kierunków działalności obrał podtrzymywanie i kultywowanie tradycji, umożliwiające im poznanie własnych korzeni oraz dziedzictwa narodowego. Pomysł idealnie wpisywał się w wizję jednoczenia Polonii mieszkającej w Szkocji, ponieważ bardzo często najmłodsze pokolenia nie znały języka ojczystego rodziców i dziadków. Sprawiało to trudności w komunikacji z rodziną mieszkającą w kraju. Ponadto dzieci miały trudności z określeniem własnych korzeni narodowych, co sprawiało, że były mniej pewne siebie w porównaniu do szkockich rówieśników. Brakowało im dumy pochodzącej z kultywacji dziedzictwa przodków.

Prowadzona przez Marcina placówka jest miejscem otwartym dla każdej osoby spragnionej kontaktu z rodakami, również dorośli szybko dołączyli do grona jej stałych bywalców. W Bajce uczy się języka polskiego, integrując społeczność i oferując rodakom przestrzeń, w której mogą czuć się bezpiecznie, swobodnie i być sobą – być Polakami.

W placówce organizowane są koncerty, spektakle teatralne oraz wykłady. Bajka cieszy się ogromnym szacunkiem wśród polskich gwiazd sceny i teatru. Bardzo często wydarzeniom kulturalnym towarzyszą festyny i pikniki. Szerzenie kultury poprzez zabawę, muzykę i teatr, nie tylko przynosi do Szkocji fragment ojczystej ziemi, ale tworzy trwałe więzi pomiędzy rodzinami. Dzięki temu żaden Polak nie musi czuć się samotny i wyobcowany na obczyźnie.

Marcin nie poprzestał na zapraszaniu gości z Polski. Postanowił pokazać dzieciom i młodzieży mieszkającej w Szkocji ojczyznę ich rodziców i ich samych. W tym celu niestrudzenie organizuje wycieczki do Warszawy i Gdańska. Towarzyszy temu zwiedzanie kluczowych miejsc oraz rzeczywisty kontakt z rodakami, językiem, kulturą i codziennością polską z jaką młodzież nie może mieć styczności poza granicami kraju. Jest to niezwykle pouczające doświadczenie, które pozostawia trwały ślad w pamięci.

Jeżeli nasze czyny rzeczywiście określają kim jesteśmy, to Marcin Rudzki zasługuje na szacunek i uznanie nie jako Polak, ale jako dobry człowiek. Z łatwością dostrzega problemy gnębiące innych i bez zastanowienia dedykuje wolny czas aby je rozwiązać. Wśród znajomych organizuje zbiórki aby za pomocą darowizn pomóc tym, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji. Niestrudzenie walczy o rozmaite fundusze i dofinansowania.

Mimo że Marcin jako nauczyciel oraz dyrektor jest osobą bardzo zapracowaną, znalazł w sobie siłę, aby swój czas wolny poświęcić także innym społecznościom. Aktywnie wspiera Ukraińców, Szkotów uczy podstaw języka polskiego. I nawet wtedy, kiedy po długim dniu wypełnionym obowiązkami wraca do domu, poproszony o pomoc w najbardziej prozaicznej sprawie, nie jest w stanie odmówić.

Taki już jest oddany i lojalny

Elżbieta Zamojska

Prezes Stowarzyszenia Kreatywnych Polskich Seniorów „OSTOJA” w Wiedniu. Od 17 lat organizatorka bardzo lubianych polonijnych

spotkań, które odbywają się 3 razy w roku: Spotkanie Wielkanocne na wiosnę, Opłatek Bożonarodzeniowy w grudniu, oraz Koncert najczęściej związany z jakimś jubileuszem o charakterze patriotycznym we wrześniu.

Na spotkania też zapraszani są Polacy mieszkający w Austrii, zwłaszcza w Wiedniu: ludzie nauki i sztuki, artyści, literaci, polscy biznesmeni, seniorzy, dzieci i ich rodzice ze Szkoły Polskiej przy Ambasadzie Polskiej w Wiedniu oraz wszyscy ci , którzy wykażą chęć współpracy. Zapraszani są tez Austriacy zainteresowani kultura i kontaktami z Polska.

Dzieci z Polskiej Szkoły – obok profesjonalnych muzyków – biorą także aktywny udział w koncertach o charakterze patriotycznym, recytując lub śpiewając polskie utwory. Ma to zaletę zarówno edukacyjno- patriotyczna jak i forme promowania młodych adeptów polskiej muzyki czy literatury oraz sposób zaprezentowania młodych polskich talentów w Austrii. Spotkania Wielkanocne i Bożonarodzeniowe maja na celu zaprezentowanie i podtrzymanie polskiej sztuki kulinarnej i polskiej tradycji np. w formie wspólnego śpiewania oraz ogólnie mówiąc maja charakter integracyjny.

Przy okazji tych spotkań czy koncertów odbywają się tez wernisaże i spotkania z ciekawymi ludźmi zasłużonymi dla dobra Polski. Pani Elżbieta nie zawsze wystarczająco otrzymuje od sponsorów środki na pokrycie tego rodzaju spotkań, ale z wielkiej miłości do sztuki i ogromnych pobudek patriotycznych, które wyniosła z domu rodzinnego w Polsce często dokłada do całego ”interesu” sercem i własna praca. Gotuje i przynosi tradycyjne potrawy, piecze wspaniale ciasto, a wszystko po to, aby nie zagasła iskra polskości wśród Polonii w Wiedniu.

Wielokrotnie brałam aktywny udział jako śpiewaczka w tych spotkaniach i koncertach. Przekonałam się, że istnieje ogromna potrzeba kontynuowania takiej działalności zwłaszcza poza granicami ojczystego kraju. Dlatego też gorąco popieram działalność Pani Elżbiety Zamojskiej, która w tym roku przygotowuje już Koncert Jubileuszowy z okazji 80 rocznicy Powstania Warszawskiego, który odbędzie się we wrześniu i sama miesiąc później obchodzi taki sam własny jubileusz.

Remi Juśkiewicz

nie trzeba wielu słów by, określić wielkość człowieka jakim jest Remi.

Artysta, którego muzyka stanowi pełen emocji podróżniczy szlak poprzez dźwięki i słowa.

Remi wyróżnia się niezwykłą naturalnością i niekłamaną autentycznością. Nie kreuje sztucznego wizerunku, lecz po prostu otwiera się przed słuchaczami, chwytając za serca swoją szczerością i prawdziwością. Jego muzyka emanuje głębokim zrozumieniem ludzkich emocji, co czyni go tym, który dociera do dusz swoich odbiorców w najbardziej bezpośredni i uczciwy sposób. Właśnie ta naturalność sprawia, że każda kompozycja Remiego staje się osobistym doświadczeniem, bliskim i autentycznym. To wszystko od pierwszych dźwięków Jego występu w The Voice Senior wyczuła Halina Frąckowiak… Widzom i Remiemu na pewno w pamięć zapadły wzruszające słowa gwiazdy: „Czekałam na niego…”

Remi Juśkiewicz – muzyk, kompozytor, aranżer, multiinstrumentalista, wokalista i czasami również poeta, od 20 lat mieszkający w Londynie. Od dzieciństwa związany ze środowiskiem scenicznym i estradą. Skończył studia na wydziale Songwriting’u, czyli pisania piosenek, w West London University oraz studia magisterskie w Kingston University w Londynie, na wydziale Produkcji Muzycznej (MMus in Production of Popular Music Course). Remi jest kompozytorem wielu piosenek, które są owocem bliskiej współpracy z poetami mieszkającymi w Polsce i na emigracji, głównie w Wielkiej Brytanii. Od trzech lat, z powodzeniem prowadzi w Internecie na żywo, swoją autorską audycję artystyczno- rozrywkową pod nazwą Remiza. Jest m.in. laureatem Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Sanremo Senior 2022, a także półfinalistą polskiej edycji The Voice Senior 2024. LINK, LINK

Agnieszka Rycicka, Ewa Knoch

to gospodynie młodego lokalu kulinarno- kulturalnego w Bonn, stworzonego i dla ciała, i dla ducha.

“Bistro Zwischen den Polen” to spełnienie ich marzeń o stworzeniu w Bonn miejsca, w którym zadomowią się miłośnicy doznań kulinarnych i estetycznych, smacznej kuchni, tworzonej z najwyższą estymą i poszanowaniem polskich i europejskich tradycji, a także miłośnicy designu, którzy po prostu lubią otaczać się pięknem.

Ideą powstania Bistro od początku była integracja wszystkiego, co mieści się między dwoma biegunami – poznawanie i kultywowanie polskiej kultury i tradycji, przy jednoczesnym wnikaniu w lokalne środowisko. Ich misją jest też umacnianie relacji polsko- niemieckich poprzez promowanie inicjatyw Polaków, a przy okazji podzielenie się tym z międzynarodową społecznością zamieszkującą miejsce, w którym działają. Ważnym aspektem jest to, że Bonn jest siedzibą wielu światowych koncernów, jak Deutsche Telekom, DHL czy UNESCO, a przez to bardziej międzynarodowe, niż większość niemieckich miast. Bardzo zależy im na tym, aby miejsce, które stworzyły, było miejscem wzajemnej tolerancji. Miejscem, gdzie każdy po przekroczeniu progu poczuje się mile widziany. Również jako początkujący artysta – dla nich scena Bistro ma być bezpiecznym miejscem autoprezentacji. Dla nich organizują koncerty, ale także wieczorki z osobami, którym emigracja de facto utrudniła rozwinięcie skrzydeł, a mimo ogromnych talentów tworzą w zaciszu domowym.

Robią wszystko, aby ich twórczość i dokonania ujrzały światło dzienne i były docenione nie tylko przez nasz polonijny mikrokosmos, ale także ten lokalny.

Ku ich zaskoczeniu wielkim powodzeniem – nie tylko wśród Polaków – cieszą się wieczorki poświęcone słowu: poezji i prozy emigracyjnej, podczas których lokalne poetki i poeci przedstawiają swoją poezję (m.in. Elżbieta Schmitz), ale również dzieła polskich poetów. Każdy z uczestników takich wieczorków może również wyrecytować swój ulubiony wiersz.

W Bistro, dzięki współpracy z fundacją „DialogFelder – Verein für deutsch- polnische Bildungs- und Kulturarbeit e. V.” i „Oberschlesisches Landesmuseum“ gościły m.in. Dominikę Buczak i Nataszę Sochę. Tworzą przestrzeń przepełnioną polską kulturą, gościnnością i tradycją. W grudniu zorganizowały wspólne śpiewanie polsko- niemieckich kolęd, a obecnie w Bistro można podziwiać wystawę przepięknych, ręcznie zdobionych pisanek. Właśnie trwa wystawy prac dwóch polskich artystów: malowniczych grafik Dagmary Jakubczak i linorytów Mariusza Janika (Erotyki). Organizują cykl spotkań ,,Opowiedz mi swoją historię”, podczas których poznajemy historię życia, upodobania muzyczne, a spotkanie okraszane jest ulubioną potrawą i napojem gościa wieczoru. W tym formacie brał udział m.in. Andrzej Greszta, polski wincer znad Mozeli.

Rozumienie realiów, w których żyjemy – z perspektywy i potrzeb emigrantów i emigrantek – to również część ich misji. Dlatego powołały do życia format: „Zapytaj…”.

Do tej pory w Bistro odbyło się kilka tego typu wydarzeń: „Zapytaj księdza”, „Zapytaj prawnika pracy”, a obecnie przygotowują warsztaty: „Zapytaj psychologa”, które ma spełnić zadanie prewencji, czyli wczesnego poradnictwa psychologicznego i pokazania, jakie są ścieżki i możliwości skorzystania z pomocy psychologicznej w Niemczech.

Szanowni Państwo, wystarczy spojrzeć na wszystko, co się dzieje w murach Bistro przez pryzmat relacji fotograficznych umieszczanych na profilach społecznościowych, poczytać komentarze w mediach społecznościowych, by się przekonać, że Bistro to miejsce, w którym po prostu chce się być. I że Bisto jest miejscem do odkrycia tego najważniejszego – do odkrycia drugiego człowieka – i dania mu bezpiecznej przestrzeni do autoprezentacji.

Ostatecznie wszystko sprowadza się do tego, by człowiek usiadł i był z drugim człowiekiem.

Teresa Sygnarek

mieszka w Szwecji od prawie 40 lat i jest znana z otwartości oraz gotowości reagowania na wszelkie potrzeby rodaków nie tylko w Szwecji. Inicjuje polonijne integracje zawsze i wszędzie gdzie tylko to możliwe. Kreatywna i doświadczona ambasadorka polskości na obczyźnie.

Absolwentka wydziału ekonomii i marketingu na Uniwersytecie w Lund oraz podyplomowych studiów „International Marketing”.

Od 1986 roku aktywny działacz polonijny w Ognisku ”Kwiaty Polskie”, organizacji zrzeszającej dzieci i młodzież pochodzenia polskiego. Ognisko prowadzi działalność kulturalną, edukacyjną i wychowawczą, ambasador polskiej kultury oraz polskich tradycji narodowych, głównie poprzez taniec i śpiew. W Ognisku Teresa Sygnarek pełniła funkcje rewizora, sekretarza, wiceprezesa, a w latach 2004-2011 prezesa. Od 2002 do 2024 aktywnie udziela się w Zarządzie Zrzeszenia Organizacji Polonijnych (ZOP), gdzie od roku 2011 pełniła funkcję prezesa. Jest inicjatorką i organizatorem Europejskich i Światowych Forów Mediów.

Jest wice prezydentem Europejskiej Unii Wspólnot Polonijnych. Współzałożycielka i prezes Światowego Stowarzyszenia Mediów Polonijnych.

Od kilku lat Redaktor naczelna kwartalnika polonijnego „Polonia Nowa”, który w 2023 roku został uhonorowany nagrodą im. Macieja Płażyńskiego. Założycielka i prezes związku Pro Polonia Malmo, które w 2023 roku zorganizowało i uruchomiło Dom Polonii „Kopernik”, który realizuje szeroki program spotkań dla Polonii.

Od przeszło 10 lat pisze projekty na realizacje przedsięwzięć w Zrzeszeniu Organizacji Polonijnych w Szwecji, ale także dla Światowego Stowarzyszenia Mediów Polonijnych oraz związku Pro Polonia Malmö. Założycielka Domu Polonii „Kopernik”w Malmö, a w nim inicjatorka sobotniego przedszkola polonijnego oraz Klubu Seniora.

Na spotkaniach międzynarodowych reprezentuje Zrzeszenie Organizacji Polonijnych w Szwecji, Światowe Stowarzyszenie Mediów Polonijnych oraz Europejską Unię Wspólnot Polonijnych. W 2023 roku prelegentka w panelu „Media polonijne jako kreator utrwalania polskiej tożsamości poza granicami kraju” na Forum Ekonomicznym w Karpaczu.

Całym sercem i duszą oddana działalności polonijnej, której poświęca cały swój wolny czas i więcej niż pół życia.

Dawid Jurewicz

jest niezwykłą postacią o głębokim zanurzeniu w polskości i kulturze, którą promuje nie tylko poprzez swoje osiągnięcia, ale także poprzez aktywne uczestnictwo w licznych wydarzeniach i inicjatywach społecznych. Jest rodowitym Polakiem, szanuje i pielęgnuje polskie tradycji i obyczaje, również bierze czynny udział w imprezach, koncertach, akcjach i przedsięwzięciach promujących Polskę. Jego zaangażowanie w życie społeczności gimnazjum, lokalnej oraz w szeroko pojętym kontekście polonijnym jest godne podziwu i inspirujące dla innych.

Dawid ma zdolności muzyczne i artystyczne, jest staranny, pomysłowy i pilny, ukończył szkołę sztuk pięknych w Rudaminie, pięknie gra na fortepianie, co świadczy podziękowanie od mera rejonu wileńskiego za zdobycie czołowych miejsc w fortepianowych konkursach republikańskich oraz międzynarodowych. Te swe umiejętności Dawid także czasami wykorzystuje w graniu na organach w miejscowym i jedynym kościele na świecie pod wyzwaniem bł. ks. Michała Sopoćki, który w czasach wojny przechowywał się w Czarnym Borze.

Od lat Dawid nie tylko osiąga doskonałe wyniki w nauce, ale również aktywnie uczestniczy w promowaniu polskiej kultury na Litwie. Jako uczestnik Zespołu Tańca Ludowego „Hałas” nie tylko pielęgnuje tradycje polskiego tańca, ale także poprzez liczne koncerty i występy przyczynia się do zachowania i promocji bogatego dziedzictwa kulturowego Polaków na Wileńszczyźnie. Dawid chętnie angażuje się w życie społeczności gimnazjum im. św. Urszuli Ledóchowskiej w Czarnym Borze, jest przewodniczącym rady samorządu uczniowskiego.

Dawid aktywnie angażuje się i uczestniczy w różnorodnych konkursach czy projektach szkolnych, republikańskich, międzynarodowych, zdobywając czołowe miejsca, w których propaguje ważne wydarzenia oraz postaci związane z historią Polaków na Wileńszczyźnie.

W 2023 roku Dawid zajął zaszczytne trzecie miejsce w prestiżowym Międzynarodowym Konkursie na Ucznia Roku Szkoły Polonijnej, organizowanego przez Polish Academy Of Social Sciences And Humanities, gdzie doskonale reprezentował nie tylko siebie, lecz także wartości i dziedzictwo swojej szkoły, hołdującej kulturze patronki gimnazjum – św. Urszuli Ledóchowskiej.

Poprzez aktywne propagowanie postaci św. Urszuli na Wileńszczyźnie, Dawid nie tylko wpisał się w historię swojej społeczności, lecz także zyskał uznanie Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK. Jego wkład w promocję dziedzictwa duchowego i kulturowego jest nieoceniony, a działania na rzecz upamiętnienia i rozpowszechniania nauk patronki stanowią inspirację dla innych.

Dawid jest dwukrotnym zwycięzcą II stopnia w międzynarodowym konkursie fotograficzno-literackim, organizowanego przez Instytut Pamięci Narodowej, pt. „Nieznane miejsca pamięci w mojej okolicy”. Dawid zaprezentował komisji konkursowej pracę o spoczywających żołnierzach AK na cmentarzu na Antokolu, a drugim razem przedstawił małą nekropolię sióstr urszulanek w Czarnym Borze.

Także Dawid uczestniczył w konkursie literackim pt. „Historie z kuferka prababci”, organizowanego przez Fundację Odtworzeniowa Dziedzictwa Narodowego „Genealogia Polaków”, w którym przedstawił historię życia Bohdana Lossoty, żołnierza Armii Krajowej, a także mieszkańca wsi Czarny Bór. Wynikiem konkursu było III miejsce za pracę „Spełniona przysięga”, która została wydrukowana w zbiorze historii przodków, którzy walczyli o wolność Polski pt. „Dorga do wolności” (cz. VII). Dbając o polską sztukę literacką, Dawid uczestniczył w konkursie „Przetłumacz wiersz W. Syrokomli na język litewski”, w którym tłumaczył wiersz poety „Lirnik wioskowy”.

Poza tym, że uczestniczy w przedsięwzięciach, ale i sam jest inicjatorem wielu interesujących przedsięwzięć, podstawą których jest zachowanie kultury, tradycji oraz wartości chrześcijańskich.

Jego zaangażowanie nie kończy się na granicach szkoły czy lokalnej społeczności. Dawid aktywnie uczestniczy również w działaniach mających na celu promowanie wartości chrześcijańskich oraz polskiej kultury w szerokim kontekście społecznym. Poprzez działania medialne, społecznościowe oraz organizowanie różnorodnych wydarzeń i akcji, Dawid przyczynia się do wzmacniania więzi społecznych oraz kształtowania pozytywnego wizerunku Polaków na jego kochanej ojczyźnie -Litwie. Dawid to nie tylko wybitnie uzdolniony młody człowiek, ale także inspirujący lider, którego cechuje niezwykła dociekliwość, krytyczne myślenie i wyjątkowa dbałość o kulturę słowa.

Jego umiejętność jednoczenia ludzi wokół wspólnego celu oraz zdolność motywowania do działania sprawiają, że jest uznawany za autentycznego lidera. Jego przedsięwzięcia zawsze odznaczają się wysokim poziomem wykonania, co przynosi mu powszechne uznanie wśród rówieśników oraz w lokalnej społeczności.

Dawid nie tylko jest znanym Polakiem w swojej okolicy, ale również aktywnie angażuje się w życie społeczne, stając się nieodłączną częścią codzienności jako ceniony aktywista społeczny. Jego wkład w promowanie polskości i polskiej kultury na Litwie jest nieoceniony i stanowi inspirację dla innych Polaków. Mimo młodego wieku, jest przykładem dla innych.

Takiej właśnie młodzieży potrzebuje nasz kraj.

Michał Kazimierz Stryszowski

z pochodzenia myśleniczanin, sportowiec mieszkający w Wiedniu, który jeździ po Europie i podbija piłkę nożną nawet po 7 tysięcy razy, zbierając w ten sposób pieniądze na szczytny cel jakim jest wsparcie hospicjum w Krakowie.

Swoim pomysłem „Główkujemy po Europie” od 2015 roku wspiera chore dzieci oraz wielu ludzi potrzebujących pomocy.

W 2018 roku został wyróżniony w kategorii jako ” Osoba niosąca pomoc drugiemu człowiekowi” jako laureat Gali „Miłosierny Samarytanin Roku” i choć sam jak mówi nie jest zwolennikiem nagród bowiem praca jego jest charytatywna i od serca, to uważam iż w pełni zasługuje na nominację do Osobowości Polonijnej za swą wytrwałość i nieustanną kontynuację swojego dzieła.

Pan Michał w ramach swojej akcji „podbija” wszystkie 28 stolic i nadal wspiera ludzi czyniąc dla nich dobro.

Oczywiście piłka nożna a dokładnie „główkowanie” to jego pasja. Michał, który na co dzień w Wiedniu żyje i pracuje zawodowo w innej zupełnie dziedzinie nie związanej ze sportem; zorganizował wiele akcji charytatywnych i w Polsce i poza jej granicami w wielu stolicach europejskich.

Pisały o nim niejednokrotnie gazety polskie i zagraniczne oraz różne fundacje. Jest jednym z bohaterów książki ” Pomagaj z głową” autorstwa Ewy Heleny Łazoryk, w której opowiada czym dla niego jest pomoc charytatywna i dlaczego to robi. Współpracuje miedzy innymi z Siostrą Małgorzatą Chmielewską niosąc pomoc dla potrzebujących a na co dzień kontynuuje swoje „podbijanie”, licytowanie, zachęcanie i co najważniejsze, że efektownie dzieli się tym prawie w każdy powszedni dzień i pochyla nieustannie nad ludźmi w potrzebie.

Niewielu jest takich ludzi w dzisiejszym nowoczesnym zagonionym świecie, dlatego właśnie On jest dla nas prawdziwym wzorem i przykładem do naśladowania za swoje serce, za swoją wytrwałość i kontynuację przez te wszystkie lata aż po dzień dzisiejszy.

Obserwujcie Jego profil a przekonacie się sami.

Dominika Rzadkosz

kandydatka do nagrody Osobowość Polonijna Roku im. Edyty Felsztyńskiej.

Dominika pochodzi z Bańskiej Wyżnej, urodziła się w Zakopanem. Jest matką trójki dzieci: Marysi, Hani i Wojtusia, którzy przyszli na świat w Londynie. Tuż po maturze w 2011 roku wyemigrowala do Wielkiej Brytanii.

Zaczęła studia pedagogiczne na polskiej uczelni, po ukończeniu studiów w 2014 roku, rozpoczęła pracę jako nauczycielka i wychowawczyni w polskiej szkole w Londynie, gdzie wykazuje się pasją do nauczania oraz talentem w pisaniu wierszy, piosenek, pieśni, przyśpiewek góralskich oraz życzeń.

Całe swoje serce oddała dla działalności Związku Podhalan w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej gdzie przez 4 lata pełniła funkcję Prezesa. Wykazując zaangażowanie w promowanie polskiego dziedzictwa i wartości, takich jak BÓG, HONOR, OJCZYZNA.

Jej celem jest przekazywanie tych wartości młodszym pokoleniom oraz kontynuacja pracy na rzecz polskiej społeczności.

Ludmiła Mituła

jest dziennikarką z zawodu oraz aktywistką społeczną. Pracuje również jako konsultantka projektów międzynarodowych w firmie relokacyjnej w Dallas.

Jest absolwentką Filologii Polskiej na Uniwersytecie Łódzkim oraz Warsawskim Journalism Center. W Stanach Zjednoczonych mieszka od kilku lat, w Dallas, w Teksasie. Wcześniej mieszkała z rodziną w Szwajcarii, Niemczech i na Węgrzech. Na emigracji spędziła już prawie połowę swojego życia.

Jak to mówią o niej- „ goni za Polakami po świecie”, w każdym miejscu stara się być blisko spraw rodaków, uczestniczyć w życiu Polonii i reprezentować swój kraj na zewnątrz.

Jest człowiekiem mediów, kocha pisać i fotografować. Prowadzi audycję o Polkach i Polakach mieszkających za granicą „Śniadanie w Dallas”. To rozmowy z wyjątkowymi Polakami rozrzuconymi po świecie i robiącymi coś wyjątkowego, często dla innych. To ludzie z misją, często misją niesienia bezinteresownej pomocy innym.

Zaprasza ludzi, którzy chcą zmieniać świat na lepsze. Kocha podróże po Stanach Zjednoczonych zumbę, spinning i oczywiście … ludzi! Współpracuje z Polish School of Dallas oraz Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy, z Dziennikiem Związkowym w Chicago i wieloma polonijnymi mediami.

Jest współorganizatorką wielu wydarzeń polonijnych w Teksasie, wcześniej również w innych miejscach, w których mieszkała. Wspiera kobiety, bo wierzy że w temacie równouprawnienia jest jeszcze wiele do zrobienia. Należy do kilku grup Polek mieszkających zarówno w Polsce, jak i za granicą.

Jest mamą Olgi, studentki Pepperdine University w Kalifornii i Konrada, ucznia szkoły średniej, który marzy o karierze w NFL!

Krzysztof Sagan

nauczyciel, policjant, inżynier i społecznik.

Urodził się w 1957 r. w Saltcoats w Szkocji. Jest synem pochodzącego z Rudnika nad Sanem polskiego żołnierza, który pełnił służbę w 1.Dywizji – największej polskiej jednostce pancernej pod dowództwem gen. Stanisława Maczka. Ojciec Krzysztofa był bohaterem, który z oddaniem służył Polsce w trudnych czasach, a po osiedleniu się w Szkocji promował Polskę poza jej granicami.

Dziedzictwo tych wartości przekazał synowi, który na jednym z krańców Europy z bezinteresownym zaangażowaniem kontynuuje misję promowania polskiej kultury.

Krzysztof od 6 lat jest prezesem Klubu im. Generała Władysława Sikorskiego w Glasgow -ośrodka polskości w centrum Szkocji z wieloletnią historią istnienia. Jako prezes polskiego domu w Glasgow nie tylko współorganizuje wydarzenia kulturalne, nadzoruje kursy dla dorosłych języka polskiego jako obcego, prowadzi szkołę dla dzieci polonijnych, ale kieruje również Polskim Towarzystwem Edukacyjnym w Szkocji, które powołał do życia w 2019 roku.

Dzięki inicjatywom Krzysztofa i jego zespołu język polski, historia, muzyka, sztuka i tradycja znajdują swoją przestrzeń w Szkocji. Jego charyzma i determinacja przyciągają do klubu w Glasgow zarówno Polaków, jak i Szkotów, tworząc w ten sposób unikalną społeczność zjednoczoną pasją do polskiej kultury. Innowacyjne podejście, bezinteresowne zaangażowanie i wkład, który Krzysztof wnosi w promocję polskiej kultury w zakątku Szkocji jest przejawem ogromnego patriotyzmu, bo jego serce od urodzenia bije w rytmie dwóch ojczyzn – Polski i Szkocji, a zaangażowanie często przekracza granice zwykłego przywództwa.

Krzysztof inspiruje, współpracuje i buduje zdobywając w ten sposób szacunek płynący z obu narodów. Dzięki jego pracy zacieśniają się więzi, powstają nowe relacje i inicjatywy między dwoma narodami z odmiennymi kulturami, tworząc most zrozumienia, dialogu i wzajemnej współpracy. Krzysztof Sagan w pełni zasługuje na tytuł Osobowości Polonijnej Roku, ponieważ jego

oddanie, zdolność łączenia kultur i narodów w połączeniu z bezinteresownością sprawiają, że jest idealnym kandydatem, który może ubiegać się o ten szlachetny tytuł. Opowieść o nim nie stanowi tylko historii o jednym człowieku, ale o całej społeczności, której ów bohater przewodzi oraz o dwóch narodach, które łączy.

Działania: 1954 rok – powołanie do życia przez byłych polskich oficerów, którzy walczyli pod dowództwem gen. Władysławą Sikorskiego The Polish Social and Educational Society in Glasgow.

Organizacja non-profit zarejestrowana w Szkocji pod numerem SC046143. Po latach stopniowego upadku The Polish Social and Educational Society in Glasgow powróciło do życia po 1989 roku wraz z przybyciem wielu Polaków do Szkocji w poszukiwaniu pracy i poprawy warunków życia.

2019 rok Krzysztof Sagan zostaje powołany na stanowisko prezesa i uruchamia otwarte i przejrzyste zasady funkcjonowania ośrodka polonijnego. W krótkim czasie następuje drastycznie szybki rozwój organizacji, której główne trzony tworzą takie inicjatywy jak:

-Sikorski Polish School -Sikorski Palygroup -Sikorski ,,Polonez” Dance Group -Sikorski Seniora Club -Sikorski Cinema -Sikorski Polish Language Classes -AI Anon. Grupa dla osób dotkniętych problemem alkoholowym -English Language Classes for Ukrainians -Opłatek dla polskiej i szkockiej społeczności -WOŚP -Dzień Języka Ojczystego -Tłusty czwartek -Wielkanoc -Konstytucja 3 Maja -Dzień Niepodległości -Rocznica Sikorskiego -Mikołajki -Wigilia -Forum Obywatelskie UE w Glasgow i przedstawicielstwo UE w Londynie.

Pracując przy ścisłym wsparciu Rady Miasta Glasgow, Krzysztof Sagan założył Forum Obywateli UE w Glasgow, które obecnie spotyka się co miesiąc. Forum składa się z organizacji i osób z większości krajów UE, łącząc je wszystkie, aby skuteczniej wspierać obywateli UE w Glasgow.

Krzysztof jest przewodniczącym Forum i ściśle współpracuje z Delegaturą UE w Wielkiej Brytanii w Londynie, jako przedstawiciel polskiej społeczności w zachodniej Szkocji.

Rozwój języka polskiego w szkockich szkołach. Język polski nie jest nauczany w szkockich szkołach i z tego tytułu Krzysztof Sagan uruchomił projekt wprowadzenia języka polskiego jako obcego do szkockich szkół.Aktualnie kieruje zespołem specjalistów w dziedzinie edukacji i ściśle współpracuje z SCILT (Scottish Centre for Language Teaching) przy wsparciu Konsulatu RP w Edynburgu. Projekt o nazwie ,,Ten Steps to L3 Polish" to internetowy program mający na celu nauczenie nauczycieli szkockich szkół podstawowych podstaw języka polskiego, aby mogli przekazać tę wiedzę swoim uczniom. Ten internetowy program jest realizowany przy użyciu platformy ZOOM. W ciągu roku odbywają się dwa kursy.

Polski Ogród Pamięci w Douglas. W 1940 roku do Szkocji przybyło 17000 polskich żołnierzy, którzy stacjonowali w całej Szkocji. W Douglas, które jest zlokalizowane na południu Szkocji, znajduje się Polski Ogród Pamięci z trzema pomnikami, które zostały zbudowane przez polskich żołnierzy jako podziękowanie dla Szkotów za gościnę.

Jednym z żołnierzy, który postawił pomniki był ojciec Krzysztofa Sagana. Blisko 6 lat temu Krzysztof zdobył środki i przeprowadził gruntowna renowację tego miejsca.

Dzięki jego staraniom poloniki w Szkocji zostały odnowione z pomocą IPN i Konsulatu RP w Edynburgu, a dzięki współpracy Krzysztofa Sagana z lokalną społecznością, ogrodem opiekują się miejscowi wolontariusze. Polski Klub im. Sikorskiego w Glasgow zaadoptował Polski Ogród Pamięci w Douglas, zapewniając, że pozostanie on w stanie, na jaki zasługuje. Od trzech lat stowarzyszenie organizuje obchody Święta Niepodległości właśnie w Douglas. Jest to obecnie jedno z najważniejszych wydarzeń w roku dla wszystkich członków organizacji, podczas którego ma miejsce uroczyste złożenie kwiatów, msza święta, śpiew połączony z przemówieniami i dobry polski obiad. W wydarzeniu aktywny udział bierze również lokalna szkocka społeczność twierdząca, że dla nich polska kultura jest również ich kulturą.

Wsparcie dla Ukrainy. Kiedy Rosja zaatakowała Ukrainę Klub Sikorskiego, kierowany i prowadzony przez Krzysztofa Sagana, zebrał fundusze, które zostały wykorzystane na zakup skanera

ultradźwiękowego. Skaner został wysłany bezpośrednio do szpitala polowego w pobliżu linii frontu i jest używany do ratowania życia ukraińskich żołnierzy.

W tym czasie zebrano również fundusze na wsparcie polskiej społeczności we Lwowie i od tego czasu rozwinęło się partnerstwo między stowarzyszeniami w Glasgow- Lwów.

Latem 2023 roku Christopher Sagan odwiedził nawet społeczność we Lwowie, aby potwierdzić partnerstwo i uczestniczył w wielu spotkaniach i debatach.

Łukasz Pietraszkiewicz

jako nasza osobowość. Łukasz od ponad 20 lat mieszka w Wielkiej Brytanii, gdzie odnosi liczne sukcesy jako pisarz oraz aktywny działacz charytatywny.

Łukasz wydał dwie książki, a obecnie pracuje nad trzecią. Jego twórczość cieszy się uznaniem czytelników zarówno w Polsce, jak i za granicą. Rok temu, bezinteresownie uratował życie oddając komórki macierzyste.

Jego bezinteresowna pomoc była kluczowa dla ratowania życia innej osoby. Co więcej, Łukasz zdobył tytuł publiczności w brytyjskim Top Model, a nagrodę, jaką otrzymał, przeznaczył na pomoc dzieciom chorym na raka. Dodatkowo, przebiegł londyński maraton, a zebrane środki przekazał na tę samą fundację zajmującą się wsparciem dzieci chorych na raka.

Jego zaangażowanie i działania charytatywne zasługują na uznanie i docenienie. Jestem przekonana, że Łukasz Pietraszkiewicz zasługuje na uwagę w konkursie Osobowość Polonijna Roku. Jego determinacja, talent oraz zaangażowanie społeczne stanowią inspirację dla wielu osób, a jego działania przyczyniają się do poprawy życia innych.

Anna Mróz

Jest językoznawczynią – z pasji do języka. Język polski jest jej przestrzenią bycia sobą i bycia u siebie, jest jej nieodłączną częścią, co czuła chyba od zawsze, dlatego postanowiła zgłębiać jego tajniki na studiach polonistycznych na Uniwersytecie Warszawskim i w konsekwencji napisać doktorat z językoznawstwa.

Wyjazd do Niemiec pogłębił w niej to uczucie przez skontrastowanie z inną rzeczywistością językową i dał jej nowe przestrzenie realizacji tej pasji życiowej i zawodowej. Kiedy przyjechała do Niemiec po raz pierwszy – na stypendium Erasmusa w 2005 r. – i z podniesionym czołem mówiła, że studiuje w Warszawie Polonistykę – nikt z jej otoczenia nie rozumiał słowa Polonistik (W Niemczech studiuje się Slawistik).

Nie zraziło jej to i wytrwała przy swoim, że również po Polonistyce można w Niemczech pracować w swoim zawodzie. Jest dydaktyczką języka polskiego – z radości nauczania. Przekazywała swoją fascynację językiem polskim studentkom istudentom na Uniwersytecie Viadrina we Frankfurcie nad Odrą, by później odpowiedzieć na wezwanie wiatru północy i podjąć wyzwanie nauczania dydaktyki języka polskiego jako obcego na Uniwersytecie w Greifswaldzie.

Jest ekspertką w dziedzinie dwujęzyczności – z miłości do dzieci. W międzyczasie rozwinęła się we niej nowa potrzeba działania na rzecz języka polskiego. W jej kursach językowych w Berlinie brały udział osoby polskiego pochodzenia z językiem utraconym we wczesnym dzieciństwie lub odrzuconym w wieku młodzieńczym. Zobaczyła i przeżyła wraz z nimi ich nieprawdopodobną tęsknotę za językiem, kulturą, Polską i kontaktami z polską wspólnotą. Dane jej było zobaczyć, jak wielką raną staje się po latach język utracony, jak bardzo osoby te zmagają się z tą stratą, bólem, poszukiwaniem swojej tożsamości i niemocą. Mówiły, że w ich wnętrze jest niepełne, że brakuje im głównego puzzla do domknięcia ich wewnętrznej układanki. Opowiadali, że to jest jak ból fantomowy. Wstrząsnęło nią to na tyle, że postanowiła zaangażować się społecznie w szerzenie wiedzy na temat dwu- i wielojęzycznego rozwoju dzieci.

Zaczęła prowadzić projekty i seminaria dla rodziców, by zapewnić im transfer wiedzy i wsparcie emocjonalne. Być może zabrzmi to banalnie, ale jej misją jest Dobra Nowina, że dziś możemy już żyć inaczej, że mamy prawo do własnego języka w przestrzeni publicznej, że nasz język ma tę samą wartość co inne języki, że jesteśmy równi w naszej różnorodności, a to kształtuje społeczeństwo obywatelskie.

Prowadziła takie projekty adresowane do rodziców dzieci dwu- iwielojęzycznych, jak: „Akademia Dwujęzyczności” we współpracy z Polską Radą Społeczną, „Dwujęzyczność na co dzień” wraz ze SprachCafé Polnisch – Polską Kafejką Językową, „Gelebte Mehrsprachigkeit” ( ́Wielojęzyczność w życiu`), telefoniczne doradztwo dla rodziców „Mehrsprachigkeit im Ohr” we współpracy z hiszpańskojęzycznym stowarzyszeniem Mamis en Movimiento, prowadziła „Beratungszentrum für Mehrsprachigkeit” oferujące doradztwo w 7 językach. Współpracowała z organizacjami

polonijnymi w Niemczech i wspierała na tej drodze organizacji i community z innymi językami pochodzenia. Więzy z Polonią pozwoliły jej także zacieśnić praca referentki ds. języka polskiego w Biurze Polonii, jak również zaangażowanie w Federalnej Konferencji ds. Grup Roboczych Języka Polskiego.

Jest społeczniczką – aby żyło nam się lepiej. Przez 5 lat była w Zarządzie SprachCafé Polnisch – Polskiej Kafejki Językowej w Berlinie, którą współzałożyła i współtworzyła jej ramy działania.

Przez 10 lat razem z networkiem BEFaN współorganizowała Berlińską Konferencję z okazji Europejskiego Dnia Języków Obcych przyczyniając się do realnych zmian legislacyjnych w ustawie o szkolnictwie landu Berlina wspierających wielojęzyczność, w tym konkretnie język polski, w berlińskich szkołach, jak również i do powstania koncepcji wielojęzyczności Berlina.

Jest członkinią gremium doradczego Wielojęzyczność i Szkoły Europejskie przy Administracji Senatu Berlina ds. Edukacji, Młodzieży i Rodziny.

Ma w życiu to szczęście, że kocha to, co robi i robi to, co kocha.

Małgorzata Firlit

Absolwentka Wyższej Szkoły Pedagogicznej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie oraz Uniwersytetu SWPS W Sopocie.

Założycielka, dyrektorka i nauczycielka Edukacyjnego Centrum Polonijnego w Edynburgu, która z powodzeniem powołała do życia 3 polonijne placówki edukacyjne działające w ramach ww. organizacji. W pełni wykwalifikowana pedagog i doświadczona terapeutka, którą cechuje wieloletnie i niezwykłe zaangażowanie w rozwijanie polskiego dziedzictwa i kultury poza granicami kraju.

Małgorzata przez ostatnie dziesięciolecie nieustannie prowadzi trzy szkoły polonijne w rożnych miejscowościach, stając się w ten sposób niekwestionowaną liderką, która

zasługuje na uznanie. Jej wkład w społeczność polonijną, pielęgnowanie tradycji i nauka języka polskiego przejawia się poprzez jakość podejmowanych działań na rzecz edukacji i promocji Polski w Wielkiej Brytanii.

Moja kandydatka organizuje szereg inspirujących wydarzeń, które nie tylko integrują społeczność i uczą, ale budują silne więzi uczniów z ojczyzną. To właśnie dzięki staraniom Małgorzaty wielu uczniów rozwija i pielęgnuje polską tożsamość w Szkocji. Jest nie tylko nauczycielką i psychologiem, ale przede wszystkim prawdziwą działaczką społeczną, która w życiu kieruje się głęboką miłością do ojczyzny. Jej osoba jest iskrą rozpalającą miłość do polskiego dziedzictwa w setkach polonijnych dzieci.

Prowadzenie trzech dużych szkół polonijnych działających dwa dni w tygodniu to zadanie wymagające poświęcenia, determinacji i oddania, które od lat dostrzegam w Małgosi.

Jej praca często przekracza granice szkolnych murów, poza którymi ta wspaniała kobieta inspiruje nie tylko dzieci, nauczycieli, ale całe zgromadzone wokół jej szkół społeczeństwo do zaangażowania w zachowanie i promocję polskiej kultury. To prawdziwa działaczka i mentorka, która przekazuje wiedzę o Polsce i miłość do swojego kraju, a powołane do życia przez nią polonijne szkoły i szereg inicjatyw stają się dla wielu miejscem, gdzie język polski pełni rolę żywego przekazu dziedzictwa.

Wyróżniając Panią Małgorzatę jako Osobowość Polonijną Roku pragnę wyrazić uznanie dla jej niezwykłego zaangażowania, determinacji i poświęcenia w kształtowanie polskości.

Tytuł, o który występuję dla Pani Małgorzaty może stać się wyrazem wdzięczności społeczności polonijnej za jej nieustanną i inspirującą pracę. Pani Małgorzata zasługuje na miano prawdziwej Ambasadorki Polskości, ponieważ dzieło, które stworzyła i pielęgnuje jest architekturą polskiego dziedzictwa w Szkocji. Małgosia jest osobą, która w magiczny sposób od wielu lat zabiera uczniów, nauczycieli i przyjaciół organizacji w podróż przez historię, tradycje i piękno kultury polskiej.

Działania- W latach 2014-2015 i 2018 koordynowała warsztaty metodyczne dla nauczycieli polonijnych w Szkocji. Organizowała szkolenia dla rodziców na temat dwujęzyczności.

W 2015 roku zainicjowała powstanie dwóch oddziałów Akademii Języka Polskiego im. Gen. Stanisława Maczka przy ECP w Dalkieth i Edynburgu, a cztery lata później powołała do życia trzeci oddział w Musselburgh’u. Jako dyrektor szkół polonijnych bierze czynny udział w wielu ważnych wydarzeniach propagujących nauczanie języka, kultury i historii Polski.

Jest autorką i realizatorką projektu edukacyjnego “Young Explorers of Polish Scottish Heritage Project” – “Młodzi odkrywcy dziedzictwa polsko-szkockiego”, w którym około 100 uczniów polonijnych miało możliwość zwiedzenia oraz poznania pięciu miejsc związanych z historią polsko-szkocką w latach 2016/2017.

Na zaproszenie Prezydenta RP brała udział w obchodach Święta Niepodległości w Polsce w 2017 roku. Współorganizowała II Majowy Piknik Rodzinny w 2018 r.

Organizowała Przystanek Dwujęzyczność w roku 2018, ramach którego odbyły się inicjatywy takie jak: warsztaty metodyczne dla nauczycieli ze Szkocji, warsztaty dla rodziców, Dzień Rodziny, gry i zabawy dla dzieci. Była pomysłodawczynią i realizatorką projektu Tartan,, Generał Maczek Academy of Polish Language” w roku 2019. Powołanie do życia w czasach pandemii szkół online – projektu promującego naukę języka polskiego w trudnym czasie, na które składały się lata 2020 i 202.

Z inicjatywy, która uruchomiła Małgosia od kilku lat odbywa się Festiwal Piosenki Polskiej w Szkocji dla wszystkich polonijnych dzieci. W tym roku odbędzie się już czwarta edycja. Pierwsza edycja odbyła się online. W drugiej i trzeciej edycji w Jury zasiadała Majka Jeżowska. Pomysłodawczyni i współautorka dwóch dużych projektów związanych z promowaniem na świecie „Wielkiej Polskiej Mapy Szkocji”, a w tym publikacja książki dla młodzieży pt. „Mapa wspomnień” oraz filmu edukacyjnego dla dzieci pt.„Wielka Polska Mapa Szkocji”. Obie pozycje są dostępne za darmo w dwóch językach (polskim i angielskim).

Pomysłodawczyni i realizatorka projektu pt. „Poprawa zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży po pandemii” – przez dwa lata pozyskiwała środki na terapię dla dzieci i młodzieży w celu poprawy ich zdrowia psychicznego, jako skutków pandemii Covid19. Pomysłodawczyni i organizatorka I Festynu Rodzinnego z okazji Dnia Dziecka w roku 2023. Jest pomysłodawczynią i producentką filmu edukacyjnego dla dzieci i młodzieży pt.„Zwierzęta wojny”. Film jest dostępny nieodpłatnie na YouTube w dwóch wersjach językowych. Organizowała stacjonarny Turniej Gry pt.,, Miś Wojtek w Szkocji” w roku 2023.

Dni Generała Maczka w Szkocji. Brała udział w wielu projektach polonijnych: „Rodzina Polonijna 2018 i 2023” Festiwal Języków obcych w Szkocji, Otwarcie Alejki Maczka w Edynburgu, Odsłonięcie Ławeczki Generała Maczka w Edynburgu, Otwarcie Alejki Generała Maczka przy Wielkiej Polskiej Mapie Szkocji, Akcja Żonkile upamiętniająca Powstanie w warszawskim Gettcie, Reprezentowała Szkocję podczas debaty w TVP Polonia na temat korzyści, jakie niesie za sobą dwujęzyczność w 2022 r. Reprezentowała Szkocję podczas spotkania nauczycieli polonijnych w Wielkiej Brytanii z Pierwszą Damą Agatą Kornhauser-Dudą. Współorganizowała Narodowe Czytanie w roku 2018 i 2019. Kilkukrotnie była zapraszana na spotkania Cross Party Group on Poland w szkockim parlamencie. Projekt pt.,,Mam oko na Polskę” zrealizowany z powodzeniem w roku 2022.

Dwukrotnie reprezentowała Szkocję na Światowych Zjazdach Polonii i Polaków.

Agata Pilitowska

za swoją działalność artystyczną otrzymała: Odznakę Zasłużony dla Kultury Polskiej, Medal Gloria Artis, Złoty Krzyż Zasługi RP, Złote Sowy – Wiedeń, dwa razy nagrody Złotego Liścia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za rolę Hanki Ordonówny i Poli Negri w sztukach Kazimierza Brauna, Statuetkę Polityka za role Poli Negri, Nagrodę im. Heleny Modrzejewskiej przyznana przez Helena Modjeska Art and Culture Club in Los Angeles, Medal Stulecia odkrycia Polonu i Radu przyznany przez Towarzystwo Marii Skłodowskiej Curie w Hołdzie.

Agata Pilitowska – absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. W przedstawieniu dyplomowych „Tramwaj Zwany Pożądaniem” grała Stellę pod opieką pedagogiczną prof. Jerzego Stuhra.

Występowała też gościnnie w Teatrze Starym i Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie. Współpracowała z telewizją polską grając m.in w sztukach Zapomniany Diabeł, Fizycy, Jaśnie Pan Nikt. Od 1986 roku mieszka w Toronto, w Kanadzie. Wystąpiła w wielu produkcjach teatralnych w teatrze kanadyjskim grając w spektaklach : Something in the Air – Toronto Workshop Productions, The Last Link – Tarragon Theatre, The Marriage – Annex Theatre, Vatzlav – Thw Queen Theatre.

Od roku 1992 związana jest z założonym w Toronto przez Marię Nowotarską Salonem Poezji, Muzyki i Teatru, w którym zagrała w ponad 140 produkcjach teatralnych. Do najważniejszych należą dramaty specjalnie napisane dla Agaty Pilitowskiej i Marii Nowotarskiej przez Kazimierza Brauna i w reżyserii autora: American Dreams, Tamara L., Promieniowanie, Opowieści Poli Negri, Tajemnice Ordonki. Te spektakle grane były na całym świecie, często z tłumaczeniami na język francuski, grecki, portugalski, niemiecki.

W swoim repertuarze ma również spektakle poetyckie m.in. Wisława Szymborska Nobel 96, Poetry Without Borders poświęcony naszym Noblistom – Wisławie Szymborskiej i Czesławowi Miłoszowi, “ Zbigniew Herbert – Piękno i Dobro”. Zaprezentowała je w wielu miejscach na kontynencie amerykańskim w wersji angielskiej m. innymi na uniwersytetach w: Montrealu, Toronto, Waszyngtonie {Georgtown University}, podczas International Writers Festival w Ottawie. Zagrała w wielu słuchowiskach, między innymi Karolinę Lanckorońska w sztuce Kazimierza Brauna pt. „Pani Karla”.

W latach 1999 – 2014 Agata Pilitowska pracowała dla kanadyjskiej wielokulturowej stacji telewizyjnej OMNI TV, jako prezenter i dziennikarz cotygodniowego programu Z Ukosa. Dla tej stacji telewizyjnej podłożyła głos do filmu dokumentalnego Canada the Peoples’ History, Ecce Homo, a także wystąpiła w roli narratora i gospodarza polskiej wersji językowej serialu Science Show. Podkładała swój głos do filmów dokumentalnych dla TVO.

Jest autorka cyklu „Poniedziałkowe spotkania poetyckie”, który nadawany był przez Nasze Radio New York. Od 2017 roku pełni funkcję Dyrektora Artystycznego Teatru wraz z Maria Nowotarska.

Monika Lasutek i Iwona Cichawa

założycielki Stowarzyszenia Oodelà asbl LINK

Głównym celem stowarzyszenia jest budowanie zdrowych relacji między społecznością polonijną w Belgii. Panie zrzeszają Polaków pokazując zdrowy styl życia Obecnie realizują takie projekty jak grupa wędrowna WWB. Poprzez wspólne wędrówki po Belgii polska społeczność ma możliwości poznania Belgi z innej strony oraz podziwiania tutejszej architektury , jak i piękna otaczającej nas przyrody. Promują też kampanię Menopauza Nowy początek ,,Nie Przekwitam – Owocuje,,. Kolejnym projektem jest Fabryka low-tech, Festiwal Dobrostanu. Dodatkowo, organizują warsztaty i zajęcia, które odpowiadają aktualnemu zapotrzebowaniu społeczność.

Od ponad 20 lat angażujące się we wszelakie przedsięwzięcia polonijne, które mają na celu zintegrowanie i aktywizację wspólnoty Polaków za granicą. Nasze wieloletnie doświadczenia, talenty i umiejętności oraz pragnienie budowania zdrowej społeczności zainspirowały nas do stworzenia najpierw projektu ‘Wakacje w Belgii’ mającego na celu zainspirowanie i zmobilizowanie środowiska polonijnego do aktywnego spędzania czasu poprzez piesze wędrówki po Belgii. W naszych wyprawach od momentu powstania projektu w czerwcu 2020 r. do końca 2023 r. wzięło udział ponad 500 osób, z którymi przeszliśmy ponad 1300 km wędrując przez belgijskie miasta, wsie, pola i lasy odkrywając perełki belgijskiego krajobrazu.

Znaczący sukces grupy wędrownej, która szybko się rozrastała, spowodował rozwój społeczności skupiającej ludzi o podobnych wartościach i potrzebach. Zainicjowało to rozszerzenie naszej działalności o projekty, które odpowiadają na jej potrzeby. Od tego roku działamy jako stowarzyszenie Oodelà, gdzie kontynuujemy naszą misję integrowania społeczności lokalnej poprzez aktywne działania na rzecz zdrowia fizycznego i psychicznego, zrównoważonego rozwoju oraz kultury i sztuki.

Obecnie główne działania obejmują: organizację warsztatów, prelekcji i szkoleń mających na celu rozwijanie umiejętności, pasji, zainteresowań oraz elastyczności emocjonalnej, promowanie aktywności sportowej i rekreacyjnej w celu dbania o kondycję fizyczną i propagowania zdrowego trybu życia, wspieranie lokalnych rzemieślników, usługodawców i artystów przyczyniających się do podnoszenia jakości życia i zrównoważonego rozwoju lokalnej gospodarki, promocję sztuki i wydarzeń kulturalnych wspierających lokalną scenę artystyczną i kulturalną.

Aktualnie w ramach stowarzyszenia Oodelà realizujemy projekty takie jak: Grupa Wędrowna WWB, Permakultura, Fabryka Low-Tech i Kampania ‘Menopauza- Nowy P. Grupa Wędrowna WWB (LINK) – dwa razy w miesiącu organizujemy piesze jednodniowe wędrówki do ciekawych zakątków Belgii. Permakultura – tworzymy ogród ucząc i rozpowszechniając wiedzę na temat uprawy warzyw, owoców, ziół.

Fabryka Low-Tech – jednoczymy pasjonatów prac manualnych i kreatywne umysły aby tworzyć wynalazki i urządzenia w duchu tzw. technologii low-tech, są to użyteczne przedmioty, które nie wymagają zaawansowanej technologii lecz opierają się na prostocie i dostępności: panele słoneczne własnej roboty, piekarnik zasilany promieniami słonecznymi, piaskowy filtr do wody czy ładowarka do telefonu napędzana siłą mięśni. Kampania ‘Menopauza- Nowy Początek’. Naszym celem w ramach tego projektu jest holistyczna edukacja na temat okresu premenopauzy i menopauzy, wymiana doświadczeń, stworzenie kręgu wsparcia, a także dążenie do odczarowania tabu związanego z menopauzą i przeniesienie tego tematu do debaty publicznej wśród polonii belgijskiej.

Maria Nowotarska

Od ukończenia studiów w krakowskiej Wyższej Szkole Teatralnej była aktorką Teatru im J. Słowackiego w Krakowie. Jej dorobek artystyczny obejmuje szereg znaczących ról w repertuarze dramatycznym i komediowym.

Współpracuje z wybitnymi polskimi reżyserami – m. in. z E. Axerem, K. Braunem, K. Dejmkiem, B. Dąbrowskim, B. Korzeniowskim, R. Niewiarowiczem, R. Zioło Gra też w polskich filmach, m. in.Andrzejową Korczyńską w Nad Niemnem, Teklę Ostrowską w Między Ustami a Brzegiem Pucharu, Matkę Orkana w Kolorach Kochania.

W Teatrze Telewizji zagrała w wielu świetnych przedstawieniach, m.in . w „Barbarzyńcach;, „Świętoszku”, „Iwanowie”, „Klonowych Braciach”. Zapomnianym Diable;, Marii i Magdalenie; itd.

Do Kanady przyjeżdża w 1990 r. mając tak ogromne doświadczenie staje się współtwórcą życia teatralnego w Toronto. Jest twórcą, dyrektorem artystycznym, scenarzystą, reżyserem, jak również aktorką teatru pod nazwą Salon Poezji, Muzyki i Teatru Polsko Kanadyjskiego Towarzystwa Muzycznego. M.in. w repertuarze Salonu znalazła się cała plejada najwybitniejszych polskich poetów od Kochanowskiego do Szymborskiej i Twardowskiego. Wraz z Agata Pilitowska tworzy cykl sztuk o Wielkich Polkach Emigrantkach pisanych specjalnie dla aktorek przez Kazimierza Brauna i w jego reżyserii Helena, rzecz o Modrzejewskiej , American Dreams ,Tamara L. o Tamarze Łempickiej, Promieniowanie, rzecz o Marii Skłodowskiej-Curie, Opowieści Poli Negri „Tajemnice Ordonki;. Sztuki te przetłumaczone są na siedem języków i grane przez M. Nowotarska i A. Pilitowska w wielu teatrach na świecie. Maria Nowotarska prowadziła działalność pedagogiczną w działającym przy Salonie Studium Aktorskim, przygotowującym młodzież polskiego pochodzenia do pracy na scenie.

Jest laureatką nagród Fundacji A. Mickiewicza, Fundacji Turzańskich, w 1995 r. otrzymała za swoją działalność artystyczną tytuł Kobiety Rok, a w r. 2000 odznaczona została Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi, a w r. 2004 wyróżniona tytułem Zasłużony dla Kultury Polskiej, 2006 Medalem Gloria Artis, 2011 statuetka Złota Sowa za osiągnięcia w dziedzinie teatru – Wiedeń, 2011 Złoty Medal The American Institute of Polish Culture. „Teatr bez granic”. Wielkie osiągnięcia polskiej sceny teatralnej w Kanadzie Teatr powstał w 1991 roku z inicjatywy Marii Nowotarskiej i Jerzego Pilitowskiego. W trakcie swojej historii Salon Poezji, Muzyki i Teatru w Toronto stworzył kilkaset spektakli i odbył ponad trzysta podróży, prezentując przedstawienia w całej Kanadzie, Stanach Zjednoczonych i w wielu krajach Europy i Ameryki Południowej.

Muzyki i Teatru w Toronto , znany powszechnie jako Teatr Polski w Toronto, jest jedynym teatrem emigracyjnym na świecie, prezentującym premierowe spektakle powstające specjalnie dla niego. Salon Poezji, Muzyki i Teatru ma w repertuarze sztuki teatralne Kazimierza Brauna z cyklu „Wielkie Polki-Emigrantki”: między innymi takie spektakle, jak „Helena, rzecz o Modrzejewskiej”, „Promieniowanie” o Marii Skłodowskiej-Curie, „Tamara L.” o Tamarze Łempickiej, „Opowieści Poli Negri”, „Tajemnice Ordonki”. Stworzył też liczne spektakle poetycko-muzyczne, przedstawienia o charakterze musicalowym i rewiowym, mniejsze inicjatywy kulturalne, coroczne serenady oraz liczne podróże, dzięki którym Salon może być śmiało nazwany „teatrem bez granic”. Główne role w spektaklach teatru grają dwie wybitne aktorki – Maria Nowotarska i Agata Pilitowska. Obie aktorki: matka i córka, swoją ciężką pracą, determinacją i talentem udowodniły, że poza ojczyzną można kontynuować swoją pasję i pracować w swoim zawodzie, w niezwykły sposób wzbogacając teatr emigracyjny i teatr polski.

Salon Poezji, Muzyki i Teatru im. Jerzego Pilitowskiego, jest jedynym tego typu teatrem polskim na świecie. „Ten teatr jest elementem naszej kultury. Nie, nie kultury emigracyjnej, kultury polskiej” – tak o teatrze pisał Henryk Dasko.

Tworzenie teatru na emigracji jest niezwykle trudne, zwłaszcza, że nie mamy obecnie żadnego wsparcia finansowego dla swoich projektów. Mimo to stworzyłyśmy już kilkadziesiąt „Emigracyjnych Rozmów Teatralnych”, które są dostępne w Internecie. Teatr zrealizował też słuchowiska poświęcone życiu i twórczości wielkich Polaków i ich wkładowi w historię świata.

Między innymi Fryderykowi Chopinowi i Karolinie Lanckorońskiej – mówi Agata Pilitowska. LINK

Mateusz Czyczerski

Mieszkając we Wrocławiu prezes Fundacji na rzecz kultury i sztuki “Sanatorium Kultury” oraz właściciel własnej pracowni artystycznej Love Art Haus. Od roku 2019 mieszka w Niemczech w NRW. Początkowo w Dusseldorfie, aktualnie w Kolonii.

Założyciel portalu informacyjnego dla Polonii w NRW – “NRW PO POLSKU”, gdzie promuje wydarzenia polonijne w regionie oraz promuje polską kulturę i sztukę. Były członek zarządu kolońskiego stowarzyszenia polonijnego Europolis Köln e.V.. Pomysłodawca i współzałożyciel inicjatywy Queerowy Klub, która działa na rzecz osób LGBTQIA+ z doświadczeniem polskości i migracji, które mieszkają w Kolonii lub NRW. W ramach działalności Queerowego Klubu corocznie organizuje wydarzenie z cyklu #queerowe perspektywy na emigracji, promujące polską sztukę i osoby artystyczne z Polski w Niemczech. Między innymi Sylwia Chutnik, Remigiusz Ryziński, Joanna Ostrowska. Pokazy polskich filmów – Słoń.

Inicjator i współzałożyciel kolektywu lewo, który powstał z zamiarem realizacji filmu dokumentalnego o osobach LGBTQIA+ z doświadczeniem polskości i migracji, które mieszkają w NRW.

Na co dzień aktywnie działa i współpracuje z lokalnymi organizacjami i inicjatywami queerowymi oraz miejskimi i polonijnymi.

Aktualnie pracuje nad wdrożeniem procesów z zakresu działań antydyskryminacyjnych wśród organizacji polonijnych w Niemczech. Poza działalnością polonijną i aktywistyczną realizuje się jako artysta performer współpracując z polską skrzypaczką performatywną Justyną Niźnik realizując autorski projekt performatywny muzyki skrzypcowej pod wodą „Perception of (in)real)

Wszelkie szczegóły o działalności zarówno na stronie LINK jak i na kanałach poszczególnych projektów.

Grażyna i Roman Szklarscy

Pochodzą z Dolnego Śląska. Są małżeństwem od 1979 roku i praktycznie od tego czasu hobbystycznie zajmują się muzykowaniem i organizacją imprez kulturalnych.

W Polsce prowadzili zespól muzyczny „Dialogo” , a Roman był dyrektorem Miejskiego Centrum Kultury w Chojnowie k. Legnicy. W roku 1988 wraz z 8 letnim synem, wyjechali do Niemiec. Zakotwiczyli w Zagłębiu Rury gdzie mieszkają po dzień dzisiejszy. Po paru latach przerwy powrócili do muzykowania. Nawiązali ścisłą współpracę z ,,Das Theater Gdańska” w Oberhausen, oraz z polską Gminą Piast i Pepe-TV w Essen. Ta współpraca z powodzeniem funkcjonuje do dzisiaj.

Ich, działalność prowadzą pod nazwa Duet ,,Pol-Ton”. Nazwa to skrót od słów – polskie tony- ponieważ śpiewają po polsku. W repertuarze mają ponad 150 utworów polskich i 30 Światowych hitów, do których napisali własne, polskie słowa. Jednym z przykładów jest ich wersja utworu Milk & Sugar (Hej, Nah Neh Nah) znanym ,,Cicho i ciemno”, który był przez kilka tygodni na 7-szym miejscu w Polonijnej Liście Przebojów Pepe-TV.

Teledysk znajduje się na kanale YouTube. Ponadto na tym kanale można również obejrzeć dwujęzyczny, edukacyjno – informacyjny film do którego scenariusz napisał Roman.

Tytuł filmu ,,Polska – 13 grudzień 1981 – Polen – 13 Grudzień 1981″ Film był kilkakrotnie wyświetlany publicznie na jarmarkach bożonarodzeniowych w Oberhausen podczas wykonywanych przez,,Pol- Ton” koncertów polskich kolęd. Przy współpracy z wieloma organizacjami corocznie organizują Dzień Dziecka i Mikołajki, podczas których wykonują polskie piosenki dla dzieci z rp. Majki Jeżowskiej, Natali Kukulskiej i inne. W początkowej fazie pandemii Covid l9, wówczas gdy były problemy z dostępem do masek higienicznych, własnoręcznie uszyli 150 szt. i rozesłali je pocztą do osób które się do nich zgłosiły.

Jednym z projektów, który cieszył się dużym zainteresowaniem był cykl comiesięcznych, 12 programów poetycko – muzycznych p.t. :,,Róbmy swoje”. Spektakle te wystawiali na scenie ,,Das Theater Gdańska”, a poświęcone one byty miedzy innymi: Agnieszce Osieckiej, Wojciechowi Młynarskiemu, Czesławowi Niemenowi czy Ewie Demarczyk, zawsze przy wypełnionej po brzegi widowni. Coś co sprawia im szczególną przyjemność jest już od 15 lat coroczna praca w Sztabie Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Oberhausen. Podczas finałów odpowiadają za część artystyczną” Program nazywa się ,,Pol-Ton i przyjaciele’ . Do występu zapraszają do 15-tu zaprzyjaźnionych z nimi polonijnych artystów. Finały cieszą się o ogromnym zainteresowaniem publiczności. Na zaproszenia innych organizatorów często występują na imprezach takich jak Opłatek , Zaduszki poetyckie, Bale sylwestrowe czy imprezy okolicznościowe.

Ich celem było i jest szerzenie kultury polskiej na obczyźnie. Uważamy, że ze jest to bardzo ważne i że ma głęboki sens. Ich motto to ,, Pol-Ton: polskie tony : róbmy swoje.

Edyta Nales

to charyzmatyczna emigrantka, jakich mało. Zaraża swoją energią i motywuje do działania. Pomaga spełniać marzenia. Robi to podczas spotkań indywidualnych poprzez sesje coachingowe, ale i na wiekszą skalę w formie warsztatów i kongresów.

Kilka lat temu obudziła się z udarem. Od tamtej pory zafascynowana jest neuoplastyką mózgu. Dla niej wszystko jest możliwe. Po chorobie stworzyła Mapę Marzeń, umieszczając na niej wszystkie marzenia, które wtedy zabrała jej choroba. Zaczęła pracować z podświadomością i prawem przyciągania. Dziś ta mapa jest już nieaktualna. Wszystkie marzenia ujrzały światło dzienne. Od sprawności fizycznej, przez przeprowadzkę z Holandii do Niemiec, autorskie warsztaty szkoleniowe, podróże po świecie, do wystąpień publicznych i występy w mediach.

Dlatego teraz przekazuje swoją wiedzę i doświadczenie dalej. Dzięki jej autorskim programom rozwojowym setki osób rozrzuconych po świecie nauczyło się pozytywnego myślenia i zmieniło swoje życie na i spełnia spełnia siebie oraz swoje marzenia.

Magdalena Draniewicz

Jeśli przyjrzymy się jej zawodowym kompetencjom są one imponujące: pedagog akredytowana przez niemieckie Ministerstwo Edukacji, Kształcenia, Nauki, Badań i Kultury, certyfikowana coach ICC International i doradca zawodowa współpracująca z niemieckimi Urzędami Pracy oraz Job Center, trener Zarządzania Stresem, absolwent 2- letniego Studium Porozumienia bez Przemocy (NVC) w Osterberg Institut (Niemcy).

To bardzo ważne, bo już wiemy, że Magda ma wiedzę i kompetencje. Jednak to, czego nie odnajdziemy w tytułach i uprawnieniach zawodowych to… serce i zaangażowanie. Zgłaszają się do niej Polacy będący często w bardzo trudnej sytuacji życiowej i zawodowej. Schowali głęboko w kieszeni tytuły naukowe, dotychczasowe doświadczenie i uprawnienia nabyte w Polsce. W Niemczech pracują fizycznie, za najniższe wynagrodzenie, w miejscach, które nie tylko nie dają szans na rozwój, ale przede wszystkim pozbawiają perspektyw, poczucia wartości, sił i wiary w siebie.

Kto miał do czynienia z niemiecką administracją ten wie, jak mozolne i trudne jest przebicie tych murów. Jak trudno jest uznać swoje uprawnienia, zdobyć nowe kompetencje. Paradoksalnie jest wiele takich możliwości, ale niewielu o nich wie, albo nie ma na tyle determinacji, by o nie zawalczyć.

Magda staje więc po stronie tych, którzy nie mają już sił. I robi to bardzo skutecznie! A dzięki swojej wiedzy potrafi doprowadzić, by wszelkie koszty uznania, przebranżowienia albo nauki poniosły odpowiedzialne za to instytucje. To dzięki jej wsparciu Polki i Polacy mieszkający w całych Niemczech mogą mocno stanąć na nogach. I tak się dzieje!

Ktoś pomyśli: „to tylko praca”. Ale praca to część naszego życia, która przekłada się na nasze relacje z najbliższymi, nasze poczucie spełnienia i sprawia, że potrafimy z dala od Polski znaleźć w nowym kraju kawałek swojego miejsca do życia.

Prywatnie mieszka w Niemczech nad Morzem Bałtyckim ze swoim partnerem i bokserką Luna daleko od aglomeracji miejskich, blisko natury. W sieci można ją znaleźć na Facebooku na stronie Happy Emigracja.

Michał Kochański

jak dobrze, że istnieje taka instytucja, której mogę polecić Komisji uhonorowanie naszego redaktora naczelnego, serdecznego przyjaciela i kolegę Michała Kochańskiego – po prostu przykładnie uczciwego człowieka. Michał Kochański – redaktor naczelny i współwydawca kwartalnika, magazynu polonijnego „Twoje Miasto“ – to indywidualność o dużej wiedzy, bez grama pychy, bez zbytniej emfazy, ale mężczyzna z ogromną atencją i typowy demokrata. Działa z entuzjazmem, z sercem i z radością.

Wszystkie tematy poddaje w redakcji pod dyskusję. Udziela się również społecznie w regionie Darmstadt – Frankfurt, jak i w sąsiednich krajach związkowych Niemiec.

WOŚP jest jego sztandarowym punktem programu w styczniu każdego roku. Przez 10 lat był członkiem i współtwórcą Sztabu Darmstadt, a później członkiem Sztabu Darmstadt-Frankfurt.

Wśród innych zainteresowań poczesne miejsce zajmuje zaangażowanie w akcje inicjowane przez lokalne organizacje społeczne oraz Konsulat Generalny w Kolonii, np.:

– przy wprowadzaniu nauki języka polskiego w heskich szkołach (akcja #Polski w Hesji),

– wspierał medialnie organizacje polonijne i kandydatów kampanii wyborczej do Rad.

Obcokrajowców w Hesji i NRW oraz wyboru kandydatki polskiego pochodzenia do Parlamentu Hesji,

– wspierał organizację i prowadził stoisko z materiałami informacyjnymi stowarzyszeń polonijnych na festynie z okazji 25-lecia polsko-niemieckiego traktatu o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy,

– promuje polskich artystów na scenach niemieckich miast,

– jego działalność i współpraca z wieloma stowarzyszeniami sprawiły, że miasto Darmstadt stało się silnym ośrodkiem promującym kulturę polską i jednym z najsilniejszych w kolońskim okręgu konsularnym,

– każdego roku (z wyjątkiem okresu pandemii) organizuje spotkania liderów organizacji polonijnych, często z udziałem przedstawiciela KG z Kolonii. Początkowo były to organizacje z Darmstadt, a obecnie z całego regionu Rhein-Main,

– współorganizował darmsztadzką galę na ok. 800 osób z okazji 100-lecia Niepodległości RP. Gośćmi byli m.in.: Nadburmistrz Miasta Darmstadt, przedstawiciele lokalnych władz, KG w Kolonii oraz środowiska współpracujące z Polonią,

– w 2022 roku zajął się organizacją spotkania Senatorów RP z liderami polonijnymi oraz udziałem czterech Senatorów w turnieju tenisowym PolenCup,

– wspierał wiele imprez polonijnych w regionie,

– zorganizował Bieg Niepodległości, zawody trzyosobowych sztafet pod patronatem KG w Kolonii,

– współorganizował pokaz motocykli i strojów żużlowych na corocznym festynie stowarzyszenia SALONik (pt. Żużel – Polski Sport Narodowy),

– wychodząc naprzeciw potrzebom lokalnych Polaków, był inicjatorem pierwszego lokalu wyborczego w Darmstadt.

Od 15 lat jest redaktorem, a od 12 lat współwydawcą i duszą „Twojego Miasta” bezpłatnego kwartalnika ukazującego się w Niemczech. Jego team składa się z redaktorów reprezentujących 3 pokolenia. Trzeba zaznaczyć, że gazeta jest bardzo poczytna w 4 niemieckich landach i proponowane treści interesują 4 pokolenia. Mamy także kącik dla dzieci i młodzieży. Gazeta ma na celu wspieranie działań polonijnych, pomoc i uatrakcyjnienie życia Polaków w Niemczech.

Do stałych rubryk należą: porady prawne, psychologiczno-wychowawcze, strona poświęcona historii (głównie Polski i Niemiec), dział promujący literaturę polskich autorów także tych żyjących na emigracji, propozycje na weekendowe wyjazdy, wspomnienia emigranta oraz dział przedstawiający Polaków, którzy odnieśli sukces na emigracji. Gazeta utrzymywana jest głównie z reklam lokalnych firm. Oferuje też miejsce na darmowe informacje o działaniach lokalnych stowarzyszeń. Kwartalnik ukazujący się również online, jest prawdziwym łącznikiem dla Polonii w Niemczech. Michał Kochański przeprowadza osobiście wywiady ze znanymi ludźmi, kładąc nacisk na przedstawicieli życia polonijnego i w ten sposób widać jak uwypukla się jego wrodzona inteligencja, odpowiedzialność za słowo, jak i subtelność dialogu. Jest mu całkowicie obca impertynencja, jaką obserwuje się u wielu dziennikarzy, polujących na afery.

Prywatnie jest głową rodziny, pracuje zawodowo przy planowaniu instalacji przeciwpożarowych, prowadzi firmę zajmującą się rysunkiem technicznym i potrafi tak zgrabnie gospodarować swoim czasem, że na wszystko mu go wystarcza. Nigdy nie narzeka i tym także animuje do działania otoczenie. Wszyscy inhalujemy jego aurę. Jesteśmy jednością, szanujemy naszego lidera i przyjaciela. Mimo, że czasopismo nie przynosi dochodów, ani jemu ani nam, to w takiej atmosferze pracować pro pubblico bono, czyni się z ogromną radością.

Corocznie organizuje nam w plenerze konferencje robocze, które przybierają szkoleniowo-oświatowo-kulturalny charakter.

To cementuje także nasz wielopokoleniowy zespół. W zachowaniu naszego lidera wyczuwa się dalsze pokłady energii do wykorzystania. Im więcej takich osobowości, tym lepszy będzie nasz świat.

Polecam szanownej Komisji pana Michała Kochańskiego, jako kandydata do nagrody Osobowość Polonijna Roku im. Edyty Felsztyńskiej.

Alina Makovska

jest doświadczoną nauczycielką fizyki i informatyki, która przez ostatnie 20 lat oddana jest pracy w szkołach z językiem polskim nauczania na Liwie. Jej pasja do nauki oraz zaangażowanie w rozwój uczniów sprawiają, że jest niezastąpioną postacią w edukacji młodzieży.

Alina Makovska jest absolwentką Uniwersytetu Pedagogicznego w Wilnie, gdzie zdobyła tytuł licencjata z fizyki i informatyki oraz magistra z astrofizyki. Jej zamiłowanie do nauki nie znalazło końca, ponieważ obecnie kontynuuje swoją edukację na Uniwersytecie Witolda Wielkiego w Kownie, studiując informatykę stosowaną na poziomie magisterskim.

Jednak jej dążenie do nauki nie ogranicza się tylko do formalnego wykształcenia. Pani Alina nieustannie poszerza swoje horyzonty poprzez udział w różnorodnych kursach i szkoleniach, zarówno na Liwie, jak i za granicą. Dzięki swojemu zaangażowaniu w ciągłe kształcenie się, Alina Makovska nie tylko poszerza swoją wiedzę, ale również inspiruje swoich uczniów do podążania za swoimi pasjami i dążeniem do ciągłego rozwoju.

Jej przykład pokazuje, że nauka i edukacja to proces, który nigdy się nie kończy, i że zawsze warto dążyć do doskonałości w swojej dziedzinie. Jako nauczycielka fizyki i informatyki, Pani Alina Makovska przygotowuje swoich uczniów do różnorodnych konkursów, w tym fizycznych, astronomicznych oraz informatycznych. Jej podejście do nauczania opiera się na praktycznych doświadczeniach, eksperymentach i projekcie, co sprawia, że lekcje są fascynujące i angażujące dla uczniów. Dzięki jej staraniom uczniowie zdobywają wiedzę nie tylko teoretyczną, ale także praktyczną, co pozwala im osiągać sukcesy na różnych polach nauki.

Pani Makovska pełni również rolę koordynatora projektów Erasmus dla szkół polonijnych, co dodatkowo ułatwia dostęp uczniów do międzynarodowych doświadczeń i możliwości rozwoju.

Jej zaangażowanie w międzynarodową współpracę pozwala na zacieśnienie więzi między różnymi kulturami i umożliwia uczniom poszerzanie horyzontów oraz rozwijanie umiejętności interpersonalnych. Jej pasja do fizyki jądrowej doprowadziła ją do niezwykłego miejsca – Europejskiego Ośrodka Badań Jądrowych (CERN) w Genewie, gdzie odbyła staż. Po powrocie z CERN pani Alina postanowiła podzielić się swoim doświadczeniem i wiedzą z innymi.

Jej praca została udostępniona na stronie internetowej jako narzędzie edukacyjne dla nauczycieli z całej Litwy pod adresem: LINK

Alina Makovska jest pierwszą nauczycielką z Litwy, która miała zaszczyt uczestniczyć w warsztatach organizowanych przez Centrum Edukacji Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA) w Belgii, gdzie zdobyła cenne umiejętności pracy w dziedzinie robotyki kosmicznej oraz obserwacji Ziemi z kosmosu za pomocą programu EO Browser.

Jako nauczycielka przygotowująca uczniów do matury, Pani Makovska kładzie nacisk nie tylko na przekazanie wiedzy potrzebnej do zdania egzaminu, ale także na rozwój umiejętności analitycznych, logicznego myślenia i samodzielności. Pani Alina z pasją zachęca swoich uczniów do udziału w różnorodnych projektach, które rozwijają kreatywność, umiejętności techniczne i zdolności analityczne. Jednym z tych projektów był udział w inicjatywie na platformie „Inżynieria Przyszłości” Uniwersytetu Vilnius Tech.

Dzięki zaangażowaniu pani Aliny oraz determinacji uczniów, zespół pod jej kierownictwem osiągnął znaczące sukcesy. Podczas udziału w projektach na platformie „Inżynieria Przyszłości” uczniowie pod opieką Pani Aliny zajęli pierwsze miejsca w kategoriach: Nowoczesny samochód, stosowanie sztucznej inteligencji oraz Technologie wirtualnej rzeczywistości. Ich prace zostały wyróżnione za innowacyjność, kreatywność oraz zaawansowane technologicznie podejście do rozwiązywania problemów.

Sukcesy uczniów Pani Aliny Makovskiej podczas tego projektu są wyrazem nie tylko ich talentów, ale także zaangażowania i wsparcia ze strony nauczycielki. Jej inspirujące podejście do nauki oraz zdolność do pobudzania kreatywności i innowacyjności sprawiły, że uczniowie zdołali osiągnąć wybitne rezultaty i zdobyć uznanie w środowisku naukowym i technologicznym.

To także dowód na to, że odpowiednio prowadzone projekty edukacyjne mogą być niezwykle skuteczną formą rozwoju uczniów oraz promowania ich talentów i osiągnięć.

Dzięki staraniom Pani Aliny, jej uczniowie regularnie uczestniczą w międzynarodowych konkursach („Mission Zero”, „Catch a Star 2023”, „Asteroid research campaign”), gdzie odnoszą sukcesy i zdobywają uznanie za swoje osiągnięcia naukowe.

Jej zaangażowanie, pasja i oddanie sprawiają, że jest wzorem dla innych nauczycieli, którzy pracują w szkołach polonijnych i nie tylko na całym świecie, oraz inspiracją dla swoich uczniów, którzy pod jej opieką rozwijają swoje zainteresowania naukowe i osiągają swoje cele edukacyjne. Linki do artykułów o osiągnięciach Aliny Makovskiej: LINK, LINK, LINK

Jurek Uske

,,Sukces to suma małych i dużych wysiłków, powtarzanych dzień po dniu przez wiele osób.” cyt. Jurek. Pierwsze słowa, które przychodzą do głowy po usłyszeniu “Jurek Uske” to: “serce na dłoni”,

“energia”, “entuzjazm”, “gotowość do działania”, “pomoc”, “szacunek dla drugiego człowieka”.

Jego pierwsze kontakty z Polonią niemiecką i działalność na jej rzecz to początek lat 90-tych. Nawiązanie współpracy z Polskim Instytutem w Düsseldorfie poskutkowało stworzeniem organizacji polonijnej „Cultura ev.”, gdzie przez dwie kadencje piastował stanowisko prezesa. Wartym podkreślenia jest, że przyjmowanie w szeregi członków nie było powiązane z krajem pochodzenia, lecz umiejętnością posługiwania się j. Polskim. W ten sposób działalność rozrastała się i zataczała szerokie kręgi trafiając nie tylko do Polonusów, ale osób z różnych części świata zafascynowanych Polską i polską kulturą (np. z Nigerii).

I choć clue działalności stowarzyszenia było popularyzowanie polskiej sztuki: malarstwa, poezji, literatury, muzyki, wszystkie ręce były na pokładzie angażowano się projekty takie jak pomoc powodzianom we Wrocławiu. To, czym może poszczycić się stowarzyszenie pod przewodnictwem i przy ogromnym zaangażowaniu Jurka to:

– promowanie kilkunastoletniego wówczas Marcina Maseckiego – muzyka grającego później w kwartecie i aranżującego muzykę do filmu „Zimna Wojna”,

– organizacja koncertu w Sali Roberta Schumanna w Düsseldorfie na rzecz afrykańskich dzieci – sierot dotkniętych AIDS – zbiórka na rzecz budowy szkoły, ośrodka zdrowia itd.;

– wypromowanie wśród Polonii kabareciarza Steffena Möllera w ramach projektu “Cultura Polonium”;

– coroczna organizacja “Gwiazdki dla Polonii”;

– coroczna organizacja spotkań 19 października dla upamiętnienia ks. Jerzego

Popiełuszki;

– coroczna organizacja wystaw promujących Polskę podczas “Europatag” w Düsseldorfie;

– organizacja dwóch spektakli teatralnych “Salonu Poezji Muzyki i Teatru” z Toronto („Promieniowanie” i „Tamara”);

– współpraca z gazetą “Fakty” (nie mylić z “Fakt”!) wydawanej w 13 krajach na świecie, dla której Jurek pisał artykuły, prezentował fotografie z życia Polonii;

– od 2001 współpraca z kultową Restauracją “Gdańska” przy realizacji kulturalnych projektów, za co w podziękowaniu otrzymał zaszczytną nagrodę “Neptuna”;

– współpraca przy spektaklu Sławomira Mrożka po niemiecku „Emigranci”;

– wsparcie przy organizacji niezliczonych koncertów jazzowych, wystaw itp.

Jurek był współtwórcą pierwszego zagranicznego Sztabu WOŚP w Europie i przez 13 lat Szefem tego Sztabu. Od wielu lat fotografuje, a jego prace są prezentowane w różnych częściach Europy.

Jest członkiem Düsseldorfer Künstler Verein oraz organizacji Deutscher Medienverband e.V. Na co dzień współpracuje blisko z “Gminą PIAST” w Essen, i stowarzyszeniem “Polregio”

współtworząc liczne projekty. Wspiera polonijną telewizję “PEPE TV” oraz spod jego ręki powstają zdjęcia i filmy podczas Festiwalu “Polonica” w Köln.

Kręci filmy o artystach polonijnych, ale także osobach działających na rzecz innych np. o pracy Sylwii Jasion na rzecz bezdomnych w Hanowerze, czy niemieckojęzyczny materiał o Toruniu w ramach obchodów 550. rocznicy urodzin Kopernika w celu promocji miast polskich wśród Niemców.

Ale Jurek to nie tylko działanie na niwie kulturalnej. To człowiek zawsze otwarty, chętny do pomocy na wszelkich płaszczyznach: od opieki nad aktorami, po organizację zwiedzania miasta dla gości stowarzyszeń. To tylko mała namiastka działań na rzecz innych. Jeśli intencją nagrody “Osobowości Polonijnej” jest uznanie dla rzadko przebijającej się na pierwsze strony mrówczej pracy.

Jurek Uske jest człowiekiem, który ze wszech miar na ten tytuł zasługuje.

Jak mówi sam Jurek, wszystko co robi robi dla innych ale również z pomocą wielu osób współpracujących.

Sebastian Rysnik

od ponad 24 lat mieszka w Uk. Mimo to nie zapomina skąd pochodzi . Laureat nagrody czasopisma Women in the World w Roku 2021 jako Promotor Polskiej Kultury.

Człowiek z pasją i sercem dla Polonii . Oddaje siebie dla propagowania polskiej kultury i integracji naszych rodaków na obczyźnie .

Członek polskich organizacji i osoba wspierająca wydarzenia Polonijne oraz inne organizacje w całej Anglii ale głównie Stowarzyszenie Polskie w Slough skupiającego około 1500 członków gdzie jest także wiceprezesem i członkiem zarządu od lat. Przypomnijmy, że ten klub, Polski Klub w 2023 roku obchodził swoje 70 lecie. A właśnie Sebastian jest osobą która organizacyjnie odpowiadała za te święto oraz obchody.

Można powiedzieć człowiek orkiestra, wszędzie tam gdzie jest potrzeba by wspierać Polskie najróżniejsze imprezy, koncerty czy turnieje sportowe. A także polskie Święta Państwowe organizując i wspierając by pokazać nas Polaków a także kontynuować tradycje. Przed laty był także członkiem zarządu Polska Społeczność (nieistniejącej) z którą organizował ogromne, bezpłatne pikniki połączone z koncertami polskich gwiazd.

Jego pasja są wiersze które tworzy od lat w wolnych chwilach i udostępnia na swojej stronie gdzie ma ponad 15 tys polskojęzycznych i nie tylko fanów na całym świecie.

Wiele osób zna go z Facebooka gdzie stara się by na wyspach Polacy ze swoimi rodzinami mogli się integrować poprzez spotkania informując o wszelkich zabawach, koncertach, turniejach sportowych dla każdego, a także o polskich firmach pomagając w ten sposób często zaistnieć na rynku Wielkiej Brytanii.

Tylko w samym polskim klubie Slough ( Stowarzyszenie Polskie Slough ) wraz z cudownymi ludźmi organizuje corocznie kilka imprez gdzie skupiają one tysiące naprawdę tysiące rodaków z rodzinami ale i nie tylko. Dzięki temu także Brytyjczycy poznają naszą Polską kulturę od tej dobrej strony. Jego charytatywne tak charytatywne działania sprawiają że mamy tu odrobine Polskości a to najpiękniejsze na emigracji.

Maja Ulej

Polska Busines Woman mieszkająca na stałe w Irlandii, od lat wspiera Polki mieszkające w Irlandii w rozwijaniu siebie i własnych biznesów.

Założycielka Woman In Business club w Irlandii. Organizatorka konkursu Woman In Business Awards da Polek prowadzących swoją działalność gospodarczą na terenie Irlandii.

Mama 4 dzieci, właścicielka firmy MMCookies zajmująca się wyrobem artystycznych tortów ślubnych. Bohaterka programu „Sukces nie zna granic” Canal+ Discovery. Jej torty pojawiły się 2 razy na łamach Brytyjskiego wydania Vogue.

Monika Vigo

z wykształcenia i zamiłowania lingwistka. Jej specjalizacją – prywatnie i zawodowo – jest i organizacja. Od 1990 roku mieszkanka Paryża, a od 2010 w tygodniu pracuje w Belgii (urzędniczka europejska PE). Określa się mianem Frankolubnej Nomadki, gdyż jej misją jest pokazywanie polskim czytelnikom i widzom, piękna i bogactwa kulturalnego krajów francuskojęzycznych.

Od 2012 członkini Klubu Polek na Obczyźnie o zasięgu światowym. Od czterech lat prowadzi na rzecz tego Klubu regularne wywiady na żywo z jego członkiniami rozsianymi po całym świecie (ponad 140 do marca 2024) oraz doroczny live-maraton z autorkami książek z okazji Światowego Dnia Książki.

Od 2018 roku administratorka największej polskojęzycznej grupy rozwojowej Wartościowi 555 (ponad 8 tysięcy członków) Aktywna członkini Klubu 555, od lat wstaje przed godzina szóstą, by pracować nad zrobieniem ze swego życia Arcydzieła. Od 2019 roku założycielka i administratorka Nomadniczego Klubu Frankolubnych, organizatorka spotkań, live’ów i wycieczek i wyjść kulturalnych. Nika Vigo zdecydowanie łączy Polaków na całym świecie poprzez swoją działalność. Jest osobą życzliwą światu i ludziom, co moim zdaniem jest warte zauważenia.

Katarzyna Lorenc

od lat aktywnie angażuje się w polsko- niemiecki dialog międzykulturowy. Urodzona na Górnym Śląsku, szybko zdała sobie sprawę, że najlepiej czuje się na pograniczu kultur. Studiowała germanistykę oraz język niemiecki jako język obcy na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Goethego we Frankfurcie nad Menem.

Dzięki swojej pasji do literatury, sztuki współczesnej, historii i… ludzi, ustawicznie otwiera nowe małe ojczyzny dla innych i siebie. Dostęp do kultury i jego poszerzanie jest celem jej życia zawodowego i wolontariatu. Ponadto tłumaczy, redaguje i moderuje. Po kilku latach spędzonych w Berlinie jej nowym domem jest region Renu i Ruhry. Od 2022 roku zawodowo związana z Muzeum Ziemi Górnośląskiej w Ratingen. Od 2021 roku zasiada w Radzie Integracyjnej miasta Essen.

W 2023 roku została uhonorowana Nagrodą im. Królowej Rychezy kraju związkowego Nadrenia Północna- Westfalia. Jest inicjatorką comiesięcznych spotkań kulturalnych w Essen (2022-2024) i współzałożycielką duetu kuratorskiego Curated Affairs (2018-2022).

Kasia jest inspiracją dla wielu Polek i Polaków, zarówno tych którzy od pokoleń zamieszkują Zagłębie Rury jak i nowoprzybyłych do odkrywania tego miejsca przez pryzmat jego bliskości kulturowej i tradycji Śląska, a jednak do identyfikacji z nową małą ojczyzną ze względu na jej unikalny charakter, garść tęsknot – które przekuwają się na piękne długofalowe działania i projekty bilateralne. Kasia łączy pokolenia, kultury i ludzi.

Urszula Rojek

Wieloletnia solistyczna (jako śpiewaczka operowa i operetkowa) i pedagogiczna (jako pedagog śpiewu operowego), działalność koncertowa i sceniczna w Europie, USA, Japonii, Indiach w tym także charytatywna:

* na rzecz Polonii na świecie, głownie w miejscu zamieszkania w Wiedniu,

* na rzecz dzieci Szkoły Benedyktyńskiej w Indiach (w Bangalore),

* na rzecz polskich misji w Gruzji, Kamerunie, Czadzie, Kongo, Peru, Ukrainie,

* na rzecz uzdolnionych muzycznie dzieci i młodzieży w Polsce w formie organizowanych letnich warsztatów muzycznych zakończonych koncertami finałowymi przy współpracy z Urzędem Marszałkowskim w Krakowie oraz Samorządami Lokalnymi pow. Nowosądeckiego i gorlickiego, głownie gminy Grybów i Bobowa.

Śpiewaczka koncertująca na międzynarodowych scenach Europy, Ameryki, Azji, m.in. Tokyo Opera City, Nowy York, San Diego, Wiedeń, Paryż, Londyn, Luxemburg, Rzym, Bruxela, Praga…

Jej repertuar obejmuje operę, operetkę, musical, muzykę sakralną od baroku do współczesności. Liczne występy radiowe i telewizyjne. Prowadzi solistyczną działalność jako śpiewaczka (głównie w zakresie opery, operetki, muzyki sakralnej) w ramach Wiedeńskich Koncertów Galowych w salach koncertowych i pałacach Wiednia.

Nagrała płytę „ I love Johann Strauss” i „ Z koloraturą przez świat”. Jest absolwentką Wydziału Wokalno – Aktorskiego w klasie prof. Haliny Skubis i doc. Ireny Lewińskiej oraz Studiów Pedagogicznych (w zakresie śpiewu operowego) Akademii Muzycznej w Katowicach. W Państwowej Szkole Muzycznej II st. w Krakowie uczyła się w klasie prof. Zofii Altkorn i prof. Franciszka

Delekty. Studiowała również na Uniwersytecie Muzycznym (Universität für Musik und darstellende Kunst) w Wiedniu w klasie śpiewu operowego prof. Franza Lukasovsky ́ego i prof. Juliusa Kalmara. Brała udział w Mistrzowskich Kursach Wokalnych w Wiedniu, Wrocławiu, Weimarze, Innsbrucku: (Sena Jurinac, Ileana Cotrubas, Victoria de los Angeles, Jessica Cash).

Jest finalistką i laureatką międzynarodowych konkursów wokalnych: m.in. w Wiedniu za najlepszy głos operetkowy (pod przewodnictwem m.in. Anneliese Rothenberger i Ljuby Wellitsch).

– W marcu 2019 otrzymała Honorowa Odznakę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Zasłużona dla Kultury Polskiej”. W październiku 2021 otrzymała II miejsce w kategorii „Działalność Artystyczna” w 5. edycji „Polak Roku we Włoszech i na świecie” przyznaną przez Stowarzyszenie Polaków w Calabrii.

– W maju 2018 odznaczona została Orderem św. Stanisława II klasy ze Srebrną Gwiazdą, przyznanym przez Kapitułę Zagłębiowskiej Komandorii Dam i Kawalerów Orderu św. Stanisława w Będzinie.

– W roku 2014 otrzymała Statuetkę „Victoria” w kategorii: „Muzyka” dla wybitnych absolwentów z okazji 40-lecia Zespołu Szkół nr 1 w Bobowej.

– W roku 2009 – wyróżnienie Burmistrza Miasta Bobowa za promowanie kultury muzycznej, kulturalną więź z rodzinnym miastem i międzynarodową współpracę artystyczną.

– W roku 2006 odznaczona „ Mostem Starosty” za szczególne osiągnięcia artystyczne na Ziemi Gorlickiej i szerzenie kultury polskiej za granica.

– W roku 2005 otrzymała nagrodę „ Złota Sowa” tzw. „Polonijny Oskar” przyznaną przez Redakcje „Jupiter” we współpracy z Ambasadą Polską w Wiedniu i Stacją Polskiej Akademii Nauk w Wiedniu za wybitne osiągnięcia artystyczne za granicą na rzecz Polonii w dziedzinie muzyki. Zawodowo związana była z Operą i Operetką w Krakowie, Teatrem Muzycznym – (Operetką) w Gliwicach, Teatrem Operowym w Linzu, Operą Narodową w Pradze, Jugendstiltheater – Wien, Agencją Koncertową w Wiedniu.

Od roku 2011 jest Prezesem Stowarzyszenia Akademia Ars Vitalis, którego celem jest promowanie młodych talentów muzycznych, wychowanie i międzynarodowa komunikacja poprzez sztukę, ochrona dobra i piękna. Jest autorka programów edukacyjno – artystycznych „Dzieło muzyczne jako forma edukacji i wychowania”, które obejmują letnie warsztaty muzyczne i koncert finałowy, a które wspierane są przez Urząd Marszałkowski Województwa Małopolskiego w Krakowie, samorządy lokalne powiatu gorlickiego i nowosądeckiego i realizowane sa m.in. ramach działalności Stowarzyszenia Akademia Ars Vitalis. Dotychczasowe zrealizowane zadania w tym zakresie to:

Koncerty „Ora et labora“ 2011- 2013 w Kamiannej, Papieski Koncert „Ora et labora“ 2014 w Opactwie O. Benedyktynów w Tyńcu, Papieski Koncert „Ora et labora 2015 w Sanktuarium Narodowym na Kahlenbergu w Wiedniu, Koncert Jubileuszów „Muzyka salonowa w dworkach i pałacach“ w Dworku Paderewskiego w Kąśnej Dolnej 2016 ( Paderewski, Mozart, Schumann).

Papieski Koncert „Ora et labora“ w kościele Matki Bożej Anielskiej w Dębicy 2016, Koncert Jubileuszowy w Opactwie O. Benedyktynów w Tyńcu 2017, Koncert „Śpiewajmy dla Niepodległej“ w Dworku Paderewskiego 2018.

Jest również Prezesem austriackiego stowarzyszenia Vienna Ars Vitalis Kulturverein w Wiedniu, którego działalność opiera się głównie na zadaniach artystyczno- edukacyjnych i koncertowych.

Również w tym zakresie – szereg zrealizowanych koncertów głównie jubileuszowych wpisujących się w większe wydarzenia artystyczne, także w kręgach polonijnych Austrii, Włoch, Kalifornii i Francji. W roku 2014 prowadziła warsztaty muzyczne w St. Benedict School w Bangalore w Indiach. Jej hobby to alternatywna medycyna holistyczna, języki obce, kultury świata, głównie kultura i filozofia Wschodu. Wszystko co dotyczy poszukiwania dróg do odnalezienie Absolutu i najwyższych wartości w życiu człowieka.

Jacek Jaszczyk

jest poetą, dziennikarzem, animatorem kultury, inicjatorem i organizatorem wydarzeń kulturalnych. Laureat konkursu „Wybitny Polak” w Irlandii 2019 – Fundacji Polskiego Godła Promocyjnego „Teraz Polska” w kategorii Osobowość. Dwukrotnie nominowany przez Kapituły Redakcji „Gazety Pomorskiej”, „Expressu Bydgoskiego” i „Nowości Dziennika Toruńskiego” do tytułu „Osobowość Roku” w kategorii Kultura. Jest godnym ambasadorem swojego kraju oraz Polonii w Irlandii, radiowcem, od 2022 roku redaktorem naczelnym pisma „Poezja dzisiaj”.

Twórca i założyciel polskich stacji radiowych w Irlandii, autor pierwszej polskiej kultowej audycji radiowej nadawanej przez ponad 8 lat w irlandzkim eterze („120 Na Godzinę”), twórca i założyciel pierwszej telewizji internetowej dla Polonii na Zielonej Wyspie. Honorowy Korespondent TVP Polonia. Twórca Dublińskiego Salonu Literackiego, skupiającego środowiska literackie i kulturalne w Irlandii. Od 19 lat, czyli od początku swojego pobytu w Irlandii wszystkie swoje działania realizuje z czystej pracy społecznej (wolontariacko, non-profit) na rzecz tworzenia kulturalnych pomostów między Polską a Irlandią.

Jest inicjatorem, animatorem oraz organizatorem wielu wydarzeń kulturalnych oraz wydarzeń promujących działalność polskich artystów w Irlandii, np. spotkań w ramach Dublińskiego Salonu Literackiego, którego jest założycielem (jednym z gości był m.in. Jacek Podsiadło, laureat wielu literackich nagród w tym m.in. Nagrody Literackiej „Nike”).

Współtwórca i prowadzący polonijne wydarzenie „Wieczoru poezji emigracyjnej” w Domu Polskim w Dublinie, zaangażowany w przygotowanie oraz wydanie prestiżowej dwujęzycznej polsko- angielskiej publikacji, prezentującej współczesną poezję polską twórców w Irlandii, która ukaże się pod honorowym patronatem Ambasady RP w Dublinie, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Towarzystwa Irlandzko-Polskiego oraz Staropolskiej Akademii Nauk Stosowanych z filią w Dublinie. Od wielu lat członek jury kapituły konkursów poetyckich organizowanych w Domu Polskim w Dublinie oraz w Polskiej Bibliotece Biblary. Jest także członkiem Grupy Lirycznej Na Krechę, działającej pod patronatem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz członkiem Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego w Dublinie.

Przedstawiciel Polonii w Irlandii podczas licznych wydarzeń literackich w kraju, a także na Zielonej Wyspie, m.in. jako jeden z gości specjalnych podczas Festiwalu Literackiego O’Czytani w Dublinie. Coroczny uczestnik międzynarodowych Festiwali Poezji Słowiańskiej oraz Światowych Dni Poezji UNESCO, jak również jeden ze współorganizatorów obu wydarzeń, podczas których promowana jest poezja polska, w tym również literatura tworzona na emigracji. Oba wydarzenia na międzynarodowej kulturalnej mapie posiadają status wysoce prestiżowych, w których biorą udział zaproszeni znani i nagradzani literaci z całej Europy, a nawet świata.

Laureat XX Światowego Dnia Poezji ustanowionego przez UNESCO (World Poetry Day UNESCO Award) za oryginalną twórczość poetycką. Laureatami tej prestiżowej nagrody byli m.in. ks. Jan Twardowski czy Ernest Bryll. Uroczyste wręczenie nagrody odbyło się podczas Gali Poezji w legendarnym anturażu auli Domu Literatury w Warszawie. W ramach przyznanej nagrody UNESCO Jacek Jaszczyk został uhonorowany „Błękitnym Pucharem w Srebrze”.

Przyznaniu nagrody towarzyszyło wydanie dwujęzycznej polsko-angielskiej książki poetyckiej „pomiędzy/between”, która ukazała się jako Nagroda World Poetry Day UNESCO 2020 Award, i razem z czasopismem literackim „Poezja dzisiaj” trafiła do salonów prasowych RUCH S.A. i sieci księgarń EMPiK. Nakład wyczerpał się w zaledwie dwa tygodnie, trafiając razem z „Poezją dzisiaj” do bestsellerów prasowych sieci sklepów EMPiK. Książka stała się również częścią zbiorów wielu bibliotek krajowych oraz zagranicznych m.in.: The British Library w Londynie (Wielka Brytania), Green Library, Stanford University, w Stanford (USA), Library of Congress, w Waszyngtonie (USA), Harvard College Library, w Cambridge (USA), New York Public Library (USA), University of Toronto, w Toronto, Ontario (Kanada), Die Bayerische Staatsbibliothek w Monachium (Niemcy), Staatsbibliothek zu w Berlinie (Niemcy) oraz Polskiej Bibliotece Biblary w Dublinie (Irlandia).

Jacek Jaszczyk od początku swojego pobytu w Irlandii (19 lat) nieprzerwanie poświęca się m.in. promocji polskiej kultury na emigracji w Irlandii, będąc wielokrotnie jej ambasadorem na forum międzynarodowym oraz jest wielce zaangażowany w życie kulturalne na emigracji.

Obok dziennikarstwa i poezji jest czynnie działającym na rzecz Polonii społecznikiem, biorącym udział w wielu polonijnych eventach m.in. jako gospodarz i prowadzący nieprzerwanie od osiemnastu lat Finały Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Dublinie, a więc od pierwszego Finału WOŚP w stolicy Irlandii, za co został uhonorowany statuetką „Przyjaciel WOŚP”.

Za liczne zasługi na rzecz Szkolnego Punktu Konsultacyjnego przy Ambasadzie RP w Dublinie uhonorowany tytułem „Przyjaciel Szkoły”. Jego działania mające na celu promocję polskiej kultury w Irlandii oraz zaangażowanie w działalność na rzecz kultury i literatury zostały w 2022 roku dostrzeżone i przyczyniły się do uhonorowania go zaszczytnym Medalem im. Barbary Jurkowskiej za wkład w organizację i promocję literatury polskiej na forum międzynarodowym. Prestiżowy medal został wręczony podczas uroczystej gali w Domu Polonii w Warszawie podczas XV Festiwalu Poezji Słowiańskiej.

Podczas ostatniej edycji Festiwalu Poezji Słowiańskiej w Warszawie miała miejsce również 50. Warszawska Jesień Poezji, którą otworzyła ogólnopolska wystawa „Twarze współczesnych poetów polskich”. Wystawa składa się z portretów znanych, uznanych i wybitnych poetów polskich, takich jak Aleksander Nawrocki, Adam Zagajewski, czy Uta Przyboś, którzy gościli na okładkach prestiżowego Kwartalnika Literacko- Kulturalnego „LiryDram”. Wśród wystawionych prac można oglądać także portret przedstawiający Jacka Jaszczyka, który został twarzą okładki jubileuszowego 30. numeru „LiryDram”, dołączając tym samym do grona wybitnych poetów polskich. Portret ten można było oglądać m.in. w Klubie Kultury MCK Jedynka w Gorzowie Wielkopolskim, w Warszawskim Domu Literatury oraz w Suchedniowskim Ośrodku Kultury „Kuźnica”. Autorem prac jest dr hab. Robert Manowski – rektor Wyższej Szkoły Artystycznej w Warszawie. Wystawie towarzyszył specjalnie wydany album „Twarze współczesnych poetów polskich”, który zawiera prezentowane na ekspozycji portrety, biografie, zdjęcia oraz obszerne rozmowy z poetami. Wkrótce wystawa trafi m.in. do Zakopanego, Bydgoszczy, Krakowa, by docelowo zagościć w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki.

Jacek Jaszczyk od wielu lat regularnie publikuje w ogólnopolskich czasopismach literackich w kraju, m.in. „Salonie Literackim”, „Wydawnictwie J”, „Obszarach Przepisanych”, „Akancie”, „Migotaniach”, „LiryDramie”, „Autografie”, „Piśmie Literackim Epea”, „Poezji Dzisiaj”, „Toposie”, „Afroncie”, „Wyspie”, „Akcencie”, „Fabulariach”, „Post Scriptum”, „Odrze”.

Jego wiersze znalazły się w kilkudziesięciu krajowych i międzynarodowych antologiach, publikacjach oraz czasopismach literackich wydawanych za granicą. Tłumaczony na język włoski, białoruski, ukraiński, rosyjski, niemiecki, grecki oraz angielski. Autor książek poetyckich „Tańczą w nas życia geniusze” oraz „pomiędzy/between”.

Jest autorem obszernego cyklu poetyckiego „Listy z emigracji” kontynuowanego od ponad czterech lat na łamach ogólnopolskiego czasopisma „Akant”. Jak powiedział redaktor działu poezji Miesięcznika Literackiego „Akant” Marek S. Podborski: „Jacek Jaszczyk jest inspiracją i filarem z ważnego cyklu wierszy emigracyjnych, który ukazuje na naszych łamach, a z którego jestem niezwykle dumny. Autor, który rośnie poetycko i jest kulturalną chlubą wyspiarskiej emigracji”. Jacek Jaszczyk pomimo wielkich sukcesów pozostaje wciąż skromnym i oddanym pracy

wolontariackiej człowiekiem, na co dzień jest mocno zaangażowany m.in. w życie kulturalne Polonii oraz jej integrację na Szmaragdowej Wyspie, starając się jak najszerzej i jak najlepiej promować w Irlandii swoją Ojczyznę – Polskę.

Monika Pelczar

urodzona w Świdnicy 31/01/1975, od wielu lat mieszka we Włoszech. Ukończyła studia magisterskie i master o kierunku Business Administration and Management (Newark International University, USA). Pracuje jako sales and account manager dla włoskiej firmy w sektorze mody i designu. Biegle włada czterema językami.

Jej dwie córki posiadają podwójne nazwisko włosko-polskie. Na terenie Włoch promuje polską kulturę: była współorganizatorką licznych wystaw i spotkań w Forli i okolicach: opiekunką i prelegentką wystawy ;Maria Skłodowska-Curie, wszędzie pierwsza; Dowód osobisty Św. Maksymiliana Kolbe, Rodzina Ulmów Mikołaj Kopernik.

Pomagała w realizacji Projektu Pamięci Anders-Italia stowarzyszenia Dziedzictwo i Pamięć” 2020 w Imola, tłumaczyła na język polski stronę internetową tego to stowarzyszenia. Organizatorka spotkania teatralnego Światło w Auschitz Marian Kołodziej- pięć lat w niewoli”. Wspólnie z mężem pomysłodawczyni utworzenia Miejsca Polskiej Pamięci w Forlì w kościele San Mercuriale, której inauguracja odbyła się w 2021. Połączyło ono ważne polskie symbole: kopię cennego obraz Matki Boskiej Częstochowskiej pozostawionego przez żołnierzy II Korpusu Armii Andersa stacjonujących w mieście oraz tablicę pamiątkową pozostawioną przez polskich żołnierzy 5 Kresowej Dywizji Piechoty.

Monika od wielu lat zajmuje się działalnością charytatywną na rzecz Polaków organizując wraz ze stowarzyszeniem charytatywnym GPMP z Forlì, której jest członkinią, pomoc humanitarną kiedyś na terenach Polski, następnie byłej Jugosławii pogrążonej w wojnie, potem w południowej Ameryce, a obecnie na Ukrainie. Czynnie pomagała w organizowaniu logistycznej pomocy i transportach różnorodnego wyposażenie ośrodków pomocy, ośrodków wypoczynku letniego dla dzieci z ubogich rodzin i tych z problemami zdrowotnymi oraz hospicjów na terenie Dolnego Śląska. Dzięki tej działalności do hospicjum Caritasu w Świdnicy ora w Legnicy trafiły karetki przeznaczone do bezpiecznego transportu pacjentów oraz sto wózków inwalidzkich dla osób niepełnosprawnych. Przez ponad 10 lat Monika była przewodniczącą Rady Rodziców Polskiej Szkoły przy Konsulacie w Mediolanie z siedzibą w Bolonii wspierając jej rozwój i projekty promocji oraz ewentów kulturalno-oświatowych.

Tłumacz i mediator lingwistyczny dla NFZ regionu Romagna, pomaga polskim pacjentom leczącym się na terenie Włoch i prowadzi logistyczne wsparcie dla wielu pacjentów trafiających do włoskich szpitali przez fundacje takie jak Pomaga się i inne. Działa na rzecz równouprawnienia kobiet jako członek międzynarodowej organizacji Soroptimist International, która organizuje projekty na terenie Włoch oraz Polski.

Agnieszka Kasprzak

wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych w 2001 roku. Pracę pedagogiczną w szkolnictwie polonijnym rozpoczęła w 2006 ucząc najpierw w Polskiej Szkole św. Cyryla i Metodego w Boonton, a następnie od 2009 roku w Polskiej Szkole im. św. Stanisława Kostki w Wallington.

Zawód nauczyciela polonijnego daje jej wiele radości i pozwala rozwijać jej umiejętności. Przez te lata przygotowywała wiele konkursów szkolnych, okolicznościowe akademie oraz Jasełka. Przez wiele lat prowadziła szkolne koło teatralne. Praca w polskiej szkole to dla niej realizacja jej pasji, to także przekazywanie uczniom jej zamiłowanie do nauki, rozwoju i polskiej kultury.

Oprócz pracy w Polskiej Szkole Agnieszka Kasprzak od 2009 roku jest również mocno zaangażowała w życie parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Wallington. Do dnia dzisiejszego pełni tam posługę lektora, animatora Różańca Rodziców oraz organizuje od wielu lat charytatywne wyprzedaże, z których dochód przeznaczony jest na pomoc polskim misjonarzom.

Jest członkiem Rady Parafialnej. W 2018 roku i 2019 roku była organizatorem Koncertu Uwielbienia i Koncertu Kolęd, które odbyły się w kościele parafialnym. Agnieszka Kasprzak jest również katechetką w parafii św. Stanisława Kostki w Garfield. W 2021 roku została mianowana Dyrektorem Polskiej Szkoły im. św. Stanisława Kostki w Wallington. Priorytetem dla niej jako dyrektora szkoły jest nauka języka polskiego ale również przekazywanie kultury i tradycji polskich oraz patriotycznych. Przedstawiciele szkoły biorą udział w wielu uroczystościach, m.in. w obchodach upamiętniających zsyłkę na Sybir, Żołnierzy Wyklętych, zbrodnię katyńską, wybuch II wojny światowej.

To z propozycji Agnieszki Kasprzak szkoła we współpracy z burmistrzem miasta Wallington jest również współorganizatorem podniesienia polskiej flagi – są to bardzo doniosłe uroczystości, w których uczestniczą przedstawiciele konsulatu, władz miasta, mieszkańcy oraz rodzice i uczniowie. To na zaproszenie Agnieszki Kasprzak wiele razy gośćmi szkoły byli pani Helena Knapczyk – sybiraczka, oraz pan Fryderyk Dammont – sybirak i weteran II wojny światowej, a w marcu br. w szkole odbyła się lekcja online z panem Zbigniewem Daabem – Powstańcem Warszawskim. Wszystkie te spotkania z prawdziwymi świadkami historii są dla uczniów bardzo ważne i pozostaną w ich sercach na zawsze. Uczniowie biorą również udział w wielu konkursach międzynarodowych m.in. w “Być Polakiem”, “Patria Nostra” czy w Konkursie Historycznym „Śladami historii Polski – skąd nasz ród”.

Z inicjatywy Agnieszki Kasprzak, która jest głównym animatorem tych projektów, Polska Szkoła w Wallington jest organizatorem koncertu “Wspólne śpiewanie (nie)zakazanych piosenek” oraz “Akcji Pisania Listów do Powstańców Warszawskich”. Dlaczego te projekty są tak cenne i ważne? Bo budują tożsamość narodową i integrują Polonię. W zeszłym roku na potrzeby koncertu stworzono 47 osobowy chór z dzieci uczących się w 10 szkołach polonijnych na terenie północnego New Jersey oraz ich rodziców. W tym roku dopisują się kolejne osoby, które chcą wspólnie śpiewać (nie)zakazane piosenki. Sam koncert gromadzi prawie tysięczną widownię i jest ogromnym wyzwaniem logistycznym i finansowym. W tym roku będzie organizowany już po raz trzeci.

Zeszłoroczna Akcja Pisania Listów do Powstańców Warszawskich zintegrowała 13 szkół polonijnych zrzeszonych w Centrali Polskich Szkół Dokształcających w Ameryce i pozwoliła wysłać prawie 700 listów, kartek i rysunków, które sprawiły powstańcom wiele radości.

W tym roku Agnieszka Kasprzak zaprosiła do współpracy wszystkie szkoły polonijne znajdujące się na terenie Stanów Zjednoczonych od Nowego Jorku, przez Chicago po Los Angeles.

W 2023 roku Stowarzyszenie Weteranów Armii Polskiej w Ameryce odznaczyło Agnieszkę Kasprzak medalem Ignacego Jana Paderewskiego przyznawanym osobom które swoją działalnością i dokonaniami szczególnie zasłużyli się dla Polski i Polonii. Była również nagrodzona Dyplomem Prezesa Centrali Polskich Szkół Dokształcających w Ameryce za wyróżniającą pracę dydaktyczno – wychowawczą, oraz szczególne osiągnięcia w zarządzaniu placówką. W tym roku przez Komitet Parady im. Gen. Pułaskiego została wybrana Marszałkiem Kontyngentu Wallington i 6 października poprowadzi Polonię 5 Aleją na Manhattanie w słynnej Paradzie Pułaskiego. Wszystkie te projekty, których inicjatorem jest Agnieszka Kasprzak, a także nagrody i

wyróżnienia, które otrzymała, są dowodem na to, że zgłoszenie jej kandydatury do Osobowości Polonijnej Roku im. Edyty Felsztyńskiej jest uzasadnione. Jest to osoba, która zaraża zaangażowaniem i pracą na rzecz budowania polskości w sercach naszych dzieci, które są już często drugim lub trzecim pokoleniem mieszkającym w Stanach Zjednoczonych, a także integruje całą Polonię.

Zofia Mucha

rocznik 1930 – dziś ma 94 lata i pochodzi z Krynicy Zdrój. Jedna z pionierek polonijnych działaczek w Rzymie a dziś sędziwa Seniorka, która nadal żyje i mieszka w Rzymie.

Jej długa i ciekawa historia rozpoczyna się od przyjazdu do Włoch w pamiętnym roku 1980. Długa droga lądowa polskim autobusem PKS przez Venecję i prosto do Rzymu. Pierwsze kroki na włoskiej ziemi i pierwsza praca dla nieistniejącej już dziś firmy kosmetycznej i współpraca z Panią Alicją Limowską.

W tamtych latach to były zalążki nielicznej jeszcze wtedy Polonii włoskiej; te początki były niezwykle trudne bowiem dopiero stawiano pierwsze kroki w organizacji nagłego napływu dużej liczby Polaków, którzy pragnęli zrealizować swoje „senne marzenie o Ameryce”. Niektórzy z nas dobrze pamiętają tamte czasy „Solidarności” w Polsce oraz nadzieje związane z niedawnym wyborem Karola Wojtyły na Papieża w Stolicy Apostolskiej. To wszystko przyczyniło się do zjednoczenia się naszych rodaków i wzajemnej pomocy na włoskiej ziemi.

Organizowano wiele spotkań na różnych szczeblach z ważnymi osobistościami tamtego okresu. Do takich aktywnych działaczek polonijnych w tamtym czasie należała Pani Zosia, która w swoim mieszkaniu organizowała regularne spotkania rodaków, dla których nigdy nie zabrakło ciepłej strawy i schronienia w potrzebie. Ona udzielała niezbędnych porad, pomagała znaleźć pracę, mieszkanie, pomoc medyczną i tych wszystkich potrzeb jakie niosły za sobą pierwsze kroki na obcej ziemi i odnalezienie się w nowej rzeczywistości. Te spotkania w jej domu przerodziły się w „obiadki u Pani Zosi” a następnie przeniosły się do parku Villi Pamphili na większe spotkania. Tu już w większym gronie można było umilić lepiej czas i tęsknotę za krajem, różnymi grami i zabawami na świeżym powietrzu, śpiewem i staropolskim obyczajem.

W swoich opowiadaniach wspomina m.in. pamiętny mecz Berest-Krynica a także tworzenie się pierwszych wspólnot Polaków osiedlających się w Ostii, gdzie znaleźli tańsze mieszkania. Napływający polscy emigranci czuli się zagubieni, często nieporadni a podjęte raz decyzję nie pozwalały im wrócić spowrotem do kraju więc rosło zapotrzebowanie pomocy i wsparcia, bowiem w oderwaniu od domu rodzinnego i ojczystej ziemi, tęsknota i niepewność jutra dawały się ogromnie we znaki tak fizycznie jak i psychicznie. Pani Zosia sama dokładnie rozumiała te potrzeby i niosła pomoc innym prosto z serca i bezinteresownie w tych trudnych warunkach do przetrwania. Te pierwsze małe zgrupowania zaczęły budzić większe zainteresowanie coraz szerszych kręgów ludzi dobrej woli a także instytucji rządowych oraz kościelnych.

Dzięki ogromnemu zaangażowaniu Pani Zosi, która szukała wsparcia wśród znajomych Włochów i zaczęła organizować polskie spotkania we włoskich salonach oraz zbiórki niezbędnych rzeczy do codziennego użytku jak pościeli, kocy, naczyń, ubrań itp. Udzielała się coraz więcej pomagając w różnych nowopowstających organizacjach polonijnych m.in. w Związku Polaków we Włoszech, gdzie jej córka była sekretarzem, wkładając tym swoją małą cegiełkę w rozbudowę i zjednoczenie polskości na terenie Włoch o czym świadczą liczne zachowane dokumenty, listy i podziękowania za współpracę od licznych placówek państwowych jak Polska Ambasada – gdzie pomagała przy organizowaniu uroczystych spotkań i poczęstunków czy też Kościoła Polskiego w Rzymie – gdzie pełniła dyżury na okienku koordynując kontaktami, pośrednictwem pracy i całą informacją pomocną we wszystkich dziedzinach życia emigracyjnego.

To jej makowce, serniki i szarlotki gościły na stołach naszego Papieża JPII, przygotowywane pod czujnym okiem siostry Tobiany i liczne podziękowania od Stanisława Dziwisza.

Wspólnie z różnymi instytucjami i chętnymi osobami budowała aktywnie nasz dobry wizerunek poświęcając dla rodaków swój czas i całą siebie a do tego umiała zaangażować też swoją córkę Urszulę oraz wielu Włochów i Polaków. Należy podkreślić, że tamta fala emigracyjna, to byli ludzie dobrze wykształceni, profesjonalni fachowcy, lekarze, prawnicy, pielęgniarki inżynierowie, którzy nie jechali tyle za chlebem co za ideami wolności i lepszego życia. Panią Zosię odwiedzają dziś wdzięczni ludzie nie tylko z Polski ale Canady, Australii czy USA bo tam emigrowali dalej z Rzymu i są nadal wdzięczni za okazaną im kiedyś pomoc.

Dziś ” nasza Sofia ” dożyła sędziwego wieku i nadal dzieli się z nami swoją serdecznością. Nie poddaje się trudom życia pomimo iż z powodu ciężkiej choroby amputowano jej w 2023 roku lewą nogę. Nadal jest aktywna i dyspozycyjna dla wszystkich. Swoją misją zaraziła córkę Urszulę. Nadal mieszka w Rzymie i z łezką w oku i szczerym rozrzewnieniem wspomina ludzi, którym pomogła a oni Ją – o czym świadczy ta nominacja oraz liczne świadectwa w tej kwestii. Pani Urszula nie jest w stanie dołączyć nagrania, ale przekazała dokumenty, którymi zastąpimy nagranie.

Marek Soroczyński

gdy przychodzi opisać działalność Marka Soroczyńskiego na rzecz Polonii w Bułgarii potrzeba dwóch rzeczy: długiej chwili zastanowienia, od czego zacząć i drugiej – wielokrotnego sprawdzania, czy aby nic nie zostało pominięte. I choć wyliczyć tak trudno, postaramy się mocno, bo każde działanie Marka niosło za sobą wiele dobrego dla bardzo wielu ludzi.

Marek wspiera Polonię bułgarską od 23 lat. Zaangażowany w działalność Polskiej Misji Katolickiej w Sofii, której jest współzałożycielem, dał się poznać jako świetny organizator. Jego pasja, oddanie i entuzjazm stały się znakiem rozpoznawczym wśród Polonii bułgarskiej. To wzbudziło zaufanie członków Polskiego Stowarzyszenia Kulturalno – Oświatowego, którzy wybrali go na stanowisko prezesa. Pod jego batutą zorganizowano uroczystości jubileuszu 25 lecia Stowarzyszenia składającego się z wielu ogólnokrajowych imprez i wydarzeń, w których wzięli też udział przedstawiciele Polonii z Węgier i Chorwacji. To, co dla Marka było najważniejsze to działalność na rzecz dzieci i młodzieży polonijnej.

Dzięki jego staraniom utworzono klasy „zerówki” i przedszkole w Sofii, a w Burgas dzięki jego determinacji szkółka sobotnio- niedzielna pracuje i kształci następne pokolenia. Nie sposób zliczyć konkursów, wycieczek, „zielonych szkół”, kolonii zarówno w Bułgarii, jak i Polsce. Na sercu leżały mu również tematy bliskie starszej części polonijnej społeczności, dlatego wraz z zarządem organizował wycieczki. Jedną z nich była wycieczka śladami Polaków służących w armii carskiej w czasie wojny rosyjsko – tureckiej 1877-78, która wygrana przyniosła upragnioną wolność narodowi bułgarskiemu. Kolejne: do Burgas śladami Adama Mickiewicza, kamienne miasto Traków Perperikon, jak również pielgrzymek do Sanktuarium MB Częstochowskiej w Małko Tyrnowo. Pielgrzymki te stanowią zawsze wielkie przeżycie duchowe, patriotyczne oraz integrujące nasza społeczność. Dużą rolę Marek przykłada do pomocy osobom znajdującym się w trudnej sytuacji

materialnej: starszym, często samotnym lub schorowanym. Wiele czasu i zaangażowania kosztuje go aktywne pozyskiwanie środków. Kiedy pojawiały się trudności organizował bale charytatywne, akcje „Szlachetna Paczka”, by najbardziej potrzebujący nie zostali bez wsparcia.

Dzięki jego staraniom zdobyto pieniądze na dokończenie siedziby dla burgaskiego Oddziału Polskiego Stowarzyszenia Kulturalno Oświatowego. Do dziś lokal służy nie tylko spotkaniom, a mieści się w nim szkółka niedzielna dla dzieci z Burgas i okolic. W 2010 roku zapoczątkował akcję „Ocalić od zapomnienia”, której celem jest opieka i renowacje grobów wybitnych Polaków żyjących w Sofii i okolicy na przełomie 19 i 20 wieku, co bardzo zintegrowało polonijną społeczność.

Organizator licznych pielgrzymek, w których uczestniczą dzieci, młodzież oraz dorośli. Jest to dla wszystkich zawsze wielkie przeżycie duchowe, patriotyczne oraz integrujące społeczność. Koordynator z ramienia Stowarzyszenia I Regionalnego Forum Biznesu „Perspektywy i strategia rozwoju”. Współautor i wydawca książki „Polacy w Bułgarii”. Współorganizator jubileuszu 30 lecia Stowarzyszenia i II Bałkańskiego Forum Oświatowego poświęcone tworzeniu społecznych Szkół Polonijnych na Bałkanach. Koordynator organizacji koncertu w Sofii z okazji 1050. rocznicy chrztu Polski. Pomysłodawca i koordynator projektu 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości 2- dniowe obchody zrealizowane wraz z Instytutem Polskim w Sofii oraz Szkolnym Punktem Konsultacyjnym przy Ambasadzie RP w Sofii. Pomysłodawca i wydawca z ramienia Stowarzyszenia książki „Polacy w Bułgarii”. Autor trzech publikacji: albumu „ 25 lat pod znakiem Warneńczyka”, „Wkład Polonii bułgarskiej w latach 1914-1918 na rzecz odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 r.” oraz „Minęło 35 lat…” – historii Stowarzyszenia.

Pomysłodawca i realizator konferencji zorganizowanej z okazji 35-lecia Stowarzyszenia i obchodów 80. rocznicy wybuchu II WŚ, w której wzięli udział wyjątkowi goście: potomkowie uczestników tamtych wydarzeń.

Pomysłodawca i koordynator projektu „Serce za serce” – nagrody( statuetki) przyznawanej osobom, które w szczególny sposób wyróżniają się wśród Polonii bułgarskiej bezinteresowną pracą na rzecz osób potrzebujących pomocy, często chorych. Koordynator wystawy „Mikołaj Kopernik” w Instytucie Polskim w Sofii. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 2014 roku Prezes w latach 2007-2012, a od 2012 roku do dziś wiceprezes PSKO. W latach 2011-2014 zastępca członka w zarządzie „Europejskiej Unii Wspólnot Polonijnych”.

Cała jego działalność opiera się na współpracy i pomocy członków ZG Stowarzyszenia, a szczególnie obecnej pani prezes Marii Daczewskiej i przewodniczących struktur oddziałowych.

Jednak z czego Marek jest najbardziej dumny? Z córki Karoliny, która jest jedynym adwokatem z językiem polskim w Bułgarii jak również tłumaczem przysięgłym jak ja stara się pomagać naszym rodakom w Bułgarii. W życiu prywatnym prowadzi firmę: handel suplementami diety i ziół.

Krzysztof Blau

Krzysztof wyemigrował z polski do Magdeburga przed 40 -laty. Jest jednym z niewielu konsekwentnych i zaangażowanych „działaczy polonijnych“ w Niemczech Wschodnich, którzy swoją pracę na rzecz społeczności polskiej i europejskiej na przestrzeni lat doprowadzili do pełnej profesjonalizacji. Nie tylko zakładając stowarzyszenia, ale również tworząc w tychże stowarzyszeniach miejsca pracy, realizując projekty na rzecz integracji i partycypacji na rynku pracy obywateli Polski i Unii Europejskiej.

Jego działania są na styku doradztwa socjalnego, reprezentacji i lobby politycznego na rzecz Polskiej i Europejskiej społeczności w Saksonii- Ahnalt. Krzysztof jest z wyksztalcenia ekonomem, absolwentem administracji biznesu, prywatnie ojcem dwóch dorosłych córek. Krzysztof jest społecznikiem – organizuje m.in. Finały WOSPu w Magdeburgu. Krzysztof jest fanem dobrej muzyki i koncertów, które chętnie odwiedza w rożnych zakątkach świata. Zawodowo pracuje jako dyrektor Auslandgesellschaft Sachsen e.V. Wolontaryjnie pełni wiele funkcji, jest min. prezesem Towarzystwa Polsko-Niemieckiego w Sachsen- Ahnalt. Od lat realizuje cele stowarzyszenia i angażuje się jako członek Zarządu w Federalnym Towarzystwie Polsko-Niemieckim organizując spotkania między ludźmi z Niemiec i Polski. Jak sam mówi:“ Wspólne dyskusje na temat aspektów własnej i obcej kultury przyczyniają się do lepszego wzajemnego zrozumienia.

Naszym celem jest zachęcenie w szczególności młodych ludzi do krytycznego spojrzenia na normy i wartości własnego społeczeństwa i kultury na tle innych. Osobiste spotkania odgrywają ważną rolę w umożliwieniu młodym ludziom zaangażowania się w niemiecką i polską historię i kulturę, przełamując uprzedzenia i budząc zainteresowanie Polską jako krajem sąsiednim stara się kształtować i rozwijać stosunki z Rzeczpospolitą Polską na poziomie landu i stolicy kraju związkowego…

Wspierać i promować dialog między Niemcami i Polakami. Wzbudzać zainteresowanie naszym sąsiednim krajem – Polską. Ukazywanie i omawianie kulturalnych, społecznych i politycznych aspektów polsko-niemieckiej przeszłości i teraźniejszości, poruszanych w mediach, filmie, fotografii, literaturze, teatrze, muzyce i sztukach plastycznych.” Z inicjatywy Krzysztofa Blau rozpoczęto jesienią 2020 r. projekt Fach- und Servicestelle EU – Migration Sachsen-Anhalt (EUmigra) AGSA e.V. to projekt finansowany ze środków landowego MInisterstwa Pracy i Polityki Społecznej Saksonii- Anhalt, którego zadaniem jest wspieranie instytucji i struktur dla grupy docelowej obywateli UE w ich działaniach i dalszy rozwój ich usług dla określonych grup docelowych.

Krzysztof Blau jest jednym z filarów Polskiej Sieci Federalnej ds. Integracji i Spraw Socjalnych „Part of Europe“, jedynej struktury federalnej, która wolonatrystycznie działa na rzecz profesjonalizacji organizacji polskich (europejskich) i struktur federalnych, wspólnie z grupa Rzeczników Kamila Schöll-Mazurek, Katarzyna Werth i Joanna Szymanska.

Krzysztof jest członkiem Rotary Internation Magdeburg Otto von Guericke, jest też przewodniczącym Rady Programowaj ds. Integracji i Migracji LH Magdeburg, specjalista ds.integracji wolontariuszy w LH Magdeburg, członkiem zarządu i skarbnikiem stowarzyszenia Peace Monument Floris Pax.

Nie sposób wymienić wszystkich funkcji wolontariackich Krzysztofa, jest osobą niezwykle zaangażowaną w pomoc migrantom. Wyemigrowałem do Magdeburga z Polski prawie 40 lat temu w ramach programu łączenia rodzin. Jako nastolatek w wieku szkolnym z rozsądną podstawową znajomością języka niemieckiego, mogłem uczęszczać do szkoły średniej, gdy tylko przybyłem do Magdeburga. Nie było wtedy kursów integracyjnych ani językowych, ale od samego początku czułem się mile widziany w Magdeburgu i miałem wielu przyjaciół i ludzi, którzy chcieli dla mnie dobrze. Do dziś mam to poczucie powitania i przynależności i wiem, jak ważne jest to postrzeganie dla wszystkich ludzi, którzy przyjeżdżają do nas z zagranicy z różnych powodów i są w domu w Magdeburgu przez różny czas. Magdeburg stał się moim miastem rodzinnym i życzę tego samego wszystkim nowo przybyłym do Magdeburga. Będę ciężko pracować, aby osiągnąć ten cel w moim honorowym biurze i zwrócić niewielką część zaufania, jakim obdarzyli mnie mieszkańcy Magdeburga.“ Krzysztof Blau o sobie, podczas wywiadu. Krzysztof swoim zaangażowaniem w pełni zasługuje na tytuł „ Osobowość Polonijna Roku im.Edyty Felsztyńskiej „.